Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Mijn schandalige geheim
Mijn schandalige geheim... Iets dat ik tegen niemand kan zeggen. Iets dat ik tegen niemand durf te zeggen. Iets waarmee ik mezelf voor de gek houd. Iets dat mijn leven beheerst. Maar ook iets dat bij mij een waanbeeld veroorzaakt.
Ik ben allang verder gegaan met mijn leven, vier jaar na dato. Maar ik zie dat jij het beter kan. Jij hebt mij écht losgelaten, ik jou nog niet voor de volle honderd procent. Ik schaam me naar mijn vriend toe, ik schaam me naar mijn ouders toe. In sommige periodes, zoals nu, beheers je mijn hoofd. Meestal als ik weer even met je te maken krijg, gaat alles weer "leven". De pijn van toen, de onrust van toen, de stress van toen.
Maar het idealiseren breekt me op. Ik wil niets liever dan doorgaan, wil ook niet teruggaan in de tijd. Ik ben ook gelukkig, nu. Maar waarom kruip je dan soms zo in mijn hoofd? Waarom wil ik nog steeds horen dat jij mij geweldig vond, ook al wil ik het niet meer terug? Waarom kan ik "onze" tijd niet loslaten? Waarom kan ik jou en mezelf het geluk niet gunnen? Waarom doe ik dit mezelf en mijn vriend aan, mijn lieve lieve vriend die zo lief voor me is, en ik voor hem. Het voelt als vreemdgaan, ook al zou ik hem nooit of te nimmer kwijt willen omdat ik zoveel van hem houd. Maar kun je wel van twee mannen tegelijk houden? Of heb ik jou op een voetstuk geplaatst en moet ik je daar zo snel mogelijk van af schoppen?
Ik weet het niet, maar nog steeds voel ik me soms nog zo onzeker. Een liefde die voor mijn voor eeuwig voelde moest eindigen, dat weet ik ook wel. Maar dat jij dan wel gewoon écht voor de volle honderd procent alles achter kan laten, jij die altijd zo voor me vocht... Misschien ben ik wel niet zo mooi als dat jij zei, misschien ben ik wel niet zo lief als dat jij me vond, misschien ben ik wel niet zo leuk als dat jij noemde. Misschien ben ik het wel helemaal niet waard. Toen niet, nu niet, nooit niet. Misschien kan ik daarom wel niet verder, met dat gevoel.
- Mayonaise's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Mayonaise
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
ik kreeg na bijna 5 jaar
ik kreeg na bijna 5 jaar ineens weer een mail van mijn vorige ex. Dat deed me ook nog heel wat hoor en dan gaat het ook nog leven in mijn hoofd weer. Dan loop ik er weer even niet goed van. Komen stukken van onze tijd toen weer terug. Dat lijkt me op zich normaal. Heeft ook niks te maken met vreemdgaan of zo, de liefde die jij voelde was echt en dat je daar nog soms mee bezig bent ook. En is ook niet schandalig of iets waarvoor je je zou moeten schamen.
Ik denk dat jij in je laatste alinea wel de spijker op de kop slaat, het lijkt er voor mij in ieder geval ook een beetje op dat die twee dingen met elkaar te maken hebben. Je haalt jezelf naar beneden meid en je hemelt hem op. Ten eerste weet je helemaal niet of hij het allemaal al 100% heeft losgelaten, na een relatiebreuk ga je allebei verder met je leven, ik dacht van mijn ex bijvoorbeeld ook dat hij het helemaal los had gelaten en stelde hem voor al lang en breed getrouwd met een andere vrouw, waarom benadert hij me dan nu ineens nog? Ik wil maar zeggen, je kan ook niet in iemand anders zijn hoofd kijken.
Ten tweede lijkt het er meer op dat jij gewoon nog afhankelijk blijft van bevestiging van hem. Het lijkt erop of er twee dingen door elkaar heen lopen, een lang rouwproces over een relatie die uit ging, het verlaten zijn EN en de hele sliert van gedachten die er vanuit jou bij kwam: hij wil me niet, ik ben niet goed genoeg, ik ben niet mooi genoeg, onzekerheid, ik ben het niet waard... die bevestiging gaat hij jou nooit meer geven maar guess what die heb jij ook helemaal niet nodig. Die bevestiging moet je jezelf kunnen geven en DAAR moet je mee aan de slag. Hoe komt het dat jij die bevestiging in je hart niet voelt? Dat je jezelf minder voelt? Denk dat je pas echt verder kan als je daar uit bent en aan gaat werken. Dat zijn echt dingen die bij jou zelf liggen en die niemand je kan geven, je ex niet, je huidige vriend niet.
@petals
Jeetje na 5 jaar weer een mail krijgen van je ex?? Hoe ging je daarmee om? Wat was je eerste gedacht? "He, wat wil die van me" of eerder in de zin van " ow leuk, hoe zou het daarmee zijn?".
