Zo, dat is een tijd geleden dat ik hier geschreven heb. Nog wel regelmatig langs gekomen om verhalen van enkelen te lezen, maar als het zelf goed met je gaat heb je daar toch veel minder mee op de een of andere manier. Het gevoel van liefdesverdriet is toch nodig om je helemaal in te kunnen leven in de situaties van anderen.

En tsja, het lijkt er sterk op dat het voor mij weer zover is. Het hoge woord is er nog niet uit. Maar het voelt wel al 3 weken zo en eigenlijk is het onvermijdelijk. Sinds mijn vorige ldvd periode ben ik als een speer vooruit gegaan. Op emotioneel vlak heb ik een ongekende progressie laten zien, een stoomcursus hoe om te gaan met je eigen gevoelsleven. Helaas zat in die cursus niet hoe om te gaan met je gevoelsleven in een relatie. Dat is 'op het droge' natuurlijk nauwelijks te oefenen en moet je daarvoor ook de geschikte partner hebben.

We praten er nog wel veel over, maar met de week komt de slot conclusie natuurlijk dichterbij. Ok, we hebben heel veel aan ons hoofd op dit moment, het zijn erg zware weken, maar het voelt bij mij eigenlijk niet zo dat daar nog verandering in gaat komen, zeg maar dat het weer goed gaat komen. Zij heeft (hoopt?) dat wel, als ze het met vriendinnen bespreekt dan zeggen die ook dat het een fase is. Maar voor mij is dit meer een typisch staaltje vrouwen-praat, dat ze altijd elkaar laten horen wat ze willen horen. Als ik dit namelijk bepraat met vrienden dan zeggen die dat ik het moet uitmaken, ondanks dat ik dat zelf (nog?) niet wil.

Ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat het een typische gever-nemer relatie is geworden. Waarbij ik de gever was (wat ik zelf natuurlijk heel leuk vond) en zij de nemer. Dat kan goed gaan, maar je moet dan wel aan de balans blijven werken, en dat letterlijk eigenlijk, praten, praten en nog eens praten. Helaas dat ik dat onderdeel van de cursus 'Hoe hou ik een relatie succesvol' nog niet heb gehad en nog steeds niet beheers. Voordat ik mezelf weer verwijten ga maken(zie de reeks vorige blogs waarbij mij verdriet voornamelijk kwam door mezelf verwijten maken): zij is hier ook mede schuldig aan en had hier ook initiatief moeten nemen.

De balans was regelmatig ver te zoeken, ik heb zelf last van verlatingsangst, dat weet ik sinds ik de vorige periode hier actief was, zij heeft last van bindigsangst. Geen handige combi natuurlijk. Ik had het idee dat ik heel veel moeite moest doen om haar mij leuk te laten vinden. Dat was natuurlijk niet zo, zij vond mij ook superleuk. Bovendien had ik veel moeite om mijn wensen en verlangens in een relatie aan te geven, deed teveel om de lieve vrede te bewaren. Daarbij heb ik mezelf onrecht aangedaan wat zich geuit heeft in dit k*t gevoel wat ik nu al 3 weken heb. Opgekropte emoties van het eigenlijk niet krijgen uit de relatie wat ik zou willen en de te grote angst om dat aan te geven. Angst juist om haar dan te verliezen. Daar zit natuurlijk het kromme in, door juist niet aan te geven wat ik wil, waar mijn grenzen liggen, zit ik in deze situatie. En het is nog erger, de spiraal draait juist verder negatief door. Mijn reactie op de huidige situatie is om heel lief, en mezelf 'klein' op te stellen, aanhankelijk te worden. En daar krijgt zij nu juist de kriebels van, dat vergroot voor haar de balans alleen maar meer. Een impasse dus. Ik wil van dit rotgevoel af, misschien dat er nog iets te redden valt. Maar ik krijg ook niet het idee dat zij aan de relatie wilt werken. Genegenheid, liefde, seks, het is allemaal even ver te zoeken.

Het stomme van alles is natuurlijk dat ik haar (en zij mij) nog wel heel erg leuk vinden, dat er veel raakvlakken zijn, het me gewoon heel erg veel pijn doet om definitief afscheid van haar te nemen. Het lijkt er op dat we deze weken daarvoor gebruiken, detaching noemde een vriend van me dat.

Ach we zullen zien, ik voel me over mezelf eigenlijk heel erg goed, deze week paar dagen op pad met vrienden, dan beginnen met nieuwe baan in nieuwe stad, zie daarna wel weer verder.... voorlopig nog maar geen overhaaste beslissingen gaan nemen en als het uit gaat, dan zij dat zo, dan gebruik ik de site hier wel om mijn hart te luchten.

Cheers
Broem