Al google-end naar tips om van liefdesverdriet af te komen, kwam ik deze site tegen. Het idee van alles van me afschrijven was al eerder in me opgekomen en stond me wel aan, so here it goes.

Het is september 2004 als ik voor het eerst mag gaan kijken in mijn appartement in aanbouw. Het hoogste punt van de bouw is bereikt en nu mogen de toekomstige bewoners voor het eerst hun huis eens in het echt gaan bekijken. Bij mijn voordeur ontmoet ik voor het eerst mijn toekomstige bovenbuurvrouw, M. Voor mij is het liefde op het eerste gezicht.

In de daaropvolgende maanden leer ik haar wat beter kennen doordat we af en toe een praatje bij de voordeur maken. Hoewel ik haar in eerste instantie een jaar of acht jonger inschat, blijkt ze uiteindelijk een jaar ouder dan ik te zijn. Ze is mooi, intelligent, ze is misschien iets minder verlegen maar al net zo op zichzelf als ik. Ik vind dat wij prima bij elkaar passen. En af en toe weet ik haar een beetje aan het lachen te krijgen. Als dat gebeurt, dan valt alle stress van me af, dan breekt de zon door, dan beginnen alle vogeltjes te zingen. Als ik M. zie en hoor lachen, dan is heel mijn week perfect.

Maar ik ben een erg verlegen en onzekere man. En over mijn gevoel praten is iets dat ik al helemaal niet kan. Dus de jaren vliegen voorbij zonder dat ik M. ooit durf te zeggen wat ik voor haar voel.

Ik geloof niet dat er in al die jaren ooit een man bij haar is geweest. Net als ik krijgt zij trouwens sowieso nauwelijks bezoek en ze gaat voor zover ik kan zien eigenlijk ook nooit uit. We zitten dus allebei vrijwel elke avond alleen in ons eigen appartementje, op 3 meter afstand, elkaar lekker te negeren. Op een dag vertelt ze dat ze het zo jammer vind dat er zo weinig contact is tussen de mensen in de buurt. Ik, idioot die ik ben, knik en doe daar verder helemaal niks mee. Ik heb haar af en toe wel subtiel proberen te laten merken dat ik haar leuk vond, maar dat lijkt ze helemaal niet op te pikken. De zeldzame gesprekken die we hebben, zijn voor mij altijd weer erg prettig. Praten met vrouwen is voor mij als verlegen en onzekere man altijd heel moeilijk geweest, maar bij M. heb ik het gevoel dat ik het overal over kan hebben. Ja, behalve over dat ene dan...

Mede ook daardoor, bang om onze bestaande "relatie" te verstoren, kom ik langzaam maar zeker in een soort fantasiewereld terecht. In het kort komt die hierop neer: Op een dag zal ze bij me aanbellen met een groot probleem. Ze heeft ergens hulp bij nodig, ze kan iets niet zelf, ze is ergens bang voor, wat dan ook. Ik, zijde de superheld die ik ben, help haar uit de brand. Vol dankbaarheid valt ze me in de armen en we leven nog lang en gelukkig. Ik ben er dus van overtuigd dat het op een dag allemaal wel goed komt, op wat voor manier dan ook. Zij wil toch zeker ook niet haar hele leven alleen blijven?

* * *

Dan wordt het 2010. Mijn beide ouders ondergaan een zeer zware operatie en net wanneer ze er allebei weer een beetje bovenop beginnen te krabbelen, wordt bij mijn moeder (veel te laat) kanker geconstateerd. Op dat moment niet meer behandelbaar. Levensverwachting: weken tot hooguit enkele maanden. Haar geheugen begint haar ook snel in de steek te laten en hoewel het nooit verder onderzocht is, is het eigenlijk wel duidelijk dat ze snel aan het dementeren is.

In de daarop volgende maanden zie ik hoe liefdevol mijn vader mijn moeder verzorgt, hoe moeilijk dat psychisch, emotioneel en lichamelijk ook voor hem is. In die tijd begin ik me te realiseren hoe alleen ik eigenlijk ben. Op de manier waarop ik bezig ben, zal ik zoiets nooit meemaken. Ik besluit daarom om dat jaar eindelijk toch maar eens iets te proberen. Ik neem me voor om M. voor haar verjaardag iets kado te doen. Hoe of wat weet ik nog niet precies, maar ik moet en zal haar een signaal geven dat ze niet kan missen.

Het loopt wat anders dan gepland. In de vroege ochtend van 25 oktober, M's verjaardag, overlijdt mijn moeder...

