Machteloos door missend vertrouwen

afbeelding van Vinky

Hi,

Ik ben Patrick, 20 jaar en had een relatie van 4 jaar met een meid die ik op deze site Eva ga noemen. Dit is misschien niet heel lang, maar het is toch 20% van mijn hele leven! Ik ben mijn volwassen leven begonnen met Eva aan mijn zijde! We hebben zo ontzettend veel meegemaakt. In het kort, toen ik haar leerde kennen was ze door haar ouders uit huis gezet omdat hun niet om konden gaan met haar concentratie problemen. Ik zat toen in mijn moeilijke fase en deed alles wat God verboden had. Tijdens onze relatie zijn we samen gegroeid tot de personen die we nu zijn. Ik hielp haar en zij hielp mij. Ik ging bij de Landmacht en werkte aan mijn toekomst. Echter heb ik gedwongen door een blessure ontslag moeten nemen. En toen kreeg onze relatie, door mijn depressie, het moeilijk. We hebben keihard moeten werken en we hebben in een behoorlijk diep dal gezeten. We zijn vreemd gegaan, hebben geweld gebruikt en we hadden om de haverklap ruzie. De enige rede waarom wij bij elkaar bleven was omdat we zoveel van elkaar hielden. Na 4 jaar knuffelde we nog steeds iedere dag en leek het voor de buitenwereld alsof we elkaar net kende, zó verliefd waren we. Het ging goed, ik kreeg doorstroom mogelijkheden op mn werk en zag het leven weer zitten. Eva, aan de andere kant, zat eerst op het gymnasium, maar heeft dat door haar problemen niet af kunnen maken. Eva is nu schoonmaakster, en dat is een behoorlijke klap. Door mijn nieuwe functie op het werk heb ik een maand heel veel frustratie en spanning mee naar huis genomen, en dit zonder dat ik het door had richting Eva geuit. De stijgende lijn van onze relatie kreeg een kleine tegenslag, een kleine terugval. Op dit moment besloot ze dat het genoeg was en ging bij me weg. Ik voelde me zo machteloos omdat ik weet dat het beter gaat worden. Ze heeft er alleen geen vertrouwen meer in, dus het is klaar. Maar omdat we niet willen dat ze de verkeerde keus maakt, spreken we elkaar nog, zien we elkaar af en toe en hebben we afgesproken niets met anderen te doen. Alles even aankijken. Nu is het een week goed gegaan, maar toen ik vroeg hoe het ervoor stond vertelde ze me dat ze het niet meer zag zitten. Ik weet dat ze een fout maakt. Het gaat nu weer wat beter op haar werk en ze heeft het financieel wat beter. Deze dingen hebben niets met mij te maken, maar ik weet zeker dat zij die linkt aan het bij mij weg gaan. Ze vergeet alle leuke dingen van de afgelopen jaren en kijkt alleen maar naar de negatieve dingen. Ik voel me zo ontzettend machteloos. Ik ben een moeilijk persoon met heel veel problemen maar we pasten goed bij elkaar. Haar weggaan heeft dan ook heel veel bij mij teweeg gebracht. Ik zie het leven vaak niet meer zitten en denk vaak aan zelfmoord. Normaal zou ik hiermee bij Eva terecht kunnen maar ik ben bang dat ze het als een dreigement ziet. Ik wil heel graag nieuwe mensen ontmoeten die de pijn met mij delen, want die heb ik niet. Mensen kijken neer op liefdesverdriet alsof het iets simpels is. Slapen doe ik niet en eten net zo minder. Ik ben het op m'n werk aan het verkloten en daarmee ook mijn toekomst. Maar heel eerlijk gezegd boeit de toekomst me niet meer, alles ziet er zwart uit.

