Hard, koud en gevoelloos.
Dat is wat ik te horen kreeg de afgelopen week van mijn omgeving.
Niet meer de Ron zoals voorheen.

Sluit me af van de buitenwereld, en probeer me op mijn manier staande te houden.
Heb mensen laten zitten, zoek geen contact meer.
Dat is mijn leven nu. En ik heb het niet eens in de gaten.
Heb niet in de gaten dat er mensen om me geven. Heb niet eens in de gaten dat ik moet doorleven.

De weg die zo oneindig lijkt, geen enkele vooruitgang. Geen enkele aanwijzing dat het op korte termijn gaat veranderen.
Ik zak weg, totaal verward.
Op zoek en verlangend naar mijn zoontje. Mijn alles.
En mijn alles is weg.

De weg is nog zo lang, maar elke dag verlies ik een stukje van mezelf.
God, waarom moet ik dit doormaken??
Geef alsjeblieft mijn zoontje, al is het maar voor slechts 1 minuutje!
Geef alsjeblieft mijzelf terug.

@mijn lieve Nathan:
Het wachten duurt lang, voor jou en mij.
Ik hoop dat jij er geen last van zal hebben, waar je ook bent.
Maar ik beloof dat je eens bij jouw papa zal zijn.
Je moet weten dat ik er alles aan doe om je zo snel mogelijk te zien. Tot die tijd, denk maar aan jouw Flipje en Flapje.
Mis je zo erg jongen, maar papa draagt je met trots mee, elke dag weer. Want je zit in mijn hart en dat neemt niemand van me af.
Dikke kus lieverd.

Ron
x