Eindelijk was het zover. Ik kon 2 dagen geleden gewoon op 'send' klikken. Al mijn gevoel in een mail gezet. Geen verwijten meer. Ook mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik heel erg verkeerd ben geweest. Zo voel ik het ook echt. Ik denk dat ik in het begin al de schuld op hem heb afgeschoven. En dat had hij ook niet verdiend. Als we spraken dan hadden we het constant over dezelfde dingen. Nu staan er iig. andere dingen in de brief. Ook heb ik openlijk gesproken over mijn depressie. Wat het met me heeft gedaan en wat ik er uit leer. Maar ben ook eerlijk geweest. Dat ik het er soms nog heel moeilijk mee heb. En het feit dat hij mij niet meer wilt leren kennen, maakt het vaak nog veel moeilijker allemaal. Ik voelde mij in het begin opgelucht, maar nu begin ik het toch wel moeilijk te krijgen. Vanochtend had ik weer een hele erge paniekaanval. Ik voelde me zo dom. Waarom denk ik dat het hem interesseert? Hij gaat gewoon verder. Ik ben zo bang. Bang dat hij het niet zal begrijpen wat ik heb geschreven. Ik wil hem niet terug. Dat wil ik al heel lang niet meer. Ik wil gewoon niet meer dat hij mij het gevoel geeft alsof hij me haat. Ik heb hem zijn fouten vergeven, waarom kan hij dat niet bij mij doen?