Mijn liefste,

De morgenstond bracht een weinig licht in de laatste dagen van maart. Vandaag is de klok weer voor mij uit, alsof wij de tijd voor kunnen zijn, alsof wij het licht kunnen inhalen. Alsof wij het geluk kunnen plannen.

Vandaag spreek ik met mijn broer, in de nacht en in het late middaguur. We spreken over zelf en zoeken, over verlies en pijn, over opengaan en verlaten worden, over groeien of inslapen. Over de wereld die nu voelt als een besneeuwde berg die ik moet beklimmen, waarop ik mijzelf terugvind; koud, naakt en alleen. Ik praat met mijn broer, die het ook niet weet, die mij ook niet kan redden. Maar hij ziet me dankzij het licht dat hij uitstraalt. Hij brengt een cadeau; een Zen-machine die mij overal kan vergezellen met de klanken van troost en genot en de lessen van de spirituele meesters, vastgelegd in mp3.

En ik hoor het lied, ik hoor het nog een keer en steeds weer; van de boom die mijn nichtje gister aanwees, toen we fietste in de eerste lentebries; “die bomen Louise, het zijn die bomen; straks als de bloesem er is; het zijn de mooiste bomen van de stad!; Magnolia”
“Ja”, zeg ik, “straks als de bloesem er is, zal ik ze zien.” De bloesem van de Magnolia, als een belofte voor mijn ziel, die verdwaald is in het donkere woud van Dante. Die ziel die zocht naar het antwoord; wie redt mij? En wanneer en hoe? Wilde ik wel gered worden, of is me dat alleen maar wijsgemaakt? Moet ik dat wel willen? En had ik ooit haar moeten willen redden? De vragen dwingen me tot luisteren naar het lied dat zich aandient terwijl ik met tegenwind doortrap, tegen mijn verstand in, tegen mijn gedachtes en gewroet in het verleden. Terwijl de stof verwaaid die ik heb verzameld tijdens mijn stilstaan bij alles en iedereen die stierf en mij verliet. “It's not going to stop, till you wise up. It's not going to stop, till you wise up, it's not going to stop,…”

Verzet je niet, zoals de duiven die, als ze konden spreken, de wind zouden vervloeken die hen in staat stelt te vliegen… verzet je niet, verzet je niet meer. Zie de leraar in je pijn, zie de pijn als de tegenwind die je hoger laat vliegen. Geef je over. Wees niet bang om te beginnen, want de verdieping is het ‘steeds weer beginnen’ en de Zengeest is de beginnersgeest, want alleen die kan zich verrijken en ontwikkelen. Ik heb geen reden meer, behalve dat ik moet. Ik weet het dat ik het niet weet. Wat een rare opluchting om het niet meer te weten. Ik weet niet meer waarom ik hier ben maar weet dat ik hier alleen moet zijn en dit alleen moet doen, met de toeschouwers van mijn leven en de woorden van elke Rinpoché die mijn pad kruiste; “hoe meer je vecht tegen de modder, hoe dieper je erin vast raakt.” Accepteer het, verzet je niet. Onderdruk het oordeel, onderduk die aandrang om te slapen, naast jou in een zomerrnacht met jouw hand op mijn lichaam. Kruip niet weg want anderen heb je nodig, het leven heeft je nodig en je mag hier zijn. Zijn zoals je bent. Laat je niet verslinden, laat je niet verblinden door een illusie.

Nu, nu, er is alleen nu, bevrijd je, met geduld en liefde. Accepteer jezelf, heel jezelf en laat los. Vergeet wat je weet, begin opnieuw, begin steeds opnieuw, met de openheid van de beginnersgeest en geniet… zo fiets ik, met de tegenwind als mijn kracht en hoor mijn nichtje zeggen; “ kijk naar de bomen, zie de bomen!” En denk aan die wijze man die zei: “zie de leliën in het veld en heb geen zorgen voor morgen…”

Your fool,

Louise