Mijn tijd na een borderline relatie

afbeelding van MrRight

Het is nu 2 maand geleden dat mijn relatie van 6 jaar ( knipperlicht) is uit gegaan.
Toen ze het uitmaakte, voelde ik me slecht, alsof het mijn schuld was. Zij was het slachtoffer. Dit is het verhaal.
6 jr geleden sta ik op het punt in mijn huwelijk dat het niet goed gaat, en ontmoet M. Achteraf gezien vertelde ze me dat ze serieus werk heeft gemaakt om een buitenechtelijke relatie met me op te starten. HAd ik niet moeten doen ik ben een klootzak. Mijn vrouw begreep me niet en zag me niet staan en M wel.
wat een fantastische tijd, ik begreep er niks van, ze was overal, het voelde geweldig. Ik zat boven op de berg ik voelde me superman.
Tegelijkertijd voelde ik dat ik voor haar moest zorgen en dat liet ze graag toe.

Ze had problemen met haar school, niet kunnen plannen van werkstukken, zelfs haar examen liep gevaar omdat ze eerdere tentamens niet had afgerond.
Blinde paniek, en ik moest haar helpen, werd op de gekste momenten gebeld door haar.
Had in die tijd een verantwoordelijke internationale baan, heb vergaderingen laten uitlopen omdat ze me direct nodig had.
Nu hoor ik je zeggen : dan zet je je telefoon toch uit, ja dat heb ik gedaan, en na de vergadering van een uur, 53 berichten die gaan van, hallo ben je daar, tot jij vreselijke vent, me wel neuken en niet voor me klaar staan, ik wil je nooit meer zien, tot, ow sorry dat had ik niet moeten zeggen, ben je er nog, forget what I just said.
Dus elke keer dat ik een oproep moest weigeren bouwde er een spanning op van haar ontploffing. Kon mn hoofd niet meer bij het werk houden.
Maar ja, wanneer het 'goed' was, man wat was ze leuk, mee gelachen, rollebollen, kletsen, ze drukte op al mn knoppen.

inmiddels zou ik gaan scheiden en zouden we gaan samen wonen. onze relatie is dan al miljoen keer uit geweest. hebben we stiltes gehad omdat ze moest nadenken, dan stond ik ook gewoon uit.
Tot het serieuzer werd. Ze wilde meer een plek in mijn leven, en die kreeg ze, Werd volledig geintroduceerd in mijn vriendengroep. maar haar vriendengroep ( die overigens erg klein was) leerde ik niet kennen, dat werd steeds uitgesteld.
Ze kon me elke keer 'slaan' met het feit dat ik nog niet gescheiden was, maar elke keer dat ik wilde doorzetten werd de relatie onstabiel, gingen we van grote hoogtes naar diepe dalen.

haar banen versleet ze bij de vleet, ze is lerares, en in 3 jaar tijd 4 scholen versleten. Elke keer lag het aan het team, de collega's het stomme system you name it. En ik ging er in mee, schreef een volgende sollicitatie brief voor haar, coachte haar er door heen, waar ik ook zat op de wereld, en zo zoog ze me helemaal leeg.
Inmiddels haar financiele situatie vele malen opgekrikt, heb er ruim 10.000 euro ingetoken
Aan het begin vd maand geen geld hebben, haar 300 euro geven, en dan vervolgens op FB zien dat ze dan met haar vriendin in een cafe gaat uit eten en wijntjes drinken.........
Laptops gaan stuk, en dan moet er geen goedkope komen, maar een macbook, koelkast stuk, geen samsung van 300 bij de mediamarkt maar een smeg van bijna 1000 euro, en ja ik ben een oetlul, heb het allemaal gedaan. In de hoop dat ik de aandacht kreeg die ik vroeger ook kreeg ( ik had namelijk ook een gat in mijn hart die zijn opvulde).
Dingen online kopen, ze uiteindelijk niet willen dan weer moeten terugsturen en na een half jaar ongeveer 4 volle zalando dozen vinden in haar auto die ze vergeten is terug te sturen.. zonde geld.

