3 weken geleden was ik onderweg naar huis van mijn werk. Ik was blij dat ik weer naar mijn mannetje toe kon. We woonden 1 jaar samen en kenden elkaar vanaf januari 2007. Ik probeerde hem te bellen dat ik onderweg was, maar ik kreeg geen gehoor....Weer eens, en weer geen gehoor...Ik vond het vreemd omdat hij altijd zijn telefoon bij zich had...Angst nam bezit van mij, want mijn vriend had in het verleden al een aantal keer vluchtgedrag getoond. Als het hem te heet onder de voeten werd of als het voor hem te moeilijk was, nam hij zomaar de benen...Ik vraag me nog steeds af of dit door ADHD zou kunnen komen...De angst werd waarheid. Thuis aangekomen lag er een brief voor me op het aanrecht. Hij had zijn spullen gepakt en was gegaan. Zijn telefoon had hij netjes laten liggen, omdat het abonnement op mijn naam stond door zijn negatieve BKR notering. Ik kon hem dus niet bellen en ik moest hem laten gaan. Ik brak. Er was totaal niks gebeurd. Natuurlijk hadden we heel af en toe wel eens woorden, maar meestal was ik al zo voorzichtig met wat ik deed of wat ik zei omdat ik altijd bang was dat hij anders weer zou gaan wanneer het hem niet zou bevallen...Ja, het was inderdaad een beetje op eieren lopen. Toch was ik zo gek op hem en mijn hele hart ging altijd naar hem uit. Dat komt ook omdat we samen al heel veel hebben meegemaakt. In het beging had hij weinig. Weinig mensen om hem heen, geen werk een verleden waarin hij verslaafd was geweest aan de joints die hij zo'n 10 tot 15 per dag rookte....Hier is hij nu 2 jaar vanaf. Hij had bij mij een nieuw en stabiel leventje opgebouwd. Hij kreeg weer vertouwen in zichzelf, in de toekomst, kreeg een baan, sloot zich aan bij de voetbalclub waar zijn grootste passie lag en ik dacht echt dat hij gelukkig was. In de tijd zijn we veel mensen om ons heel verloren. Mijn oma, zijn oma en de grootste klappen waren toch wel het verongelukken van mijn broertje en een zwangerschap die niet goed liep...Zoveel verdriet van elkaar gezien, maar hij kon altijd moeilijk praten...Gisterne stond hij na 3 weken voor de deur. Hij mist me heel erg en zegt enorm veel van me te houden. Hij weet niet waarom hij het gedaan heeft. Hij heeft altijd dit gedrag gehad, en vind het gewoon moeilijk om samen met iemand onder een dak te moeten leven. Hij was er ziek van. Heeft zijn maandsalaris vergokt etc...
Voel me een beetje radeloos in de deze situatie en dat is de reden dat ik me hier heb aangemeld...Ik wil hier graag met mensen praten die me eventueel kunnen helpen en waar we gevoelens met elkaar kunnen delen...Ik hou zelf nog heel veel van hem...Mijn hart gaat nog steeds naar hem uit....Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel van iemand gehouden, want hij had altijd veel aandacht nodig en zijn knuffeltjes en aanrakingen waren altijd heel intens....Hij heeft inmiddels een andere woonruimte. Hij gaat op kamers wonen...Wat moet of kan ik doen?
De eerste 2 weken ben ik compleet van mijn stuk geweest. Heb alleen maar als een klein kind kunnen huilen omdat ik het niet snapte...En misschien snap ik het nog niet...Het was zo intens, zo echt en zo puur....En ik kon en mocht hem niet bereiken. Hij deed zich voor alsof hij gelukkig was totdat ik gisteren hem dus zag...Gebroken....
Sorry voor dit lange verhaal, maar wilde het zo uitgebreid mogelijk beschrijven zodat jullie het beeld het beste kunnen plaatsten.

Snik