Eerder vandaag had ik een nieuwe blog geschreven voor deze site, maar mijn internetverbinding weigerde. Er zat weinig anders op dan het stuk maar op te slaan en later te plaatsen. Ik had 'm hier net staan, maar heb het hele vlak weer leeggemaakt. Zucht. Ik had die film niet moeten kijken.

'Love and Sex' heette die film. Een romantische comedy. Ik ben zo'n gast die dat type films vaak kan waarderen. Vast die hardnekkige romanticus die in me schuilt. Eigenlijk heeft het me ook nog maar zelden een slecht gevoel gegeven om ernaar te kijken, hoe slecht ik me misschien soms ook gevoeld heb vanwege mijn eigen situatie. Maar vanavond was de eerste keer dat ik op een zeker moment besloot dat het eigenlijk misschien niet handig was om de film uit te zien. Niet omdat de film slecht was, maar omdat ik merkte dat ik me eerder vanavond eigenlijk vanuit het niets wel vrij goed gevoeld had en nu weer zit te zuchten. En merkte dat ik me slecht ging voelen naarmate de film vorderde.

't Was zo'n film waarbij het liefdesleven van een jonge vrouw vanuit haar eigen perspectief wordt geschetst en vanuit dat perspectief is het allemaal eigenlijk - behalve gecompliceerd - niet iets om blij van te worden. Dat soort films heb je wel meer en dat soort films eindigt altijd met de clou dat er binnen het verhaal dat ze vertelt, een superromantisch deel zit dat uiteindelijk voor een happy ending zorgt. Hier ook. De vrouw in kwestie had één goeie relatie die leuk en goed was enzo maar ze gaan op een gegeven moment uit elkaar - omdat, kort gezegd, de man tot de conclusie komt dat de sleur toeslaat. Eerst lijkt alleen de vrouw er kapot van te zijn maar wil dat aan hem niet laten merken, later komt de man tot het besef dat hij niet zonder haar wil maar zij houdt de boot af. Uiteraard doet die man dat allemaal op een bijzonder leuke, grappige manier vol zelfvertrouwen en hoewel ze er natuurlijk een tijdlang niet in mee gaat, zijn haar reacties ergens toch wel mild en zacht en doet het hun contact geen kwaad. Uiteindelijk, als het dan uitgaat met een vriendje omdat het een verschrikkelijke oelewapper is en ze dat begint te zien omdat de verliefdheid of passie of wat dan ook weg is, realiseert ze zich hoe fijn d'r ex eigenlijk was en komen ze weer bij elkaar.

Het was de eerste keer dat ik zo'n film keek en op het moment dat ik doorhad dat dit de clou ging zijn (wat eigenlijk niet zo heel lang duurde), begon ik - voor het eerst, voor zover ik mij kan herinneren - te hopen dat het niét meer goed ging komen. Het idee dat het wél goed zou komen, bezorgde me een slecht gevoel. Maar duhh, natuurlijk kwam het goed. Zo zijn die romantische comedies nou eenmaal.

Ik denk dat het ermee te maken had dat ik gevoelsmatig iets teveel aan zelfreflectie deed terwijl ik naar die film keek. Misschien was het een stukje jaloezie dat ik voelde? Niet alleen in de trant van 'hem lukt het wel en mij is het niet gelukt' maar ook 'kijk nou eens hoe mooi en daadkrachtig en toch humoristisch hij dat aanpakt'. Dan zie ik mezelf weer zitten sinds het hernieuwde contact dat ik met M. heb; gespannen, waardoor ik niet mezelf ben, dus allesbehalve vol zelfvertrouwen en ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik echt leuke grapjes heb gemaakt, hoewel dat normaliter voor mij niet zo'n probleem is. Een gevoel van 'zo zou dat eigenlijk moeten, strijden voor je meisje' maar me niet in staat voelen om dat op zo'n manier aan te pakken.

Allemaal volkomen irrationeel natuurlijk. Al zou ik het wel zo aanpakken, liefdesverhalen lopen nou eenmaal heel vaak niet zoals in films; dat zullen de meesten hier ook weten. Maar misschien is het zo dat er ergens nog altijd dat stukje perfectionist in me schuilt; het stukje dat het altijd allemaal helemaal goed wil doen en dan zie je een mooi voorbeeld van wat in mijn ogen goed zou zijn (los van het feit dat zij er okee op reageert en het uiteindelijk goedkomt) en dan voel ik mezelf ineens een prutser. Niet omdat ik nou daadwerkelijk mezelf minder leuk vind dan die vent in die film (heck, ik vertrouw erop dat ik twintigduizend keer leuker ben dan die nieuwe vriend van M. - maar okee, kennen doe ik 'm niet), maar gewoon vanwege zijn manier van aanpakken in die situatie waarin hij zit. Strijdend voor z'n meisje... En zo heb je een feelgood-movie die omslaat in een feelbad-movie.

Maar ja, ik ben nou eenmaal nog maar een paar dagen op weg met te proberen het allemaal een plek te geven; het feit dat M. een nieuwe vriend heeft, vooral. Maar voordat ik die informatie van haar gekregen had, ook al met mijzelf. Ik heb er eigenlijk sinds dit alles speelt al van gebaald dat ik me zo kwetsbaar voelde naar haar toe vanwege alles, dat ik me niet in staat heb gezien ook maar een beetje 'echt mezelf' te zijn.

Nou ja, het is niet gezegd dat die kans me niet nog geboden wordt. Dat is de troost waarmee ik kan gaan slapen. En ik moet voorlopig de complexe gedachtegangen en toevoegingen en analyses die ik er allemaal nog op los zou kunnen laten, maar even laten voor wat ze zijn. Dit was maar een film en dat de meesten van ons, inclusief ik, graag zouden willen zien dat het echte leven soms zo gaat als in films, is niks nieuws.

Kortom, ik ben op dit moment een man die geen relatie heeft en die in zijn uppie een romantische comedy heeft zitten kijken, tijdens welke hij smartelijk zit te zuchten. Mannen kunnen ook mutsen zijn.