En dan de eerst grote scheuren, na een periode van 2 week waar ik dr intensief heb moeten coachen door beoordelingen heen, ruzies met haar familie, negatief zelfbeeld, depressies. ik uren aan de lijn met haar hang, en tot diep in de nacht zit te skypen vanuit verschillende landen, land ik in NL en wil ff gezellig met haar bijkletsen.
Ik bel haar en haar foon staat uit, die staat nooit uit, dan een appje dat ze ff geen tijd heeft... Geen tijd heeft? WTF.
terug appen wat er dan is, en uiteindelijk blijkt dat ze een wijntje drinkt met haar vriendin. Wat natuurlijk leuk is, maar hallo, we kunnen toch wel ff bellen?? ik heb uren aan de foon gezeten, vergaderingen gecanceld, nachtrust opgegeven voor jouw problemen en nu geen tijd om ff te bellen, want je vriendin ( die je regelmatig laat zitten) gaat voor??

en toen knapte er wat in me. Hoe kon iemand je zo ineens uit zetten, zo kil zijn, terwijl wanneer ze je nodig heeft hemel en aarde wordt bemanipuleerd om je aandacht te krijgen. En dan verander je, door al dat gemanipuleer, ga je dat zelfde gedrag ook vertonen. Heb dr gedreigd, als je je telefoon niet opneemt trek ik je hele huis leeg. En dat uiteindelijk gedaan, want ik werd ineens de vijand. Dr laptop tv etc weggehaald, die ik had betaald. Als je me niet wil zien, dan voel maar ... En ja, dan ben ik de kwade, iemand die de veiligheid wegtrekt. Het was ook een kutreactie, maar ik werd radeloos, vond het niet eerlijk, voelde me genomen.
En dan moet je je terugvechten, en met geen woord reppen over het feit dat ze geen tijd had voor mij. Het was mijn fout, mijn buitensporige reactie. Zij mocht toch immers wel gewoon ene wijntje drinken???

Heb moeten kruipen om terug te komen, wilde haar terug, tja waarom????
uiteindelijk gaan samenwonen, zit je 's avonds op de bank, verdiept in een film en dan ineens " waarom raak je me niet aan? (verwijtende toon) meteen de stress, wat heb ik fout gedaan wat is er an de hand. Je legt uit, nou ik zat ff in de film sorry... en dan komt het .. vind je me niet mooi, wil je hier wel zijn, ben ik nog wel aantrekkelijk voor je. en wat je ook zegt alles is fout, je hoop dat je in een valkuil stapt die dit keer niet zo diep is, maar waar je ook stapt, je valt in een valkuil.

Ik nam haar mee op reis, zaten we in Dubai. Een hele trip om haar heen gebouwd. Duur hotel, sportwagen gehuurd, tja, ergens ben je ook verliefd en houd je van dr, en dit soort dingen vond ze leuk. En toch midden in de zon, liggend aan het zwembad, ineens, " waarom heb je niks van mn bikini gezegd?" Alarm alarm, daar gaan we weer. Vind je me wel mooi, vind je het wel leuk dat ik hier ben, waarom zeg je niks, en waarom moest je net met je ex bellen, en waarom moest je lachen.... en weer de keus.. welke valkuil kies ik.
Vaak ruzies gehad dat ik me alleen maar aan het verdedigen was tegen woorden die in haar hoofd leefden. een strijd die bij voorbaat al verloren was. Of een ruzie waarvan je midden in de ruzie denkt, ehm hoe ben ik hierin verzeild geraakt... en ze ging maar door, en je gaat uiteindelijk denken he? heb ik dan echt iets fout gedaan, heb ikecht iets fout gezegd.? En geloof me mensen, ik ben geen lulletje rozewater. Heb echt wel een eigen mening en sta stevig in mijn schoenen.

