Hier mijn verhaal:
We leerden elkaar kennen in juli 2003 en absoluut geen liefde op het eerste gezicht, we konden het prima samen vinden, maar de bekende "vonk" was er toen -nog- niet.
Na onze eerste kennismaking hadden we gedurende 2 weken regelmatig contact via MSN, tijdens deze contacten werd het ons steeds duidelijker dat we "soul mates" waren en besloten nog een keer met elkaar uit te gaan.
Hij zou naar mijn huis komen en van daaruit zouden we uit eten gaan en daarna naar de film.
Vanaf het moment dat hij bij m'n huis aan kwam lopen wilde ik maar 1 ding: hem in m'n armen houden en nooit meer los laten, dit bleek wederzijds.
Zo ging het uiteindelijk ook, we zijn uit gegaan en hij is blijven slapen (iets wat ik normaal uit principe nooit toelaat, ik ben 'n nogal gesloten persoonlijkheid, zeker op sexgebied), hij is nooit meer weggegaan.
Na enkele maanden zijn we naar zijn huis vertrokken en precies 1 jaar na onze eerste ontmoeting zijn we getrouwd (in de gemeente waar we elkaar voor het eerst ontmoet hadden).
Ruim 1 jaar na ons trouwen zijn we naar een huis met meer ruimte verhuisd in het midden van het land.
We konden ons geluk niet op, hij woonde nu vlak bij z'n werk en kwam regelmatig even langs thuis om iets op te halen, 'n bakkie koffie te drinken of gewoon om mij even te kunnen knuffelen.
Wat waren we gelukkig.
Eind vorig jaar zijn we weer verhuisd, dit heeft overigens niets met onze relatie te maken, maar is een verhaal op zich.
Nog steeds waren we even gelukkig met elkaar.
Voor zover mogelijk deden we alles samen en genoten met volle teugen van elkaar.
Omdat we nu verder van zijn werk vandaan woonden, was dit voor mij -en voor hem ook- best zwaar, we moesten op zondagavond altijd afscheid van elkaar nemen, om elkaar tot donderdagavond pas weer in de armen te kunnen sluiten.
Dit ging telkens iets beter, maar het bleef altijd 'n vervelend moment.
Totdat hij 2 weken geleden thuis kwam met de mededeling dat hij gevoelens had gekregen voor een ander, 'n vriendin van ons.
Mijn wereld stortte in.
Hoe kon dit gebeuren?
We waren zo gelukkig samen.
Ik ben er nog steeds helemaal kapot van, en zie het leven echt niet meer zitten.
Hij was (en is nog steeds) alles voor mij, hij was mijn zelfvertrouwen (iets wat ik nooit heb gehad), hij was mijn inspiratie, bij hem kon ik mezelf zijn, en nog steeds is hij m'n afgod.
Ik weet niet hoe ik verder moet zonder hem.
Vorige week heb ik mezelf in laten schrijven voor een eigen huisje, totdat ik een eigen plekje heb kan ik hier in huis blijven, maar ik kan dat niet zo lang.
Over 2 weken (kon niet eerder) ga ik naar 'n vriendin in het buitenland, zodat mijn allerliefste hier een nieuwe start kan gaan maken met z'n vriendin.
Ik hoop dat het wachten op een eigen plek niet te lang gaat duren.
Hij me steunen in alles en zal z'n best doen dat ik m'n eigen plek krijg, ook zodra ik dat heb blijft hij me steunen.
Mijn god, wat moet ik zonder hem, hij is m'n lust en m'n leven, m'n hele ziel en zaligheid heb ik in deze man gestopt.
De 4½ mooiste jaren van m'n leven.
Ik kan niet meer.