Zoals ik al zei, ik sta heel erg open voor reacties en berichten. Ik wil zo veel mogelijk nieuwe mensen leren kennen. Man of vrouw. Jong of oud. Het boeit me allemaal niet, zolang je me maar begrijpt.

afbeelding van Max1974

Onderneem actie

Om te beginnen... liefdesverdriet is net zoiets als rouwen. Je bent iemand verloren en dat maakt je gevoelsmatig machteloos. Het is een heftige psychische pijn en dat zal niemand hier op de site ontkennen. Maar het hoort bij het leven. Je bent nog maar 20 en dan kickt zoiets behoorlijk hard in, zeker als het de eerste keer is. Onderdeel van volwassen worden.

Je bent nu wat steun kwijt en dat voelt oneerlijk, klote. Heel begrijpelijk, lees de verhalen op de site maar door. Je bent hier niet alleen hè? Iedereen om je heen kent het probleem uit zijn of haar verleden en iedereen beleeft het weer anders. We zijn gebouwd om het te doorstaan, je systeem zal mettertijd het gaan verwerken en dan ga je je weer beter voelen. Dat kost veel tijd en eerlijk gezegd ook nog inzet van jouw eigen kant. Hier je verhaal doen is al heel erg goed, hulde! Tot die tijd is het lastig maar niet onmogelijk om het doorstaan. Wat betreft je werk: wees hier open over naar je werkgever. Laat hem weten hoe je je voelt (zonder alle details). Vertel hem dat je een moeilijke periode doorgaat en dat het momenteel niet wil vlotten. Je bent in rouw, dat is niet niks. Best kans dat hij/zij het wel begrijpt en je ook daar wat ruimte in gunt.

Ga afleiding zoeken maar negeer het niet. Je moet wel jezelf blijven confronteren, maar baken het een beetje af. De douchecabine praat niet terug, praat er dus over met anderen. Goede vrienden die je kunt vertrouwen. Of een therapeut (psycholoog), dat zou ik in jouw geval denk ik het beste vinden. Te meer omdat je aangeeft er erg onder te lijden. Een goed begin is je huisarts! Daar heb ik in het verleden ook wel eens iets gekregen om in ieder geval rustiger van te worden. Daarnaast heb ook ik wel eens een psycholoog hiervoor in de armen genomen. De normaalste zaak van de wereld, geloof me!

Gun het dus voornamelijk tijd... Tijd heelt dit soort wonden. Tijd maakt dat jullie beiden er goed over kunnen nadenken. Een week is nauwelijks genoeg. Tijd maakt dat je je kunt hervatten om weer diegene te worden die je was! En heel misschien brengt ook tijd jullie wel weer bij elkaar als dat zo mocht zijn, maar dat is in de liefde géén garantie. Want liefde is soms erg oneerlijk, helaas. Weet ik alles van, haha!

Bovenaan deze site staat een menu-optie 'Noodgevallen'. Kijk er eens naar, doe er je voordeel mee. Onderga en leer, ondanks de pijn.

Sterkte!

afbeelding van Vinky

Bedankt voor je reactie! Ik

Bedankt voor je reactie!

Ik moet zeggen dat je op heel veel vlakken gelijk hebt, en het zijn ook zeker dingen die ik ga doen. Ik ben alleen iets vergeten te melden.

Eva lijdt aan Borderline. Het grootste probleem in het afscheid nemen is dat ik weet dat dit een effect daarvan is. Ze zit momenteel in een vervelende periode in haar leven en doet daardoor radicale dingen. Ze ziet van mij af zijn als iets goeds terwijl ik de enige ben die er ooit voor haar is geweest. Ze is van plan naar Engeland te emigreren en opnieuw te beginnen. Dit zijn allemaal gevolgen van de Borderline.

Ik heb nooit problemen gehad met de meiden. Ik ben vorig jaar ook al verlaten en toen was ik er na een 'bounce-relatie' weer overheen. Op dat moment namen de negatieve effecten van Borderline weer af en kwam ze weer bij zinnen. Ik ben bang dat als ik nu, in een eigenlijk positieve tijd van mijn leven, afscheid neem, ik er niet meer voor haar ben als deze fase afneemt.