Maar ik zat vast aan haar, elke grens die ik aangaf, ging ze over. deed ik dat bij haar, dan was ik een lompe klootzak.
en dan krijgen we ruzie over iets lulligs, die tijd heeft frustratie en stress opgebouwd.
Ik sta op en kan er niet meer tegen, pak mn koffer en wil gaan, rust aan mn hoofd.
" ja loop maar weer weg lafaard, zoals je altijd doet" de ene lijn na de andere knapt in mijn hoofd. van binnen jank ik, alles wat ze zegt is zo onredelijk, doet zeer, wil mn punt maken. Dat ik van dr hou niet begrijp waarom ze me zo behandeld.
Ik pak dr laptop weer weg, als ze me zover wegduwt dan neem ik alles mee en bekijkt ze het maar.
Ze stormt op me af en begint aan de laptop te trekken, en ik duw haar op de bank.
Er wordt niet geslagen, maar het is heftig. Van binnen kijk ik naar de situatie en denk, wat gebeurd er hier.

In eens zit ze in de slachtoffer rol en heb ik alles gedaan.
Ben ik degene die al haar veiligheid wegtrekt, ze niet begrijpt waarom ik zo doe,

en nu ik dit allemaal opschrijf denk ik soms nog steeds, lag het echt aan mij?
ik was toch helemaal niet zo? hoe ben ik zo geworden.

en als ik terug kijk, dan ga je dezelfde dingen verwachten van haar als die zij van jou verwacht, en daar gaat het al mis.
De relatie is nu uit, en ik ben onwijs hard op mn bek gegaan, ben een maand depressief geweest, echt donker.
Wilde alles redden, had er alles voor over, radeloos. Loop nu in een therapeutische setting om mezelf terug te vinden, en los te komen van haar.
daar waar zij altijd terug kon komen met mooie mails en sorries, stuurde ik haar een openhartige email legde mijn hele ziel weer bloot, en kreeg een kille mail terug, waarin ze zei dat het haar irriteerde..... auw, ...onbegrip, 1001 vragen en je krijgt er geen antwoord op.

Afgesproken dat zij mijn cirkel van vrienden en social life respecteert en ik de hare, tot vorige week, mijn 3 beste vrienden ineens benaderd worden via FB en app. niks bijzonders, alleen laten merken dat ze er nog is.
Weer mn hele hart op 180 BPM, met de vraag, waarom doe je dit, wat wil je, meteen twijfelen of ze me nog terug wil.

Ik kan je zeggen dat dit me de relatie heeft opgeleverd.
- ik ben een ervaring armer.
- ben mezelf volledig verloren
- ben veranderd, paste me aan, en ging een zelfde gedrag vertonen
- werd onzeker; he? ligt dit aan mij?
- een continue stress factor: wanneer belt ze met wat voor probleem.
- de meest diepe intieme sex ever.. aan de lopende band, hemels.
- nu zoveel scherven opvegen en dingen lijmen
- en nog..... nog soms de wil hebben terug te gaan, niet van haar los kunnen komen.
- haar willen redden, zien dat het niet goed gaat, en niet ingrijpen ( zo ben je 6 jr gewired om continue in te springen)

Het is fucking lastig om los te komen, en super verleidelijk om er in terug te springen.
Het is een verslaving, de aandacht die je krijgt maakt je superman,de afwijzing veranderd je in de duivel.
De sex is hemels, en te gek, en dit alles zorgt ervoor dat je lichaam continue onder stress staat.

Ik weet niet wat ik aanmoet met de rust, de ontspanning. Zit nu soms in een stoel in de zon en merk de afwezigheid van stress, en geen telefoon. die stilte is een oorverdovende keiharde stilte.

