Hoi allemaal. Vandaag het begin van mijn vakantie samen met mijn 2 lieve kinderen.

Eindelijk vakantie. Ik voel me ondanks dat de kinderen er zijn toch alleen. Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat ze er zijn want zonder hun voel ik me nog meer alleen.

Als je 12 jaar samen hebt geleefd en ook nog 2 kinderen dan is het zo fuckin' moeilijk om je alleen maar op de kinderen te focussen. Ik bedoel 2 kinderen van ons samen die alles voor mijn betekenen en die zoveel nrg van je vergen dat je s'avonds blij bent dat je ff zit. Vroeger deed je alles samen en nu alles gewoon alleen. Het is natuurlijk een kwestie van wennnen maar ik vind het best moeilijk.

Het feit dat zij nu met haar nieuwe vriend zit zonder ook maar een telefoontje na een week voor de kinderen doet mij een hoop pijn.

Ik heb het idee dat zij meer met haarzelf en nieuwe vriend bezig is dan met haar kinderen.
Gisteren barstte mijn zoontje van 6 in tranen uit en vroeg aan mij waarom papa en mama uit elkaar zijn gegaan. Ik ook gelijk janken natuurlijk.

Een klein beetje respect naar mij, mijn kinderen of andere bekenden is in geen velden of wegen te bekennnen.

Een klein voorbeeld: Van 22 juli tot 29 juli heeft ze een vak. geboekt met de kinderen en vrienden. Dan zou je denken van ... 22 juli stap in de auto en lekker vak. met de kids. Neeee... weet je wat de muts zegt. Ik heb Zaterdagavond 23 juli een feest ik moet daar echt naartoe dus ik ga Zondagmiddag 24 Juli pas naar mijn vakantieadres. Snap ik het dan niet of ben ik zo'n lul??
Dan gaat je toch gvd Vrijdag weg met je kinderen en laat je dat feestje toch lekker gaan.

Ik baal ervan dat ze een week vak.inkort van 7 naar 5 dagen alleen omdat ze feestje heb met haar nieuwe vriend.

Ben ik nou zo onredelijk als ik dat denk en zeg...???

Laterz Zep