Het ligt allemaal iets lastiger dan het achter me laten. Ik laat iemand achter die niets heeft. Niemand die haar begrijpt en met een familie die haar in de steek gelaten heeft. Ik kies ervoor om iemand waar ik heel erg veel om geef, aan haar lot over te laten.

In the end is het haar keus, maar toch voel ik me enigszins verplicht om de hoek te blijven staan. Mocht ze onderuit gaan.

afbeelding van torn

# Zelfoverschatting?

Vinky schreef:

In the end is het haar keus, maar toch voel ik me enigszins verplicht om de hoek te blijven staan. Mocht ze onderuit gaan.

Want jij bent de aangewezen persoon om haar dan op te vangen.?Jij bent haar redder, haar vangnet?

Zoals ik het lees heeft zij voor jullie beiden een hele verstandige en volwassen keuze gemaakt om de relatie te verbreken. Laten we wel wezen, geweld, vreemdgaan. depressie en op ongezonde wijze afhankelijk zijn van elkaar zijn zaken die alle tekenen vertonen van een destructieve relatie. En dat nog wel bij 2 mensen die zo jong zijn en aan het begin van volwassenheid staan.

Dus i.p.v. jezelf te verplichten op de hoek te blijven staan voor het geval zij onderuit gaat en jij haar op kan vangen (wat een vorm van zelfoverschatting kan zijn), haar keuze als verkeerd te bestempelen zou het zinnig kunnen zijn de aandacht op je eigen problematiek te gaan richten. Die komen op mij als lezer zeer ernstig over en hebben waarschijnlijk maar voor een klein deel (ik weet het aanname) met de relatiebreuk te maken.

Je kan een ander niet redden, moet je ook niet willen. Probeer eerst jezelf te redden...

afbeelding van Max1974

Normaal?

Zelfoverschatting is heel gebruikelijk hoor wanneer je tot de 'verbrokenen' hoort. Ik hoor het mezelf ook nog denken: Was bij mij gebleven, dan ging het goed! Waarom hij, ik ben toch veel beter voor je? Normaalste zaak van de wereld lijkt me.

Wat betreft 'redden', tsja, ergens een nobel iets waar ik mijzelf ook op betrap. Je wilt de problemen van een ander graag proberen op te lossen, maar het is maar weinigen gegund om in te zien dat je soms zelf onderdeel bent van het probleem. Of dat je écht niets kunt doen aan het probleem van een ander, dat hij/zij dat zelf moet oplossen/inslikken.

TS wil haar ook echt niet zomaar terug en snapt ook wel waarom het uit is. Ik lees waarachtig dat hij aangeeft er donders van geleerd te hebben! Hij wil vooral weten hoe je met LDVD om moet gaan. Hoe accepteer je dat? Hoe krijg je het uit je systeem?

Verder heb je gelijk Torn. Het is altijd goed om bij jezelf te rade te gaan wat JIJ nou beter kunt doen de volgende keer. Er valt elke dag iets te leren!

afbeelding van Lovertje85

@Vinky

LDVD is kut! En zoals hierboven ook al gezegd wordt is het een rouwproces waar je doorheen moet.
Waarbij rouwen soms makkelijker is omdat de persoon in kwestie er fysiek niet meer is, en dus dingen de kans krijgen om langzaam naar de achtergrond weg te vagen.
Wat bij LDVD dus niet zo is, vooral niet als je het contact met diegene houdt.

Jij weet zeker dat zij een fout maakt zeg je.... Ik snap dat dat voor jou zo voelt, en toch is haar gevoel hierin anders.
Je weet niet hoe zij de relatie de laatste tijd ervaren heeft, maar ze is niet zomaar tot deze beslissing gekomen.
Bij een relatiebreuk en vooral na zoveel jaar is er altijd 1 die de knoop doorhakt, en 1 die er meer last van heeft dan de ander.
In dit geval ben jij dus de meer lijdende party.
Deels omdat het geen keuze van jezelf is, en dat maakt een stukje machteloosheid, wat je wanhopig kan maken in je gevoel.