En toch, als ze me appt nu.. vandaag, kom je terug....dan lig ik zo op mn knieen. En dat weet ze,

Ze is leuk, ze is een heks, ze is diegene die het diepst in je hart zit en en meest op je ziel staat.
Ze maakt je ze breekt je ze bouwt je op en smeert alles dicht me lieve woorden, haar verleidelijkheid is de lijm van al je scherven. En diep van binnen heel diep van binnen, is het alle hens aan dek, want wanneer komt de sloopkogel weer langs en ramt alles uit zijn verband.
en elke keer dat je har en ziel in scherven ligt, en je lijmt het, elke keer veranderd je hart een beetje .je raakt wat kwijt, en na 100-en keren lijmen kijk je naar je hart een mozaiek van scherven, en lijkt het niet meer op het hart die je vroeger had.

afbeelding van Binas

@ Mr.

Wat ik een beetje mis in jouw verhaal is hetgeen wat het met jou doet. Je zegt dingen die het jou heeft opgeleverd, maar dat zijn geen positieve dingen, ze halen jou alleen maar naar beneden. Probeer anders te kijken.
Daarnaast schrijf je veel over haar en haar aandeel in jullie relatie. Ik begrijp goed dat Borderline heftig is, was zij in therapie?
Borderline is een vreselijk nare stoornis, vooral ook voor de persoon die het heeft. Al deze uitingen die zij deed komen vanuit onmacht, angst, leegte, verlating, elke dag is een struggle om jezelf staande te houden.
Hierin wordt veel van de omgeving gevraagd en kan je veel bijdragen aan hoe iemand op je reageert, door goede grenzen, begrip voor gevoelens en belevingswereld, waardoor iemand rustig wordt en vanuit een gezonde ik de communicatie kan aangaan etc. Ze zou het dan zelf ook moeten inzien en therapie volgen, anders is het een gebed zonder eind.

Goed, even terug naar wat ik eigenlijk wilde zeggen. Deze relatie, wat maakt dat jij zo over jouw grenzen liet gaan?
Wat maakt jouw twijfel nu om terug te gaan?
Je kan na mijn idee niet iets worden, wat je niet in je hebt. Al begrijp ik absoluut dat als iemand zo zuigt, het jou tot wanhoop kan drijven en je daardoor dingen gaat doen die je nooit van jezelf verwacht. Wat ik minder goed begrijp is dat als je zelf sterk in je schoenen stond, hoe het dan komt dat je zes jaar in iets blijft wat jou zo uit het evenwicht haalt.
Er ligt dan wat onder na mijn idee, waar je mee aan de slag zou moeten. Je schrijft ook over een leegte in jou, heb je enig idee waar dat door komt? Kijk wat meer naar jezelf, dat wil ik je mee geven. Je hoeft mijn vragen niet hier te beantwoorden als je dat niet prettig vindt, maar denk er eens over na, voor jezelf.

Probeer haar los te laten en je weer te focussen op jouw behoeftes, want die zijn te lang aan de kant gezet omdat zij daar alle aandacht in opeiste.
Loskomen is zwaar, maar je bent inmiddels al een eind op weg. Zet door. Haal de kracht en power terug die jou, jou maakt. Vul de oorverdovende stilte op met leuke dingen. Sport de stress uit je lijf en kom weer in balans.

Sterkte!
Binas

afbeelding van MrRight

Binas. je slaat de spijker op

Binas.

je slaat de spijker op zn kop.
De leegte die ik al had in mijn leven ( vanuit verleden) zocht ik naar aandacht, en die vond ik bij haar.
deed alles werkelijk alles om maar die aandachts stroom te blijven houden.
Hierin mezelf verloren. En inderdaad uiteindelijk naar mijn leven zitten kijken van.. wow dat trekt aan me voorbij.
geen eigenaar zijn van mijn eigen leven.

Het gekke is als je er midden in zit dan is het echt een rollercoaster, je kunt er niet uit, zo voelt dat ook. althans voor mij.
Heb vaak het bijltje erbij neer gegooid, wilde weglopen, maar dat liet ze niet toe, en ik zwichtte elke keer.
Ja misschien heel slap, you name it. maar ik was mezelf volledig kwijt.

inmiddels in mijn traject hoor ik dat ik ook bovenmatige drang naar aandacht heb, mijn hoofd mijn hart niet kan vinden, en ik vanuit mijn hart alles doe en denk.
Ik zie de struggle bij haar ook, dat maakt het zo fucking lastig.
Ze stort zich weer in allerlei avonturen waarvan ik nu al denk, serieus, dit gaat niet goed.
Maar goed het is niet meer aan mij, het is niet meer van mij, en toch.... ofwel...