Ik sta er zelf nog van te kijken hoe gemakkelijk ik de dood van mijn moeder verwerkt lijk te hebben. Ik denk dat ik eigenlijk wel opgelucht was dat haar lijden eindelijk voorbij was en dat we niet hebben hoeven aanzien hoe de dementie haar hele persoonlijkheid zou hebben aangetast. Ik kon weer beginnen met me haar te herinneren zoals ze was voordat ze ziek werd. Mijn vader heeft echter wel een behoorlijke klap gehad en de maanden daarop gaan mijn zorgen vooral naar hem uit.

* * *

In maart krijg ik een email van M. Ze zal een paar dagen niet thuis zijn. We melden elkaar altijd even wanneer we een tijdje van huis zijn, voor het geval er iets is. Niks aan de hand dus.

Maar wanneer ze weer thuis is, merk ik dat ze af en toe bezoek krijgt van een jongeman. Ik ben hem buiten een keer tegengekomen, en hij is duidelijk een stuk jonger dan M. Ik ben slecht in leeftijden schatten, maar hij zal amper 25 zijn; dat is 13 jaar jonger dan M. Het kan toch niet haar broer zijn? Of is het misschien een collega die toevallig in de buurt woont? Ik maak me in het begin nog niet al te veel zorgen. Maar steeds vaker hoor ik M's voordeur als hij weer komt of gaat. Het lijkt wel erg goed te klikken tussen die twee. Zo rond begin juni ben ik er wel van overtuigd dat er echt iets aan het opbloeien is. Op dat moment doet het me eigenlijk niet zo heel veel. Waarom snap ik eigenlijk niet precies. Mijn fantasiewereldje blijft in elk geval gewoon overeind.

En dan is het woensdag 15 juni. Ik kom wat later dan normaal thuis van mijn werk en in de 'aanfietsroute' kijk ik recht op onze appartementen. Het is een mooie, zonnige avond en zoals wel vaker heeft M. de gordijnen en lamellen open, dus ik kijk als het ware dwars door haar huis heen. Daar zie ik, in silhouet, twee mensen tegenover elkaar staan. Langzaam bewegen de figuren naar elkaar toe, kussen en omhelzen elkaar. Zo herinner ik het me tenminste. Misschien was het helemaal niet zo dramatisch, maar zo herhaalt het filmpje zich sindsdien in mijn hoofd.

Op dat moment zakt de grond onder mij vandaan. Ik weet dat ik zoals de meeste mannen best wel visueel ben ingesteld, maar dat beeld was dus blijkbaar wat ik moest zien.

De volgende nachten slaap ik nauwelijks. Ik eet bijna niet meer. Doe thuis helemaal niks, ik lig alleen maar op de bank naar het plafond te staren. Voor het eerst van mijn leven kom ik tot de ontdekking dat de uitdrukking "een gebroken hart" echt de beste manier is om dit gevoel te omschrijven. Het voelt alsof er fysiek iets mis is met je hart; alsof het veel te hard en in het verkeerde tempo aan het kloppen is.

Op vrijdagmorgen kom ik buiten en tref M. toevallig bij de voordeur. Zo nonchalant als ik kan, zeg ik: "Hey, heb jij een vriend?". Ze bevestigd het. Ik besluit dat dit dan maar het nu of nooit moment moet zijn. Ik vertel haar dat ik "al een hele tijd" (volgens mij waren dat mijn woorden) verliefd op haar ben. Begrijpelijkerwijs kan ze niet zoveel met die informatie. Ze heeft er nooit iets van gemerkt en ze vind het dapper dat ik dat zo durf te zeggen. Ze reageert vrij luchtig en we praten zelfs nog even over hun prille relatie. Zoals vanouds, weer heel open allemaal. Ik ben op dat moment zo blij dat ik het gezegd heb en dat ze het eindelijk weet.

In de loop van de dag en avond begin ik me steeds meer druk te maken. Waarom heb ik dat en dat niet gezegd en wat moet ik de volgende keer nou zeggen als ik haar zie? De blijdschap en opluchting veranderd al snel in iets wat op een soort blinde paniek lijkt. Die avond vertel ik het hele verhaal ook maar aan mijn vader. Ik moest het aan iemand kwijt.

Het kwam wel eens voor dat ik M. een paar maanden niet zag, maar het toeval wil dat ik haar de volgende ochtend weer tegen het lijf loop. De meest brandende vraag toch maar meteen gesteld: "Stel nou dat ik wel eerder iets had laten merken, denk je dat het dan ooit iets tussen ons geworden zou zijn?"... Tjeesus... Ja eikel, wat dacht je nou dat ze ging zeggen? Neu. Ze dacht van niet, ze had nooit iets speciaals voor mij gevoeld.