Helaas zal je moeten aannemen wat zij aan je verteld.
Helemaal in deze fase is de kans dat je anders je eigen glazen ingooit alleen maar groter als je er druk op gaat zetten en dwangmatig gaat willen proberen haar het tegendeel te bewijzen.
Als dit een fout is van haar gaat ze daar vanzelf achterkomen.
Als ze je gaat missen zal ze vanzelf die toenadering weer zoeken.
Maar dan moet ze wel de ruimte krijgen om je te gaan missen, en dat gaat niet gebeuren als je dat contact volop blijft houden.

Neem afstand en geef haar die mogelijkheid om het gemis te hebben als je er echt niet meer bent.
Eerder zal dat besef niet bij haar binnenkomen, want alle voordelen van jou heeft ze nog, dus mist ze alleen de nadelige dingen.
Komt bij dat mocht het gemis bij haar toch niet komen, het jou ook de mogelijkheid geeft om een basis op te bouwen die op jouzelf gebaseerd is inplaats van op jullie samen.

Hoop dat je hier wat aan hebt!

afbeelding van Vinky

Lovertje en eigenlijk

Lovertje en eigenlijk iedereen die dit leest,

Bedankt voor de reactie, hier volgt een update.

Ik heb er vrede mee gesloten dat ze weg is. Nu de grootste stofwolk van verdriet neergedaald is kan ik ook weer naar haar slechte kanten kijken. Nu werd ik alleen aan iets herinnert. In 2016 is ze ook al bij me weg gegaan. Zoals ik al zei, we hebben elkaar leren kennen in een slechte periode van ons leven. In 2016 kreeg ze een goede baan aangeboden met kosten en inwoning. Toen ging ze bij me weg. Maar toen dat alleen maar beloftes van gouden bergen bleken te zijn kwam ze weer terug.

Alhoewel ze niet tevreden is met haar leven, kan ze zichzelf wel onderhouden. Ze heeft een eigen kamertje en heeft steady werk. Zou het dan zo zijn dat ze, tussen alle échte liefde door, bij me bleef omdat ze me nodig had? Ik heb eigenlijk nooit problemen met geld gehad, zou dat dan (onbewust) de rede zijn? Ik weet dat ze van me houdt, ik ken haar als geen ander en ze zal nooit tegen me liegen, maar ze zegt dat de liefde van haar kant weg is. Kan het zo zijn dat de liefde werd gevoed door het nodig hebben en dat het nu afgestorven is?

Ik heb dit haar niet gevraagd. Ik ga zaterdag haar laatste spullen naar haar toe brengen, misschien dat ik het dan vraag. Ik hoef hier eigenlijk ook geen antwoord op, sommige vragen zijn het best onbeantwoord. Zeker nu ik er vrede mee heb hoe het gelopen is.

Zaterdag wordt dus de laatste keer dat ik haar zie, en direct daarna heb ik een festival. Echt een half uur daarna. Ik ben gelukkig met goede vrienden maar ik hoop dat het me niet te zwaar gaat vallen.

Wish me luck!

afbeelding van Max1974

Berusting

Goed dat je nu wat berusting begint te vinden, dat is een volgende fase in de verwerking. Na ongeloof komt uiteindelijk begrip. Daarna is het tijd om jezelf te hervatten! Iedereen die in een relatie zit (op wat voor manier dan ook) heeft een ander ergens voor nodig. Ik ben net zo schuldig! Maar wanneer dat de overhand gaat krijgen, dan word je te afhankelijk. Iemand die zich dat opeens realiseert kan dan ineens voor zichzelf gaan kiezen. Misschien is dat ook wel bij Eva gebeurd. Natuurlijk had ze je nodig voor een veilige thuishaven. Daar is ook niets mis mee. Het kan zijn dat materiële zaken een breuk hebben tegengehouden. Stel je je eens voor hoe dat voor haar moet zijn geweest... Denk aan 'schuldig voelen', jou iets beters gunnen. Ze zal zeker geen 'golddigger' geweest zijn.

