Hoi

Dit is mijn eerste post, sorry dat deze eerste post een lange word hoor. (dying without you heeft me overgehaald btw )

Nou ik begin maar bij het begin.

Anderhalf jaar lang heb ik een prachtige relatie gehad met een meisje van 16 (ikzelf ben 19). Het is iets van 5 weken uit, het ging volgens haar niet echt meer. Zelf ben ik het hier ook wel mee eens hoor dat het niet lekker ging.

De eerste 2 weken heb ik me heel er slecht gevoeld en kon ik, net als velen van u, geen hap door de keel krijgen, had ik dromen over haar (nog steeds af en toe) en was ik 24 uur per dag met haar bezig. Ik heb haar nadat het uit is iets van 2 weken niet gezien.

Na die 2 weken hebben we wat afgesproken om eens bij te praten want ik zelf zat met nogal wat vragen. Het praten verging ons goed, ik heb heel wat duidelijkheid gekregen. Wat ik wel heel erg merkte was dat we beiden nog erg tot elkaar aangetrokken werden dus besloten we nog maar een week te wachten voordat we elkaar weer zouden zien.

Ik zelf wou/wil heel erg graag dat ze bij me terug komt, maar zij vind het echt beter als het uit is.
Na een week hebben we elkaar dus weer gezien, ook hier werden we weer erg tot elkaar aangetrokken. We hebben elkaar geknuffeld en kusjes gegeven etc etc.

Ik heb hierdoor nogal hoop gekregen dat het goed zou kunnen komen en daar naar verder gevraagd, ik kon niet tegen al die onduidelijkheid. Zij vertelde mij erg te missen, maar was nog steeds van mening dat het toch beter is als wij het uithouden.

Vorige vrijdag heb ik haar weer gezien, nu is ze veel afstandelijker dan voorheen (waarschijnlijk omdat ze me geen verkeerde indruk wilt geven). We hebben afgesproken weer eent tijd te wachten voordat we elkaar weer zien (begrijp me goed, we zijn al heel lang beste vrienden en willen dat erg graag zo houden). Zij vraagt mij geen contact meer op te nemen, in ieder geval niet zoveel als voorheen. Gelukkig was ik dit al van plan omdat het initiatief telkens van mij af moest komen.

Op het moment kan ik alleen maar afwachten totdat zij contact opneemt, ik hoop echt dat ze dit gaat doen. Ik heb geen idee hoe lang ik het volhou haar niet te bellen of smsen. Ik mis haar namelijk zo ontzettend erg. Stiekem hoop ik ook dat het goed gaat komen, maar hou er rekening mee dat het ook niet goed kan komen.

Verder ben ik nu al een paar weken lang elke forum uit te spitten, op een of andere manier helpt dit heel erg veel, het lezen van andermans problemen (het kan dus toch erger dan mijn situatie, eingelijk mag ik niet klagen). Ook heb ik een vriendin die mij heel goed er door heen helpt maar ik merk dat dit een beetje afneemt omdat ik echt uren lang door kan blijven gaan, ik zou er zelf ook een beetje gestoord van worden.

Verder wil ik al mijn lotgenoten heel veel sterkte wensen!