Mijn hoofd zegt nee, mijn hart schreeuwt ja.. waarom? omdat we gehecht zijn in het begin van onze relatie op onze diepste pijn. eenzaamheid. we vonden elkaars 'knopje' en dat zet je niet meer uit. Je systeem verlangt daar naar terug. Maar mijn hoofd verteld me dat ik dat nooit meer ga krijgen.

en die balans in mijn hoofd en hart, is niet in balans, dat maakt het zo zwaar. zo ondoorzichtig, vrienden die me niet begrijpen.
En elke keer als ik iets van dr zie of merk, of wanneer ze contact zoekt, reageer ik als een geconditioneerd jongetje, als een verslaafde.

Ze was niet gediagnosticeerd officieel, we hebben wel veel online testen gemaakt en daar scoorde ze hoog in.
wat het met mij heeft gedaan is dat ik me zelf ben verloren.
Me nu pas aan het hervinden ben, Zie dat ik along the way, mijn focus ben verloren en mijn horizon in haar heb gelegd. En wanneer die wegvalt is dat erg lastig.

afbeelding van Binas

@ Mr.

Slap ben je zeker niet! Ik begrijp hoe het werkt en wat ik zo lees zit je in therapie inmiddels? Omdat je schrijft over traject.
Lijkt me dat daar patronen helder worden en dat je niet zomaar iemand aan trekt, het is een spiegel van jouw pijn. Iets waar je ontzettend veel van kan leren, als je maar durft te kijken en te erkennen wat jouw eigen aandeel is.

De aandacht die je van een ander zo verlangt, zelf leren geven aan jezelf.
Je stapt ook in een redders rol, ook die rol begrijp ik volledig, alleen kan je haar niet redden. Alleen zij kan dat. En jij kan alleen jouzelf redden.
Dat je in een rollercoaster bent gestapt en daarmee jezelf bent kwijt geraakt is heel naar. Ik denk dat nu je eruit bent, je het weer zelf moet doen. De leegte en de aandacht die je zo hard nodig hebt nu zo aan de oppervlakte ligt dat je er niet meer om heen kan.

Pak er je voordeel mee, bekijk het positief, ondanks de pijn en verdriet. De verslaving voed je zelf, ga de andere kant op.
Vrienden zien wat voor pijn de relatie jou doet en gedaan heeft, voor buitenstaanders is het vaak lastig te begrijpen hoe het komt dat iemand daar in blijft. Zij hoeven dat ook niet te begrijpen, zolang jij het maar gaat begrijpen, vraag alleen om steun voor wat er nu is bij je vrienden.

Nogmaals sterkte.
Binas.

afbeelding van MrRight

jij bent erg scherp. Hoeveel

jij bent erg scherp.

Hoeveel ervaring heb jij met iets dergelijks?

afbeelding van blauwezon

wat een heftig verhaal

Ik sluit me helemaal aan bij de reacties van Binas..heb niet zoveel vragen toe te voegen.
Alleen een leestip voor je: de borderline dans van Anthony Walker. Ken je dat boek?

afbeelding van Lovertje85

@MrRight

Jeetje wat een verhaal!
Allereerst krijg ik enorm het idee dat deze relatie sowieso enorm uit verhouding was.
Jij was de hulpverlener en zij je patient.
Dat creeert niet echt de beste verwachtingspatronen....
Jij als hulpverlener moet altijd voor je patient klaar staan... En als dat niet zo is is er paniek... Je wordt als hulpverlener namelijk snel onmisbaar....
En als jij altijd al haar problemen wel weer voor haar oplostte leerde ze ook weinig zelf op te pakken.