Jullie zijn nog jong en moeten nog veel leren. Op eigen benen staan is één van die lessen. Pas als je zelf voor jezelf kunt zorgen, dan kun je een gelijkwaardige relatie aangaan met iemand anders! Dan kies je echt voor elkaar en ga je niet aan elkaar 'hangen' omdat je bevestiging nodig hebt of omdat je niet anders kunt. Op zo'n moment wordt een relatie steeds meer dwangmatig en krijgt het de overhand. We zijn allemaal onderdeel van onze omgeving, niet per sé een onderdeel van onze relatie. Een relatie kan een onderdeel zijn van onze omgeving. Valt de relatie weg, dan blijft je omgeving overeind en kun je zelf door. Ten onder gaan aan je relatie is geen optie!

Ga vooral zo verder. Je bent beter bezig dan dat het nu voelt. Ga naar dat festival en heb lol met je vrienden!

afbeelding van Lovertje85

@Vinky

Klinkt alsof je idd verder komt in het proces!
Je gaat ook de realiteit weer zien en beseft ook dat de negatieve dingen er wel degelijk waren.

Succes zaterdag!
En vraag je idd af of het stellen van de vraag en het eventuele antwoord toegevoegde waarde voor je gaat hebben...
De vraag is of zij uberhaupt eerlijk zal antwoorden, en je maakt er eigenlijk alleen maar een statement mee naar haar waarin je aangeeft dat je haar manier van doen en laten toen in twijfel trekt.
Jullie zijn al uit elkaar, het voegt denk ik niks meer toe...

En dat festival gelijk erna lijkt me ideaal.
Zorgt dat er tijdsdruk op zit en je dus doet wat je moet doen en daarna weer weggaat.
Het geeft je een goed excuus om het kort en bondig te doen.
En het geeft je heerlijk afleiding na die afsluiting.
Tijd om na te denken heb je dan niet!

Succes, je kan dit!

afbeelding van waterman

Hoi Patrick

Citaat:

Wish me luck!

Natuurlijk wens ik je veel geluk. Maar niet alleen voor zaterdag. Maar ook voor daarna. Voor wat er hierna nog komen gaat. Met haar? Misschien. Met anderen. Misschien. Veel geluk!

Maar ik wens je ook veel berusting, en veel acceptatie. Kijk of ze wil praten. Praat als zij wil praten. Maar als ze nu nog niet wil praten, laat haar dan. Het komt vaak wel. Het duurt soms even. Zij moet het gaan snappen. Jij moet het gaan snappen. Er zijn geen duidelijke oorzaken. Er zijn geen duidelijke redenen. Alleen deze keer lukte het niet. Jullie probeerden het. Jullie hebben het hard geprobeerd. En toch lukte het niet. Dus moet je loslaten..... Weer loslaten. En kijken.

Heel veel sterkte! Knipoog

Waterman

afbeelding van Vinky

Ik ben ontzettend blij met alle reacties

En ik heb er ook zeker wat aan gehad. Ik ben veel kalmer en laat me niet meer leiden door m'n emoties.

En hoe ongezond een relatie ook is, je kan overal aan werken. Ik ben nogsteeds van mening dat ze een fout heeft gemaakt. Maar mensen maken fouten en mijn leven is niet lang genoeg om iedereen te helpen.

Het spullen wegbrengen ging eigenlijk heel goed. Ik probeerde nog wat lieve dingen zoals 'who knows, misschien komen we elkaar nog wel eens tegen' te zeggen maar die werden beantwoord met een 'nou sorry, maar je bent echt m'n type niet'. Niemand die van iemand houdt verdient het om zo behandeld te worden. Ik ben beter af zo.

