Ik wil het loslaten, maar ik weet niet waar ik moet beginnen.

Het begon allemaal zo mooi. Liefde op het eerste gezicht. Maandenlang onafscheidelijk. Toekomstplannen die hele serieuze vormen aannamen. Onze toekomst stond vast. Toch waren er ook wat scheurtjes. Hij kwam net uit een lange relatie die doodgebloed was. Ik had naar m'n intu?ɬØtie moeten luisteren. Die zei: niet aan beginnen. Maar hij wist me te overtuigen, dit was het helemaal!

Hij werd mijn beste vriend, mijn klankbord. We waren onafscheidelijk. Hielden ook van precies dezelfde dingen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Hij ook niet. Dit was love 4 life, zoals hij weleens tegen me zei. Hij wilde verloven, maar ik vond dat na 3 maanden wel erg vroeg. Maar het zat helemaal goed tussen ons. We konden goed praten. Alles maakten we bespreekbaar. Maandenlang onafscheidelijk.

Ik zag het niet aankomen. Hij zat niet lekker in z'n vel. Dat wist ik, maar samen kwamen we er wel uit. Ik geloofde echt in wat wij hadden. Het weekend ervoor zaten we nog in het buitenland. We maakten volop plannen voor mijn verjaardag die naderde en vakantie naar de Dominicaanse Rep. Totdat hij zei: het werkt niet meer. Ik zie mezelf nog de cocktailbar uitstormen met hem achter me aan. We hebben 7 uur in de auto gezeten om onze frustraties te uiten. : Ik wil de auto niet starten, want ik ben bang dat ik je anders nooit meer zal zien". We hebben allebei gehuild, geschreeuwd, gekust, elkaar vastgepakt.. maar hij bleef onvermurwbaar. Hij wilde het niet meer. De avond eindigde in knallende ruzie.

De week die volgde was zwaar:

Hij stond na 4 dagen alweer op een datingsite, om rond te kijken. Ik voelde me zo gebruikt. Alsof ik werd ingeruild voor iemand anders. Het voelde toch niet goed, dus is hij weer van die site af. Na 7 dagen was ik jarig. Ik werd huilend wakker en ging huilend slapen. Hij had een dag vantevoren een smsje gestuurd (want hij zat er zo erg mee). De dag zelf liet hij niets van zich horen.
Na 8 dagen heb ik zijn spullen bij z'n huis gedumpt.
Na 9 dagen waren we weer in gesprek, want we wilden wel vrienden blijven. Ook dit gesprek liep weer uit op ruzie. Ik wil praten hij wilt de confrontatie niet aan gaan.
Zo zijn we 3 weken doorgegaan. Msn, mailtjes, telefoontjes, smsjes. Totdat hij er genoeg van had. Zijn laatste woorden waren: "laat me met rust".

Het komt niet meer goed, dat weet ik. Hij heeft het achter zich gelaten en ik moet het zelfde doen. Ik moet het loslaten, maar hoe? Ik merk dat ik steun zoek bij iemand die me geen steun kan/wil geven. Het is soms zo moeilijk. Met name in het weekend. Ik twijfel aan alles. Ik twijfel aan zijn integriteit. Hoe kan je willen trouwen en binnen een maand niets meer van me willen weten? Was het dan allemaal gelogen? Was het een vlucht uit de realiteit? Vragen waar ik van hem een antwoord op wil, maar die hij me niet geeft. Het frustreert me en daarom wil en moet ik het loslaten.

Maarja where 2 begin?