Hangt er natuurlijk vanaf hoe jullie uiteen zijn gegaan? Met ruzie of als vrienden?
ruzie hadden we niet echt,
ruzie hadden we niet echt, tenminste... het is uitgegaan vanwege geloofsverschil, hij moslim en ik kon me daar toch niet in vinden, uiteindelijk heeft hij gezegd ik mag van mijn geloof niet met jou zijn. Dus kon ik vertrekken. Dat was wel heftig toen, was eerst heel verdrietig, daarna ook boos. Dat is in de loop der jaren wel gezakt en kan er nu normaal mee omgaan.
Ik had niet echt zoiets van wat wil hij van me, maar om eerlijk te zijn ook niet zoiets van hè gezellig laten we eventjes gezellig neutraal met elkaar kletsen alsof er niks is gebeurd. Ik heb maar gewoon een beetje op de vlakte gereageerd, wel netjes antwoord gegeven en ook geïnformeerd hoe het met hem ging, omdat hij verder altijd netjes tegen me geweest is en ik ook geen zin had om het gedoe weer naar boven te halen. Maar had ook niet echt behoefte om alle ins en outs van zijn leven weer te weten. Het maakt toch zeker nog wel wat los. Dat bedoel ik naar Mayonaise te zeggen, als je van iemand gehouden hebt dan is het normaal dat dat nog emoties losmaakt. Alleen je moet wel verder en ik merk dat ik tegenover ex wel veel sterker sta, ik heb nu mijn eigen leven en voel me niet meer 'in de steek gelaten' of wat dan ook, ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en in hoeverre ik hem daarin nog zou willen toelaten.
@petals
Sorry voor mijn late antwoord, desalniettemin heb ik je antwoord met tranen in mijn ogen gelezen. Het is zo dat mijn ex ook inmiddels al voor een langere tijd verliefd is geweest/helemaal gek is geweest van iemand, en dit mij echt vriendschappelijk kon vertellen en hoe kapot hij ervan was dat het niets is geworden. Niets wijst er bij hem nog op dat hij nog aan ons van vroeger denkt of dat hij het jammer vindt, of in iedergeval... Het lijkt wel alsof ik wil horen dat hij mij nog altijd de leukste vind en nog altijd van me houdt, terwijl ik dat misschien alleen wel wil horen voor mijn eigen zelfzekerheid, hoe slecht dat ook is... Want ook ik weet dat opnieuw beginnen nooit een optie is, zelfs ik heb het ooit eens kort uitgemaakt... We waren nog zo jong en onstuimig, konden beiden nog veel leren. En we haalden het slechtste in elkaar naar boven, ook al hielden we zoveel van elkaar. Dus als hij dan uiteindelijk toch de rem definitief erop zet en verderg aat, ga ik mezelf vergelijken en haal ik mezelf naar beneden. En zolang ik dat inderdaad nog doe, des te langer ik nog bij 'hem' blijf hangen. Je hebt gelijk in het feit dat je niet weet hoe de ander denkt, maar vooral ook in het feit dat je sterk moet zijn zonder de bevestiging van een ander, van hem... Het is zelfs zo erg dat ik zijn bevestiging van vroeger wel eens terug heb gezocht om me weer goed te voelen... Dat is toch schaamtevol als ik zo'n lieve vriend nu heb waar het eigenlijk juist veel fijner mee is?
Dus je hebt gelijk dat ik vooral met mezelf aan de slag moet gaan... Maar het is zo moeilijk en zo ingewikkeld. Niemand zal me beter begrijpen dan jullie hier... En daarom wil ik je zo erg bedanken voor je reactie, want jij sloeg ook echt de spijker op de kop. Dankjewel...
@mayonaise
Begrijp ik nu dat jullie nog steeds vrienden zijn en elkaar regelmatig zien?
@Dirk30
Hey Dirk,
We zijn niet echt vrienden eigenlijk, zo zou ik het in ieder geval niet noemen. We zien elkaar nooit omdat we niet echt bij elkaar in de buurt wonen. Enige aanknopingspunt is dus Facebook. Hij voegde mij daar een half jaar geleden op toe (na 2 jaar stilte die nodig was) en begon toen wel heel vriendschappelijk tegen mij te praten, waaruit dus bleek dat hij dat wel kon en uit zijn gesprek kon ik ook zien dat hij echt verder was gegaan (ik ook, maar nja zoals je hierboven leest toch soms een terugval). En blijkbaar kon ik dus niet mee in die vriendschap, dus ik verwijderde hem. Nu heb ik een maand geleden toch maar weer hem toegevoegd, omdat ik hem toch wel in de gaten blijf houden en mezelf ertoe wilde dwingen om gewoon inderdaad vrienden te zijn, wellicht zou dat alles neutraler voor mijzelf maken (anders blijft hij toch altijd "diegene", en nu is het gewoon in het heden zoals het is, als je snapt wat ik bedoel). Dat bleek dus juist heel moeilijk want wat een half jaar geleden nog enigszins qua vriendschap zat was er nu niet meer, het viel na tien minuten namelijk stil. En dat was het eigenlijk.