Het is heel even moeilijk geweest op het feest, aangezien ik veel bekenden tegenkwam die vroegen hoe het met m'n 'vriendin' ging, maar daar houdt het op. Ik heb het naar m'n zin gehad zoals ik dat alleen met vrienden kon en weten dat er mensen voor je klaar staan is altijd fijn. Ik ben met een hele andere mindset teruggekomen, dat heeft waarschijnlijk met het meisje wie ik ontmoet heb te maken. Het zal geen relatie worden, ik twijfel of er überhaupt iets uit voorkomt maar for now haalt ze m'n gedachten de goede kant op en beginnen de vlinders weer op leven te komen. Vrijdag gaan we samen wat doen, maar die verhalen kan ik beter ergens anders kwijt :')

De eenzaamheid komt ooit terug, en er komen nog vlagen van gemis, dat weet ik. Maar tot die tijd geniet ik van de rust die ik heb. Ik fluit weer, slaap goed en zing weer onder de douche.

Ik ga jullie niet alle eer geven, maar jullie hebben het proces wel gigantisch versneld, bedankt! Voor de mensen die voor het eerst lezen, het helpt echt. Het is misschien maar je problemen van je afschrijven maar iedere beetjes helpen!

Bedankt iedereen!

afbeelding van waterman

Goed joh!!!!!

En lots of luck, he! Morgen, overmorgen, volgend jaar!

Waterman

afbeelding van Max1974

Closure

En zo breekt de volgende fase aan: Closure. Nu kun je verder kijken dan dat je eerst deed en dat geeft je uiteraard een goed gevoel! Terugval is logisch, hebben we allemaal last van. Dan is deze site een mooie gelegenheid om weer wat gedachten uit te zetten. Want inderdaad, het helpt om erover te praten!

Pas een beetje op voor een rebound relatie... Anders zit zij straks ook op deze site... Het gemis van de één moet je niet zomaar opvullen met een ander. Onbewust kun je daarmee een ander maar ook jezelf per ongeluk raken, dat wil je niet denk ik.

Zie ook deze link over rebound relaties, het is goed om deze bij jezelf of een ander te herkennen. Ze zijn veel te vaak 'killing' namelijk:

http://www.singlessite.nl/rebound-relatie-hoe-herken-je-het/

Voorzichtig met gevoelens, ze zijn kwetsbaar. Maar blijf vooral 'voelen'!

afbeelding van Vinky

Here we go again..

Nou de nare gevoelens zijn weer terug hoor, deze keer alleen niet door mij.

Laat ik beginnen bij m'n date voor morgen. Ik heb het maar afgezegd door vrienden uit te nodigen. Ook al lijken m'n gevoelens momenteel echt, ze worden gevoed door eenzaamheid. Het is echt een hele lieve meid en tevens een bekende in de vriendengroep. Ik wil dit niet laten verpesten door een rebound relatie. Allemaal leuk en aardig, maar nu is de eenzaamheid 20x erger. Ik run een zaak hier in de binnenstad dus van een 9 tot 5 baan is niet te spreken. Een privéleven heb ik dus niet echt. Ik ben er heel tevreden mee hoor, daar niet van. Ik bedoel ik heb alleen maar échte vrienden, alleen ik ontmoet bijna geen nieuwe mensen. Ik weet dat er genoeg vissen in de zee zwemmen maar je moet wel bij de zee kunnen komen :').

Als kers op de taart is het contact tussen mij en Eva weer op gang gekomen. Ik heb aangegeven dat het me echt goed doet om haar te spreken maar dat het voor de lange termijn de domste keuze is. Ik heb constant het gevoel dat ik genaaid en voorgelogen wordt, maar daar heb ik totaal geen rede voor. Pure paranoia. We hebben afgesproken zaterdag afscheid te nemen, aangezien we dat eerst niet hebben gedaan.

Voor mijn gevoel kijk ik naar een dode relatie. Ik wil heel graag dat het goed komt maar diep van binnen weet ik dat het zo niet gaat werken. Niet op deze voet. En mochten er dingen kunnen veranderen, dat wil ze toch niet. Ze mist me ook steeds vaker, zegt ze. En dan echt MIJ missen, niet iemand om je heen. En ik merk ook dat ik dat steeds vaker heb. Ik probeer zoveel mogelijk van de goede kanten te genieten. Lekker doen wat ik wil, last-minute plannen maken (ik ben zo impulsief als de tering), me helemaal de tyfus in zuipen en hele nachten met vrienden doorhalen. Ik kan me op m'n muziek focussen zonder bang te zijn voor negatieve feedback. Kortom, ik probeer er van te genieten. Maar de persoonlijke dingetjes mis ik.