En van haar als patient lag jouw verwachtingspatroon ook te hoog... Wat teleurstelling teweeg brengt...
Als zij zich als patient gedraagt en jij behandelt haar als patient, waarom verbaast het je dan toch als zij zich als patient neerzet?
Als iemand continu over al je duidelijk aangegeven grenzen heen dendert (en dan heb ik het nog niet eens over de grenzen die jij zelf overschreden hebt voor haar, waartoe je je blijkbaar geestelijk door haar gedwongen voelde, maar waar je toch zelf voor koos.

Door je op te stellen zoals jij naar haar deed kon zij ook de misbruik van je maken zoals ze deed.
Je schuldgevoel maakte het voor haar makkelijk om je terug op je plek te krijgen.
En als jij altijd tijd voor iemand maakt ongeacht wat je aan het doen bent op dat moment, dan valt het nogal hard tegen als iemand ineens een keer geen tijd heeft... Wat kan er nou belangrijker zijn dan zij? Want je zette immers zelfs belangrijke dingen voor haar aan de kant.....
Zij kreeg de kans om zich als een klein kind te gedragen.
Kreeg ze haar zin niet, mindfuckede ze je gewoon totdat jij je ellendig voelt en haar tegemoet komt.

Dit is naar alle partijen niet fair en moet je ook niet willen.
Een relatie als dit krijg je nooit op gelijkwaardig niveau....

Je doet jezelf ook enorm tekort.
Weinig mannen zouden zover gaan voor een vrouw als zij.
Daar mag ze wel wat meer waardering voor hebben.
Je verdient iemand die dat ziet! En met minder moet je geen genoegen willen nemen!

afbeelding van torn

#Right!!

Als ik je blog lees dan kom je op mij niet heel 'Right' over.
Ik lees iemand die een buitenechtelijke relatie erop nahield.

MrRight schreef:

6 jr geleden sta ik op het punt in mijn huwelijk dat het niet goed gaat, en ontmoet M. Achteraf gezien vertelde ze me dat ze serieus werk heeft gemaakt om een buitenechtelijke relatie met me op te starten.

De intentie had, of zei, te willen gaan scheiden maar de keuze liet afhangen van hoe de relatie met de vriendin verliep, of hoe zij zich gedroeg;

MrRight schreef:

Ze kon me elke keer 'slaan' met het feit dat ik nog niet gescheiden was, maar elke keer dat ik wilde doorzetten werd de relatie onstabiel, gingen we van grote hoogtes naar diepe dalen.

En er niet voor schroomt zich te laten verleiden (uit frustratie) tot machtspelletjes (powerplay):

MrRight schreef:

Heb dr gedreigd, als je je telefoon niet opneemt trek ik je hele huis leeg. En dat uiteindelijk gedaan, want ik werd ineens de vijand. Dr laptop tv etc weggehaald, die ik had betaald. Als je me niet wil zien, dan voel maar ...

MrRight schreef:

Ik pak dr laptop weer weg, als ze me zover wegduwt dan neem ik alles mee en bekijkt ze het maar.
Ze stormt op me af en begint aan de laptop te trekken, en ik duw haar op de bank.

Als er toch gelabeld moet worden dan zou een beetje alerte lezer op basis van je verhaal wat latent narcistische trekjes aan jouw kant kunnen ontdekken. Wat dan ook niet zo heel vreemd is anders had je die waanzin niet 6 jaar kunnen bolwerken......