Ok het viel dus stil na
Ok het viel dus stil na 10min. Dus nu nu geen vrienden meer dan. Waarom dan die trugval?
@Dirk30
Tsja, geen idee, al heb ik die wel vaker gehad de afgelopen jaren en zoek ik juist een manier om daar defnitief niet meer in terug te vallen. Misschien heeft het dus inderdaad te maken met dat ik me afhankelijk voel van zijn bevestiging ofzo, geen idee
ja het blijft natuurlijk
ja het blijft natuurlijk gewoon altijd klote, het besef dat wat je eens had er nu niet meer is.. en dat hij nu gewoon een persoon is met wie je ooit wat had. Dat zo'n gesprek dan toch stilvalt is gewoon confronterend als je zelf misschien diep vanbinnen nog wel gevoel voor iemand hebt. Dat is gewoon zuur. Mag je best even door van je stuk zijn toch. Verder gaan met je eigen leven, lekker veel energie gaan steken in je huidige relatie en de dingen waar je nu mee bezig bent.
Niet schandalig
Wat mij betreft is er niets schandalig aan jouw situatie of verhaal. Dat kan toch gebeuren. Ik zit in een soortgelijke situatie. Een grote verloren liefde, je moet door en doet dat zo goed en kwaad als je kan. Feit dat je t daar erg moeilijk mee had en nog hebt af en toe hoeft je toch niet te veroordelen tot een celibaat leven? Je hebt een lieve vriend EN je ex houdt je nog bezig. Het gebeurt.
Dat het niet leuk is, dat is een ander verhaal. Ik zelf lijd wel echt onder dat gemis van grote liefde, van thuiskomen. Terwijl ik zoals jij ook van mijn nieuwe (ook alweer 4,5 jaar) vriendin hou. Maar t is anders.
Weet jouw vriend van wat zich afspeelt in je hoofd? Zo niet, dan snap ik dat t als vreemdgaan kan aanvoelen. Ik praat er zelf wel (af en toe) over met mijn lover, maar niet in groot detail en ik probeer haar niet te kwetsen. Zij gaat er heel nuchter en dapper mee om moet ik haar nageven. Ze heeft me zelfs eens gevraagd of t geen idee zou zijn om contact met mijn ex op te nemen. Anderen zullen zich misschien weer erg bedreigd voelen. Toch denk ik dat het je misschien kan helpen om er wat over los te laten. Misschien niet compleet wat je voelt, maar wel in grote lijnen.
Take care
@HugoBos
Wat lief dat je opnieuw op mij reageert. Hoe weinig ik hier ook kom en reageer, ik zie je er - na al die jaren - nog steeds tussen staan. En wat een herkenning. Je verliest inderdaad een liefde en je gaat door, hoe moeilijk dat ook is maar ergens diep van binnen weet je dat het beter is.
Even ter vergelijkenis, ik heb ook zo'n lieve en ruimdenkende partner als dat jij dat hebt. En ik denk dat we ons daarzelf gelukkig mee moeten prijzen. Ik heb het er onlangs heel kort met hem over gehad, en hij staat er zeker open voor. Maar zoals je zegt is het niet echt verstandig, denk ik, om daar breed over uit te meten. Maar het is fijn te weten dat hij het enigszins kan begrijpen. Hij is ook zo nuchter als jouw lover. En ergens relativeert het dat ook, om te weten dat je het zo kunt voelen en dat je tegelijkertijd door gaat. Alleen doorhet "ophemelen" besef ik soms niet voldoende hoe fijn het eigenlijk nu is. En blijf ik afhankelijk van wat mijn ex van me denkt, in plaats van waar ik bezig mee hoor te zijn: wat mijn lieve vriend nu van me denkt.
Of het contact opnemen verstandig is, weet ik niet. En dat bedoel ik zoals het er staat, ik weet echt niet wat slim is. Jarenlang dacht ik dat geen contact het beste was, maar je houdt diegene toch in de gaten. Contact kan het relativeren, maar zoals je hier ook ziet... Het kan ook alles weer terug halen... Het ligt zó aan de personen, aan de situatie, etc... Ik kan je daar geen advies in geven, puur omdat ik het zelf ook niet weet.
Bedankt voor je lieve en aanmoedigende woorden. Ik hoop dat het verder goed met je gaat.
Veel liefs x
verwijderd nvt
verwijderd nvt