We keken samen altijd een ontzettend goede serie, Blindspot. Ik ben daar gewoon mee gestopt. Puur omdat ik het niet aan kan om alleen te kijken. Als ik terug rij van m'n werk kan ik linksaf naar mijn huis, rechtsaf naar haar huis. Af en toe ben ik echt geneigd á la handrembochtje toch naar rechts te gaan.

Ik weet het gewoon niet zo goed. Ik weet het allemaal even niet meer. Ik weet niet hoe ik me moet voelen, en ik weet niet wat ik moet doen. En nee, aan 'ga leuken dingen doen!' heb ik niets, daar heb ik zelf echt wel aan gedacht. Ik moet hier denk ik gewoon even doorheen bijten.

PS. Ik ben echt een gigantische flirt, echt niet normaal. Ik flirt met alles en iedereen en lach altijd. Ik ben nog nooit dichtgeklapt voor een meisje of heb nog nooit bij mezelf gedacht 'die is te knap om aan te spreken'. Momenteel ontwijk ik vrouwen en dat haalt mijn zelfvertrouwen naar beneden. Ergens denk ik dat ik geen fouten wil maken voor het geval alles nog goed komt.

Lastige situatie dit..

afbeelding van lover71

contact

Ik zou het contact ook kort houden en laat het contact maar van haar kant komen.Als ze echt je gaat missen dan komt ze wel.Het blijft gevoelig om contact te houden ook door je verleden met haar.Je wil zoveel in je hoofd en met je gevoel maar dat kan niet meer en dat voel je ook in je contact met de ander.Het volledig geven is er niet meer.Ik geef mijn grote liefde nu ook de ruimte en ik heb geen idee wat de toekomst brengt.Ik ga gewoon door met leuke dingen doen maar ik denk nog elke dag aan haar.Er is nu wel meer rust gekomen, omdat we nu geen contact hebben maar het gemis blijft.De emoties zijn nu meer onder controle en er is meer berusting gekomen.Ik weet zeker dat als ik haar zou tegenkomen dat het lastig blijft om haar te zien.Je denkt toch terug naar je verleden met haar.Zij wilde vrienden blijven maar dat is vrij lastig maar misschien na verloop van tijd als ik nog meer afstand heb genomen.Liefde is mooi maar kan soms ook pijnlijk zijn maar ik had dit gevoel met die vrouw nooit willen missen, omdat ik nu weet dat liefde op het eerste gezicht bestaat.Soms dubbele gevoelens hierin maar uiteindelijk overheerst toch dat mooie gevoel.

afbeelding van Max1974

Confrontatie

Contact betekent confrontatie. Logisch dat het je nu even weer naar de keel grijpt. Man, als ik mijn ex van 16 jaar geleden nog tegenkom doet het me nog wat. Je zou niet menselijk zijn als dat je niets deed! Maar.. je weet ook hoe het ervoor staat. Dat is goed. Afscheid nemen zoals jullie zaterdag gaan doen: RESPECT! Het gaat zeer doen, jullie gaan janken maar het maakt verdorie niet uit. Dan was het het ook waard en was het in ieder geval niet alleen maar een 'dingetje'!

Neem elkaar niets kwalijk, don't cry over spilled milk... Het heeft geen nut. Laat negativiteit los en richt je op positiviteit. En gun alles de tijd wat het nodig heeft.

Succes!!

afbeelding van Vinky

The Aftermath

We zijn nu een ruim maandje verder. Is nog niet heel veel maar in een verwerkingsproces wel. Ik fluit weer, lach meer en heb een hele hoop nieuwe vrienden gemaakt.

