Beste Yume,
Ik herken veel in je verhaal, vorige week is aan mijn relatie helaas ook een einde gekomen. Wij woonden niet samen maar hadden een lat relatie, en ik kan hem bij wijze van spreken, bijna nog aanraken ook want hij woont heel dicht in mijn buurt.
Ik was op kleine issues na, zielsgelukkig met hem, hij met mij, soms zeiden we ook, het voelt "te mooi" om waar te zijn.
Jou ex heeft een burn-out, mijn ex heeft last van Najaar depressies, waardoor hij me vertelde te weten dat hij van mij houdt, maar het op dit moment niet kan voelen.
Wat voor hem slechts een uitleg was, sneed bij mij door mijn ziel.
En ondanks dat ik hem compleet zijn rust gunde, zagen we elkaar af en toe hier in de buurt en heb ik wel vragen aan hem gesteld waardoor ik hem steeds verder weggeduwd heb.
Ook mijn ex hoorde ik vertellen dat hij met de buurvrouw was mee geweest, ergens naartoe, en ik dacht toen bij mezelf, waarom kun je het met haar wel, en negeer je je eigen vriendin?
Later begreep ik via hulpverlening waar ik nu kom, dat de buurvrouw een luchtig praatje houdt en hem geen vragen stelt waardoor het voor hem geen stress oplevert.
Als hij mij ziet, weet hij, dat er waarschijnlijk toch vragen gaan komen, hou je nog van me, wil je straks nog verder en ga zo maar door.
Je ex gaat dan nu met de persoon X om, maar dit hoeft niets te betekenen, je zult zeker ergens in haar achterhoofd meespelen in dit alles.
Ik heb ook willen helpen, heb ook gezegd dat ik er voor hem ben, maar wat er zich van binnen in hun hoofd afspeelt daar kunnen we nu absoluut niet bij komen.
Uiteraard zijn hier ook heel wat tranen gelaten, ik heb hem mails gestuurd, een paar keer gebeld en kreeg van de week een mail van hem, dat het maar een einde aan moest komen, voor mij om de onzekerheid te stoppen, voor hem omdat hij zich alleen maar druk liep te maken.
Hoewel we de afspraak hadden dat mocht dit zich ooit voordoen, we dit dan mondeling zouden vertellen.
Maar ik weet dat hij expres de afstand heeft bewaard en het daarom niet face to face aan mij verteld heeft, want op deze manier kan hij alles wegstoppen, dit lukt hem absoluut niet wanneer ik voor hem sta.
Ik was uiteraard totaal van slag, toen ik zijn berichtje las, en ben dat nog, maar weet dat het voor mijzelf beter is om echt los te laten maar dan ook helemaal.
Ik heb maanden in de onzekerheid gezeten, ik was op, kreeg bijna zelf een depressie, dus ergens begrijp ik zijn beslissing wel. Ik weet dat hij dit voor 80 procent voor mij gedaan heeft.
En omdat zijn gevoelens nu onderdrukt worden, door medicatie en depressie, heeft hij op dit moment meer dan genoeg aan zichzelf, om zijn hoofd boven water te houden.
Het is allemaal zo onzeker, want wanneer komen ze weer tot hun gevoelens, dat is nu juist wat we beiden niet weten.
Ik weet dat liefde ook loslaten is, en daar ben ik voor mijzelf nu mee bezig, uiteraard mis ik hem enorm maar weet ook dat ik hem niet kan helpen, zeker niet door mijn onzekerheid met hem te delen op dit moment.
Ik moet mezelf helpen, door los te laten, want dat is de enige manier, afleiding zoeken en loslaten en voor jezelf verder gaan.
De toekomst is onzeker, geen idee wanneer hij zichzelf weer prettig voelt in zijn hoofd, want ik weet dat nu alles voor hem één negatief zwart gat is waar ik hoe hard ook, niet echt in meespeel.
Om er zelf niet aan onderdoor te gaan, heb ik zo snel als ik kon, voor mijzelf hulp gezocht, ik praat veel met vriendinnen, maar ook met mensen die zelf aan depressies lijden, of hebben geleden.
En ik lees veel over depressies waardoor ik ook weer weet, nee dit alles ligt niet aan mij, ik kan hier niets aandoen.
Ik raad je aan je emoties wel toe te laten, want die te kunnen verwerken, helpt je verder.
Ikzelf zal als ik hem tegenkom, wat zeker gaat gebeuren, wel groeten, maar ik loop nu wel door, ik neem wel afstand, zodat hij weer kan voelen, want hij kan alleen weer gaan voelen, als hij merkt dat ik afstand neem, de druk gaat dan van de ketel en net als jij schrijft, kan ik alleen maar hopen, dat hij straks weer gaat voelen wat ik werkelijk voor hem beteken.
Tegen die tijd, ben je zelf een stuk verder, en kun je alles met een rustiger inzicht bekijken.
Ik wens je heel veel sterkte toe, ook ik heb kinderen, al zijn ze groot hier, maar probeer er wel voor ze te zijn, zie het als iets heel moois en fijns en als een welkome afleiding voor jezelf.
Safira.