weet eigenlijk niet zo goed wat ik voel, wat ik kan voelen en wat ik mag voelen...
de onrust, twijfel en angst blijven de grootste rol spelen in mijn lijf.

best een leuke weekend samen gehad, gister heeft hij voor me gekookt mijn lievelingseten, daarna zouden we een stuk wandelen en hij zou bij mij blijven slapen...
ik hou me er aan vast, verheug me en wil genieten...

dan bij hem binnen komen, en hem aankijken niet weten wat ik moet, in alles... bang om hem te belasten met mijn onzekerheid bang om hem weer te confronteren met wat ik wel of niet kan/mag voelen...
pas na een lange tijd kon ik me iets ontspannen, lekker gegeten en toen toen weer de spanning ga je nog mee of....

toch mee, onder het wandelen kreeg ik die onweerstaanbare drang om hem zo stevig vast te houden en het toch weer! te vragen : jij en ik zijn nu weer wij....
pffff en daar was ie weer de knop in mijn buik het bange gevoel, tranen weer in mijn ogen ....
het moet niet te snel gaan, hij moet het nog plaatsen, weet niet hoe hij het wil gaan invullen....... baf auw weer die angst om te vallen.

hem gevraagd te praten.... mij een stuk duidelijkheid geven dat ie er echt voor wil gaan, mij een stukje grond onder mijn voeten terug wil gooien.... dat ik van de ene achtbaan in de andere val.....
hij zegt dan dat hij woensdagavond is gekomen en is gebleven en dat iets doen meer moet zeggen als woorden..
hem uitgelegd dat ik wil schipperen en wil werken aan mezelf maar dat ook van hem verwacht...
maar wat verwacht ik dan, terug naar hoe het was, want voor mij was het oké ondanks de moeilijke gevoelens en verwachtingen die hij niet kan/wil geven .....hij is geen prater hij is geen man van ik zeg je 100 x dat ik van je hou, maar ik wel......

ik wil hem niet overbelasten zodat hij weer vol raakt en met zijn kop tegen de muur knalt, maar ik wil ook niet vallen ..

X Issy