Ik hield een dagboek bij, daar ben ik mee gestopt. Door die zelfde reden ben ik hier eigenlijk ook mee gestopt, maar toch lijkt het me slim om in de goede tijden te blijven schrijven. Als ik naar m'n eerste teksten kijk heb ik echt zoiets van: "Waar de fuck was ik toen mee bezig?". Als er ook maar één iemand naar dit stukje kijkt die nog in de begin periode zit, is het m'n tijd waard.

Clichés zijn niet zomaar chlichés. Dat zijn ze geworden omdat ze áltijd waar zijn. Ik heb nogsteeds een gapend gat in m'n hart zitten wat voorlopig niet gevuld gaat worden, ik bedoel het is nog maar een maand geleden, maar als ik kijk naar wat een maand voor verschil kan brengen. Nou dat had ik vorige maand niet geloofd :').

Tijdens het 'naast me neerleggen' moment heb ik nog een paar keer contact met m'n ex gezocht. Uiteraard niet slim maar ik merkte iedere keer dat het verlies accepteren steeds makkelijker ging. Ik heb nu dan ook zoiets van jammer maar helaas. Tienerliefde. Ik voel me nu al sterker dan dat ik voorheen was en ik voel me ook wat meer mezelf. Ik heb alleen altijd moeite gehad met de rede waarom, die was er namelijk eigenlijk niet. Tenminste, die is er 3 jaar geweest maar juist toen het goed ging liep het stuk. Maar het komt dus op een paar dingen neer. 1. Ik focus me teveel op mijn werk waardoor ik in m'n vrije tijd nergens zin in heb. 2. Ik kan heel snel geïrriteerd raken. De moodswings zijn zeeeer irritant, begrijpelijk. 3. Ik kon heel vaak HEEL erg boos worden om helemaal niets.

Nu zei mijn omgeving vrijwel direct "zij is gewoon gek", maar ergens knaagde het wel. Nu waren er wat fysieke omstandigheden waardoor ik mijn bloed liet testen. Dit was vorige week, dus zo'n week á 2 weken na het definitieve einde. Daaruit kwam dat ik de ongeneeslijke ziekte van Graves heb. Makkelijk leefbaar en totaal onschuldig met de juiste medicijnen. Nu heb ik alleen 20 jaar geen medicijnen gehad! En nu komt de aap uit de mouw, want wat veroorzaakt de ziekte van Graves? Onder andere: woede aanvallen, stemmingswisselingen en chronische vermoeidheid. Dus net toen ik overal vrede mee had kreeg ik te horen dat het binnenkort allemaal weg is! Ik heb dat naar haar gestuurd maar daar heb ik geen reactie op gekregen, ook begrijpelijk.

Ik heb een ballonnetje en een XXL kaart voor haar besteld die op Valentijnsdag bij haar binnen komt. Niets boeiends erbij, gewoon wat liefs. Ik heb het voor 70% afgesloten. Die laatste 30% kost alleen wat meer moeite omdat ik niet de verkeerde keuze wil maken.

Ik weet dat er de komende tijd nog veel meer gezeik gaat komen. Ik ga een nieuwe relatie krijgen die stuk loopt. Ik ga horen dat zij een ander heeft of er komt wel iets anders waardoor ik me kut voel. Het maakt me allemaal niet meer uit. Het enige dat mij interesseert is dat ik me op mezelf kan focussen. Want door al die jaren met een Borderliner geleefd te hebben ben ik echt een fucking awesome boyfriend geworden! En ik weet dat ik iemand tegenkom die me waardeert voor wie ik ben, met of zonder medicijnen.

Het enige wat ik aan mijn 'past-self' of anderen in deze situatie wil meegeven is: Keep your chin up! Er komt een tijd dat de pijn weggetrokken is en dat je blij bent dat je niet voor de trein gesprongen bent. Of die fles whiskey vast hebt gegrepen. Of vaste klant werd bij de plaatselijke coffeeshop of coke dealer. En er komt een moment dat je iemand in z'n ogen kan kijken, vriend, vriendin of partner, en zegt: "godverdomme wat ben ik blij dat ik jou tegen ben gekomen!".

The easiest option isn't always the best option, and the best option is definatly not the easiest!