net een heel gesprek met mijn pa gehad,zitten klagen en doen,mijn pa confronteerde met het feit dat ik een grote bek heb maar zooo onzeker ben.ik heb het nodige meegemaakt met de vader van mijn zoontje,aangezien deze site anoniem is kan ik het denk ik rustig vertellen.2 jaar samen geweest,na een maand in de relatie zwanger geraakt,ik was 17,hij 28.niet gepland.het ging prima de totdat ik zwanger raakte de rest van de relatie is het mishandeling,verkrachting,mentale mishandeling en vreemdgaan(van zijn kant) geweest.het is op een hele geweldadige manier afgelopen,hij had mijn zoontje het ziekenhuis in gemept en ik hem.om vervolgens niks meer van hem te horen..heb tevergeefs toch nog met mijn zoontje achter hem aan gedraaft maar hij wilde dat 'bastaardkind'niet,nu ziet hij ons wel is en rijd dan zijn eigen vlees en bloed straal voorbij,mijn zoontje weet niet dat dat zijn pa is,maar ik wel en het verscheurt me als hij dat flikt,vanaf dat moment heb ik besloten dat niemand mij of mijn zoonjte meer zou kwetsen,foute keus misschien..dus misschien is dat mijn definitie van een relatie,het was mijn eerste echte relatie,daarna liep het meestal na 3 maanden stuk,om achteraf te horen dat ik een dominante bitch was.volgens mijn pa stel ik me te vijandig op en trek ik alle mannen over 1 lijn,blaas ik dingen veels teveel op,en blijf ik te lang hangen in een discussie en maak ik overal een discusssie van.michel is de eerste man na mijn zoontjes zijn pa die door dat gedrag heen prikt,en dan kom je bij mi jn ziel die ik moeilijk openstel,en op dat moment ga ik keihard vechten om me niet open te stellen,ga ik de arrogante bitch uithangen,de jaloerse vriendin.ik ren het liefst het hardst weg,ik kan alles wel zelf en alleen een extreme zelfstandigheidsdrang..ik kan hetzelf wel,het gaat zelf zo,als michel een broodje voor mijn zoon smeert en mij lekker wil laten uitslapen,sta ik op met de woorden,tis mijn zoon!!!stronteigenwijs ben ik en accepteer geen hulp van de buitenwereld waarop ik heel veel mensen heb weggeschopt,alleen de harde kern die mij door en door kennen blijven hangen..ik was jong en naief toen ik keihard met beide benen op de wereld werd gezet,ik heb in een raptempo volwassen moeten worden,uitgaanlevens heb ik bijna niet gekend.nu wil ik niet zielig gaan doen maar wil mijn verhaal kwijt,hij doet zijn best voor mij.maar ik geloof dat ik ook een aantal dingen moet aanpassen,nu ik niet meer op zijn lip zit,gaat het veel beter tussen ons,ik wilde alles weten wat hij deed van s'morgens vroeg tot s'avonds laat,nu laat ik hem zijn gang gaan en hij meld zelfs als hij weggaat.we praten relaxer en gaan normaal met elkaar om,ik probeer alles niet zo zwaar op te vatten..ook al vreet het me op van binnen.we hebben net aan de foon gesproken en ik merk ook aan hem dat hij relaxter is,tis een relatie en niet mijn 2de kind,en zolang ik hem blijf controleren,blijf ik hem proberen 'op te voeden'.hij is zoals hij is,hij is niet perfect niemand is dat en dat moet ik leren accepteren.ik ben geen persoon die dingen verwerk,ik val sta op en stop het weg,totdat de klapper komt en die is er geweest toen mijn relatie met michel stuk ging..ik heb in mijn bed dagen gelegen en gehuild,at niet sliep amper en was een wrak,mijn zoontje was veel bij mijn ouders,totdat mijn zoontje tegen mij zei,mamma je huilt alleen maar en hebt geen tijd meer voor mij,ik blijf bij opa en oma wonen want die spelen mtenminste met me,dat deed zo een pijn en heb ik het radicaal ommgedraait,ik zit nog ietwat in de knoop maar het gaat steeds beter..breng veel tijd doormet mijn zoontje,hij is hoofdzaak en michel is bijzaak,hij maakt niet mijn geluk hij vult mijn geluk aan,het is niet meer me against the world,met stapjes om ik er wel..wauw dit lucht op zeg poeh.
XXX Angel