MrRight schreef:

- ik ben een ervaring armer.
- ben mezelf volledig verloren
- ben veranderd, paste me aan, en ging een zelfde gedrag vertonen

Misschien kan je wel stellen dat je een ervaring rijker bent omdat je een kant in jezelf hebt ontdekt en gezien die wat minder prettig is.

afbeelding van mrpither

Re:

Tjonge.... wat een gemekker en geklaag...
Alsof alles je is overkomen.....
En lekker makkelijk om haar een borderliner te noemen, pleit jou toch vrij?
Vraag me alleen af wie jou nu 's ochtends aankleed? Knipoog

afbeelding van hmmm

hahahahahahahaha

Whahahahahahahahahahahahahaha wat een goeie giller mr pither, ik ga stuk. Hahahahahaha lol Huilen Knipoog

afbeelding van Nientjuh1

Hoi. Ik moet zeggen dat ik de

Hoi. Ik moet zeggen dat ik de andere reacties niet heb gelezen, dus waarschijnlijk schrijf ik nu dingen die andere al gezegd hebben,, maar dat betekend alleen maar dat het waar is.
Ik begrijp dat je naar de relatie teruggaat zodra de kans er is. Ik heb ook zo'n relatie gehad. Hij maakte het steeds uit als hij even wat minder van me hield en dan een paar dagen/weken en soms maanden later hield hij toch ineens wel van me. En ik weer met hangende pootjes terug. Dat heb ik 5 jaar volgehouden. Puur omdat de eerste 2 jaar geweldig waren, dat zat in mijn achterhoofd en als het uit gaat denk je weer terug aan alle goede dingen van die relatie en zijn de mindere momenten ineens minder belangrijk.
Na die 5 jaar was ik het zat en heb het zelf uitgemaakt, daarna nooit meer de behoefte gehad om terug te gaan. Zo behandel je iemand niet. Ik heb altijd zoiets van, praat erover en beslis samen iets of maak het gewoon niet uit, maar niet steeds terugkomen met lieve woordjes.
Nou even over jouw situatie. Als ik dat zo lees is ze echt verschrikkelijk, ik neem aan dat er ook veel leuke dingen zijn in de relatie, anders zou je niet terug willen.
Wat je het beste kan doen is helemaal geen contact met haar. Je moet haar niet blokkeren, maar gewoon niet reageren en zelf ook geen contact zoeken, hoe moeilijk het ook is (verwijder haar wel van social media). Geloof me, ik weet het. Het is net uit met mijn vriend na 1,5 jaar (hij heeft het via whatsapp uitgemaakt) en zit steeds met mijn tel in mijn hand om iets te sturen, maar doe het niet.
Ga zoveel mogelijk praten met familie/vrienden en ga lekker janken en schreeuwen als je daarna maar weer kan lachen. Ga dagjes weg en verdiep je helemaal in je werk.
Geef het de tijd, je mag je klote voelen en laat het ook toe. Als je het niet toelaat duurt het alleen maar langer.
Het is goed dat je hulp zoekt, dat kan natuurlijk nooit kwaad. Nu komt een super cliché iets, maar het werkt! Schrijf alle negatieve dingen over haar op. Maar dan echt allemaal! Lees elke keer als je de neiging voelt haar iets te sturen of te bellen je punten door en op een gegeven moment zou de neiging minder worden.
Dat soort vrouwen wil je echt niet. Mijn broer had ook ooit zo'n vriendin, verschrikkelijk. Lief en leuk doen tegen de familie en tegen mijn broer als we erbij waren, maar ondertussen...
En onthoud dat de pijn steeds minder wordt. Nu herinner je jezelf steeds aan de leuke momenten, maar dat gaat vanzelf over. Zolang je maar geen contact hebt. Be Strong!! Ga aan jezelf werken. Zorg dat je er goed uit ziet, verwen jezelf even. Doe dingen die zij nooit zou willen doen. Ga naar die ene voetbalwedstrijd, naar die ene film of met die vrienden uit die zij niet mocht. Of whatever. Iets wat je even afleid.
Ik ben bijv. gister met mijn beste vriend naar de Efteling geweest. Eerst wat ik nog erg stil en verdrietig, maar later op de dag was ik de gekke, vrolijke meid die ik altijd ben.
Je kan altijd een privé bericht sturen of mijn blogs lezen (ik ben pas vandaag begonnen, dus echt veel is het nog niet).