.......... gaat t beter. Ik zit er nog middenin, dat besef ik wel en moet nog wel veel aan hem denken. En ja, ook stiekum zelfkwelling, paranoia of geef het maar een naam, dat hij ook aan mij moet denken. Dat ging gisteren zelfs zo ver: ik sprak mijn moeder aan de telefoon en die zei dat ze eergisteren en gisteren telefoon had gekregen, waarbij de beller oplegde. Hij weet m'n moeders nummer en weet ook dat ik haar van hem heb verteld. Het enige wat ik dan kan doen is m'n gedachten hardop uitspreken tegen iemand -ik was toen bij een vriendin en die zei gelijk: lijkt me hooooogst onwaarschijnlijk. Ja natuurlijk, dat is het ook. Iemand die je met beide benen op de grond houdt, dat heb ik nu nodig om geen onnodige gedachten of emoties te verspillen aan iets wat voorbij is.