Het weekend wordt een nachtmerrie. Voor zover ik weet, blijft haar vriend voor het eerst slapen. Ik ben me er in elk geval voor het eerst van bewust. En dat doet pijn.

Ik wil haar nog een keer spreken, maar durf het eigenlijk niet goed te vragen. Dinsdagochtend besluit ik maar even bij de voordeur te wachten tot ze buiten komt om naar haar werk te gaan. Ik ben me er totaal niet van bewust hoe bedreigend dat over zou kunnen komen. Ik zeg haar dat ik graag nog een keer met haar zou willen praten. "Waarom dan?" vraagt ze. Nou, omdat er nog zoveel is dat ik je zou willen zeggen, daarom dus. Nou, ze heeft er duidelijk niet echt zin in, maar ze zegt dat ze erover na zal denken. En ik, met mijn stomme kop, ga die dag en de dagen daarop extra vroeg naar huis, om maar eerder thuis te zijn dan M. Want stel nou dat ze een keer aanbelt om te komen praten? Dan moet ik haar toch niet mislopen.

Maar ze belt niet aan. En dus zit ik me elke avond thuis op te vreten. Op vrijdag houd ik het niet meer uit. Ik ga bij haar aanbellen. Ik weet zeker dat ze thuis is, maar ze doet niet open. Nou ja, misschien zit ze in bad of is ze aan de telefoon of zo. Kan gebeuren. Zondag's probeer ik het nog een keer. Ik weet weer zeker dat ze thuis is, maar ook nu doet ze niet open.

Maandag nog een poging. Nu komt ze wel. En op het moment dat ze open doet en ik haar gezicht zie, besef ik het: O... Dat had ik dus niet moeten doen. M. is boos. Ze snapt dat ik me rot voel en ze leeft met me mee, maar ze zegt dat ze mij echt niet kan helpen en wil dat ik haar met rust laat. Pas als ze me vraagt om haar sleutel terug te geven, dringt een klein beetje tot me door hoe zij zich gevoeld moet hebben (we hadden elkaars sleutels sinds zij zichzelf een keer buitengesloten had). Stel je voor dat je als alleen wonende vrouw naast een zonderlinge man woont waarvan je weet dat hij iets van je wil, hij begint zich behoorlijk opdringerig te gedragen en als hij wil, kan hij zo je huis binnenlopen. Dat moet behoorlijk beangstigend geweest zijn. Met een ongemakkelijk "fijne avond nog", "ja, jij ook" nemen we afscheid van elkaar.

De volgende avond hoor ik dat M. in haar halletje met een boormachine in de weer is. Ik krijg sterk de indruk dat ze een extra slot op de voordeur aan het monteren is. Zou ik haar echt zo bang gemaakt hebben?

* * *

Het is nu meer dan een maand geleden dat ik haar voor het laatst gesproken heb. Ik zie haar regelmatig voorbij komen. "Hij" komt ook steeds vaker en blijft dan ook meestal slapen. Het is wel duidelijk dat het intussen allemaal al een stuk serieuzer is geworden. Maar als ik 's-morgens vroeg twee paar voetstappen van de trap af hoor komen, is dat nog steeds genoeg om mijn dag helemaal te verpesten.

Ik heb haar nog wel een keer een email gestuurd om me te verontschuldigen voor mijn gedrag, en dat ik hoop dat ze mij op termijn weer een beetje zou kunnen vertrouwen.

Ik heb het hele verhaal intussen aan een redelijk aantal mensen verteld, ook mensen die ik eigenlijk helemaal niet zo goed persoonlijk kende. Op de een of andere manier kost het me ineens helemaal niet meer zo'n moeite om over mijn gevoelens te praten; niet over M. tenminste. Wat dat betreft is deze hele ervaring misschien wel goed voor me geweest, al vind ik het wel erg jammer dat de persoon waarmee ik het liefst zou willen praten, dat niet wil.

Ik had niet verwacht dat dit liefdesverdriet zo lang of in elk geval niet zo heftig zou aanhouden. Nog steeds, nu bijna 2 maanden nadien, voelt mijn hart niet altijd helemaal goed aan. Ik eet nog steeds niet als voorheen, ben in de eerste 3 weken 5 kilo afgevallen. Van de andere kant krijg ik ook niet echt de kans om het af te sluiten, want het is nu eenmaal mijn buurvrouw waar het om gaat. Ik kan moeilijk doen alsof ze niet bestaat of eenzijdig besluiten om haar nooit meer te zien.