Na het lezen van en hier en daar reageren op een aantal verhalen en blogs wil ik nu mijn verhaal kwijt over hoe het tussen mij en mijn vriendin is gegaan. Ik denk dat dit me best goed zal doen en ik wil heel graag weten of ik dan misschien toch fout heb gehandeld of niet.

Ik heb 2,5 jaar een relatie met mijn vriendin gehad. Sinds een aantal maanden krijgen we steeds meer ruzies. Ruzies die dus helemaal nergens op slaan. Ik was dan dus ook de laatste tijd best gaan twijfelen. Ik wist niet meer wat ik moest voelen en denken. Ik twijfelde aan de relatie en aan haar. Ze kan bijvoorbeeld ook heel jaloers zijn. Dit begon me ook zo te irriteren. Een 3 weken geleden had ik uiteindelijk deze twijfels tegen haar gezegd. Gezegd dat ik niet meer wist wat ik wou en wat ik moest voelen. Ik wou even wat tijd voor mezelf om na te denken. Zij zou vlak erna op vakantie gaan. Zij begon toen te zeggen dat het dan misschioen maar het beste was om het uit te maken. Zij wou niet met al die onzekerheden en twijfels op de vakantie zitten. Zij wou het alvast kunnen verwerken. Zij had ook echt gedacht dat het helemaal niet meer goed kwam. Ik ben toen uiteindelijk maar met haar ingestemd terwijl ik eigenlijk alleen maar tijd wou. Ik heb toen een aantal weken goed nagedacht. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik haar heel erg miste en dat ik meer van haar hield dan dat ik dacht. Ik had haar toen opgebeld en het tegen haar gezegd. Hier was ze in eerste instantie heel erg blij mee. Toen ze terug kwam van de vakantie. En ze weer thuis was hebben we elkaar gezien. Dit was 2 weken geleden op een dinsdag. Ik zag haar en ik was zo ongelofelijk blij daarmee. Ik hield haar vast en wou haar echt nooit meer loslaten. Ik was helemaal weer verliefd op haar geworden en had allemaal vlinders in mijn buik. Met haar wou ik voor mijn part mijn hele leven doorbrengen dacht ik toen. Zij zag er ook blij uit en gaf ook aan dat ze dat was. Een hele tijd geleden hadden we afgesproken om naar Duitsland te gaan. Dat zou dus in eerste instantie niet meer doorgaan. Maar nu we weer bij elkaar waren hadden we besloten om dat maar wel te doen. Die donderdag gingen we weg. We bleven daar tot zondag. Op de zaterdag vertelt ze me in Duitsland dat ze twijfelt en niet meer weet wat ze wilt. Dit kwam heel hard en onverwachts aan. De rest van de dagen waren voor mij verpest. Ik had daar geen lol meer. Die zondag toen we weer thuis waren praatte ik er met haar over. Zij zei me toen dat haar gevoelens veranderd waren. Dat ze niet meer hetzelfde voelde voor me als dat ze eerst deed. Ze wist niet meer wat ze moest voelen en ze moest alles even op een rijtje zetten. Ik ben toen weggegaan en was heel erg verdrietig. Ik ging dinsdag weer naar haar toe. Moest wat spullen bij haar halen die nog bij haar lagen. Die dinsdag maakte ze het met mij uit. Ze zei weer dat ze het allemaal niet meer wist dat ze nog wel van me hield maar dat haar gevoelens nu voor het moment niet meer hetzelfde was en dat ze misschien wel de grootste fout van haar leven maakte.Ze zat nog steeds met twijfels en ze wist het allemaal niet meer zeker. Dat het misschien nu maar het beste was om het uit te maken. Dit deed me zoveel pijn. Juist omdat ik voor mezelf had besloten dat ik met haar misschien wel de rest van mijn leven verder zou willen. Samenwonen in de toekomst en zo. Ik heb haar toen een week niet gesproken. Ik wou haar tijd geven. Misschien zou ze wel bijdraaien. Ik werd echt helemaal gek in die week. Ik was helemaal radeloos en echt in de put. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik at bijna niet meer, dronk bijna niet meer en sliep nog maar nauwelijks. Ik zat nog vol hoop door de manier waarop ze het had uitgemaakt en alle vage dingen die ze eigenlijk zei. Tijdens die week heb ik een brief geschreven van 13 kantjes aan haar over de gehele relatie vanaf de eerste dag. Alles van wat ik nog herinnerde aan leuke maar ook slecte dingen heb ik erin gezet. Gedachten en gevoelens. Waarom ik bepaalde dingen had gedaan in de relatie. Afgelopen woensdag kon ik er niet meer tegen. Toen ben ik naar haar toe gegeaan. Ik had die brief mee. Die heb ik haar gegeven. Ik heb die aan haar gegeven en ik heb met haar gepraat. Maar ze dacht er nog hetzelfde over als eerst. Het mocht niet baten. Ze zei dat ze niet meer van me hield op de manier die ze eerst deed. Ze zal altijd van me houden, maar dan als een vriend. Ik ben toen wel achter een hele hoop dingen gekomen. Zij zat ook al met twijfels. Al een paar maanden lang. Zij had eerst egzegd dat het pas de laatste 2 weken was. Ze twijfelde door die ruzies en door een aantal gedragskenmerken van mij. Ze was ook bang dat ik in de toekomst misschien wel weer kon gaan twijfelen. Door die hele week mij zo in hoop te laten zitten en het niet rechtsstreeks en keihard in mijn gezicht te zeggen dat het uit was bleef ik die hoop maar houden en kon ik het niet accepteren. Dat had ze nu uiteindelijk wel gedaan omdat ik dat in die brief had gezet. Hierdoor wist ik ook waar ik aan toe was. Het deed veel pijn, maar nu kon ik wel verder. Ik heb nog contact met haar gehad afgelopen donderdag en vrijdag. Maar het doet me teveel pijn. Ze hoopt dat we wel vrienden kunnen worden. Maar dat wil ik helemaal niet nu. Elke keer als ik contact zoek wimpelt ze me heel snel weer af en houdt ze zo'n afstand. Dit doet wel zo'n pijn. Ik kan gewoon niet snappen dat haar gevoelens zo snel kunnen verdwijnen voor me. Ik hoop ook dat het ooit wel weer goed komt tussen ons. Dat ze dan weer die gevoelens voor me kan krijgen. Maar ik ben nu toch wel zo boos op haar. Ik heb ook nu voor mezelf gezegd dat ik haar ook niet meer terug wil. Ik hoef haar niet meer terug. Ik heb de hoop opgegeven dat ze nog bij me terug wil komen. Ik ben anders naar de relatie gaan kijken en heb ook een heleboel slecht dingen bij haar gezien. Ze heeft me ook gewoon teveel pijn gedaan. En ik vind nu dus ook dat ze het helemaal niet waard is om nog terug te willen. Ze zoekt het maar uit. Voor mij is het nu ook uit. Dit heb ik ook tegen haar gezegd. Maar toch.... die gevoelens voor haar gaan maar niet weg. Ik denk nog steeds aan haar. Mis haar nog heel erg. Hoop in feite nog steeds ergens dat ze gaat inzien dat ze toch fout bezig is. Ik ben deze week verder heel veel weg geweest met vrienden. Filmpie pakken en heel veel uit gaan en lol maken. Kijk naar andere vrouwen. Zie dat ze mij ook wel leuk vinden. Echter ik heb daar nu helemaal geen behoefte aan. Daarvoor zit mijn ex nog te veel in mijn kop. En elke keer als ik thuis kom voel ik me alleen. Kan en wil haar ook niet bellen, maar heb wel heel erg die behoefte. Had ik geweten dat door mijn twijfels te vertellen ik dit had uitgelokt had ik het nooit verteld en het voor me gehouden. Dan waren we waarschijnlijk nu nog bij elkaar. Maar ja. Ik kan ook niet tegen mijn eigen gevoelens in gaan. Dan nep ik haar en dat wil ik dus juist niet. Ik wil eerlijk tegen haar blijven. Ik weet ook niet meer wat ik fout heb gedaan. Ik weet wel dat ik heel veel heb geleerd van dit allemaal. Er zijn een heleboel dingen bij mezelf die ik kan verbeteren zodat een volgende relatie hopelijk veel beter zal worden. Ik zie wel wat er gaat komen. Ik neem in ieder geval voorlopig helemaal geen contact meer met haar op. Heb het helemaal gehad met haar. Ben ook totaal afgeknapt op haar. En zoals mijn moeder tegen mij zei. Geen hand vol maar een land vol... nee zelfs een wereld vol Vond ik wel aardig van haar hehehe. De tijd zal het leren en nu moet ik maar doorgaan. Ik hoop dat die gevoelens zo snel mogelijk weg gaan zodat ik mijn leven weer kan oppakken.