De afgelopen dagen heb ik veel op de site gelezen en had niet de energie om te reageren, alleen in gedachten 9daar heeft niemand wat aan, maar goed, ik denk dat het nu wel weer wat bij gaat trekken). Nog ver van acceptatie van de situatie ben ik. Loslaten gaat goed, ik zoek de hoop niet op. Nog regelmatig dwalen mijn gedachten af: misschien gaat hij voelen dat hij een vergissing heeft gemaakt. Tot het andere uiterste: houd jezelf niet voor de gek.
Ik ga wel door en "maak me druk", intussen ben ik een paar kilo afgevallen, af en toe als ik eet dan ineens draait m'n maag zich om en heb simpelweg geen trek meer. Geen zorgen, het is niet dramatisch en ik eet wel regelmatig en goed maar ik ben er nog niet klaar mee.

ik dacht na die twee rotdagen is het voorlopig wel even genoeg geweest, maar nog niet dus, het lijkt wel of het alleen nog maar even erger wordt. Gisteravond op m'n handen gaan zitten en de deur uitgelopen omdat de aantrekkingskracht van de telefoon te sterk was. Ik heb t weerstaan, en ik hou me maar vast aan de gedachte dat het beter is zo, geen contact, nu al meer dan 2 weken. Gek hoe lang of kort twee weken in een mensenleven kunnen duren, al naar gelang wat je er in beleeft. Twee weken is niet lang als het om heftige dingen gaat en waarin dingen de tijd moeten hebben. Twee weken is wel lang als het gaat om je gevoelens niet te kunnen uiten naar degene die er (nog steeds) het meest toe doet en niet even gewoon kan vragen: hoe is het?

Twee rotdagen achter de rug. Had het behoorlijk druk met vanalles en nog wat: werk, eigen bedrijfje, vrienden en ik dacht nog, mooi, hoe drukker ik het heb, hoe meer afleiding. Maar ik moest alleen nog maar meer aan hem denken. Bijna twee weken geen contact nu, en dat is wel goed, maar het wringt wel. Hoe zou t met hem gaan. Hij zit al twee dagen volop in m'n hoofd en ik krijg m er niet uit, letterlijke ldvdpijn zo rond het middenrif, jaja, het hoort er allemaal bij. Maar moet ik wat doen of toch wachten tot dat het overgaat, ik weet t even niet.......

.......... gaat t beter. Ik zit er nog middenin, dat besef ik wel en moet nog wel veel aan hem denken. En ja, ook stiekum zelfkwelling, paranoia of geef het maar een naam, dat hij ook aan mij moet denken. Dat ging gisteren zelfs zo ver: ik sprak mijn moeder aan de telefoon en die zei dat ze eergisteren en gisteren telefoon had gekregen, waarbij de beller oplegde. Hij weet m'n moeders nummer en weet ook dat ik haar van hem heb verteld. Het enige wat ik dan kan doen is m'n gedachten hardop uitspreken tegen iemand -ik was toen bij een vriendin en die zei gelijk: lijkt me hooooogst onwaarschijnlijk.

weer een nieuwe dag, na een avond en ochtend vol gedachten en ik moet mezelf zometeen aan het werk zetten want ik heb genoeg te doen.......... hoe zou het met 'm gaan, wat voelt ie et cetera zijn weer allemaal de revue gepasseerd. Bijna een week geen contact gehad nu. Boosheid, verdriet, en in mezelf het moment nog eens beleefd dat ie net deed of ie me niet kende, aan de telefoon, of althans een toneelstukje opvoerde: wie is dit?
Vreselijk, ik vond mezelf zielig en ik vond hem zielig en (ik weet dat ik t niet moet doen) vraag me af waarom ie de telefoon niet gewoon heeft uitgezet, t was z'n mobiele en niet de huisaansluiting tenslotte.

gaan. Wel lekker gewerkt, veel slapen, gisteravond ineens aanval van ik-weet-niet-wat toen ik naar een aflevering van cold case zat te kijken: tjeezus stel je voor als ie ineens toch op de stoep zou staan, wat zou ik dan doen? Ik wil nu voornamelijk rust en even niet praten, heb me de afgelopen dagen uitgepraat, niet met hem maar met vrienden. Voor t eerst sinds maanden heb ik de telefoon uitgezet vannacht.
Gedachten over wat ie doet, wat ie denkt en vooral wat ie voelt. Vaak wil ik wel dat ie zo pissig is dat er nooit meer contact is, soms wil ik wel dat ie t allemaal wel snapt en dat er contact is.

Sinds zondagavond, het allerlaatste contact dan, zijn er dus welgeteld 2 dagen verstreken en het lijkt al wel een eeuw. Van sommigen lees ik hier dat degeen waar het hun om gaat, ze hier al weken geen contact hebben gehad. Ik hoop er ook te komen, een paar weken verder, ik wilde dat het al zo was. Gister op vandaag heb ik 11 uren achter elkaar geslapen en ik voel me wat beter. Vanochtend pitten, af en toe wakker, en denken en er voor oppassen niet te malen, wat hij nu aan het doen is en of hij erg in de shit zit. Dat zal wel, ik moet er niet teveel bij stilstaan maar zelf ook door. Na 2 dagen, morgen weer aan het werk, het is gelukkig druk. Ik begin wat te ontwarren, kijk nog een s naar wat ik in mijn vorige blog schreef over wat ik nog moeilijk verkroppen kan en dat is dat hij als eerste z'n liefde bekende in grote woorden, ik er eerst heel voorzichtig mee omgaan, toch meegezogen toen er signalen kwamen dat het toch de andere kant op ging. Gewogen en te licht bevonden, zo voelt het wel. "Heeft hij nog van zich laten horen"? vroeg vriendin. Nee, gelukkig niet want anders wordt ik weer helemaal onrustig. Helaas niet, omdat ondanks alles ik wil weten hoe het met hem gaat, maar dat leidt nergens toe, daar kan ik helemaal niets mee. KAPPEN dus met malen. Danig in de war gebracht door die meneer, schreef Puntuit al eerder als reactie op een blog. Dat kun je wel zeggen. En nog tot op het laatst: ik wil wel vrienden blijven. Hij kan er dan een punt achter hebben gezet en vrienden willen blijven, ik voelde toch steeds dubbele signalen omdat zijn gevoelens voor mij nog niet weg waren. En dat klopt dan niet, om mij voor te stellen maar vrienden te blijven, al helemaal niet toen hij een keer zei: ja misschien is het maar beter geen vrienden t blijven, want als mijn vrouw er dan achter komt heb ik alsnog ruzie thuis. Ik pissig, ging t daarom? Kennelijk wel. Nog een keer vroeg ik m: is het helemaar over? Antwoord: lijkt me beter van wel, aangezien jij aangaf dat je dat niet wil/aankan. Ik weer: ja hallo, je zei zelf dat het niet mogelijk is in de relatie met je vrouw, dan moet je dat niet zo helemaal bij mij neerleggen. Stilte. En verder niks meer.