De uitdrukking je gaat ermee naar bed en je staat er mee op, is nu erg toepasselijk.
Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Sinds een weekje heeft ze een ander, en dat is zo moeilijk om te verwerken.
Gisteren was ze voor het eerst bij hem thuis. Zou ze zijn blijven slapen daar vannacht? Ben ik echt definitief ingeruild door iemand anders? Kan het nog maar niet bevatten, maar langzamerhand, begint het werkelijkheid te worden.
Acceptatie is het enige wat rest, want zitten blijven wachten en hopen, op iets wat niet komen zal, is hetzelfde als op Texel op een bus wachten.

Eigenlijk wil ik haar nooit meer zien, of probeer ik me dat mezelf wijs te maken. En nooit meer zien is ook niet aan de orde, want we hebben samen een zoontje. Hoe zou hij het vinden? Ineens zit iemand anders aan zijn mama.
Allemaal vragen op deze zondagmorgen, maar liefst wil ik wegkruipen, mijn verstand op nul moeten zetten, maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik mis je meissie, maar jouw hart klopt niet meer voor mij.
Zal er ooit nog iemand komen, waaraan ik mijn hart kan geven?