Mijn verhaal

afbeelding van tinkerbelletje

Dag allemaal,

Waarom ik ineens met een blog begin weet ikzelf op dit ogenblik niet. Was even op internet aan het zoeken hoe je het beste kunt genezen van liefdesverdriet en kwam hier toevallig op. Misschien hoop ik dat deze blog mij zal helpen om alles te verwerken en om opnieuw te leren genieten van het leven.

Het begon eigenlijk meer als 4 jaar geleden. Ik was toen 2 jaar single, kwam uit een vrij lange en mooie relatie. Mijn toenmalige vriend heeft er een eind aan gemaakt na 4 jaar omdat hij mij doddgraag zag en niet kon aannemen dat ik wou verder studeren. Hij wou toen aan zijn leven beginnen en drie jaar wachten tot mijn studies gedaan waren zag hij niet zitten. Heb toen veel afgezien maar ben erdoor geraakt, eigenlijk dankzij de hulp van B.

Het begon in mei 2004, heb toen B. ontmoet. Hij kwam ook net uit een relatie en we hebben elkaar heel toevallig ontmoet door middel van een gemeenschappelijke vriend. Mijn sociaal gedrag, mijn vriendelijkheid en mijn spontane omgang hebben ervoor gezorgd dat ik zijn interesse heb opgewekt.
Al snel heeft hij mij laten voelen dat hij meer wou. Zelf heb ik heel lang getwijfeld omwille van mijn vorige ervaring. Maar op 24 oktober 2004 heb ik mij dan laten leiden door mijn gevoelens en heb hem dan duidelijk gemaakt wat ik zelf voor hem voelde. In het begin was alles super, hij was liefdevol, attent, grappig, we gingen vaak uit met onze gemeenschappelijke vrienden. In juli gingen we voor het eerst samen op vakantie, twee weken spanje het was eigenlijk al bij al heel leuk. Maar toen begon het moeilijker te worden tussen ons want hij heeft mij dan duidelijk gemaakt dat hij werd aangetrokken door slanke meisjes terwijl ik een beetje struizer ben gebouwd. Maar al bij al bleven we toch samen gelukkig. Ons relatie kende wel wat diepjes en af toe stelden we ons de vraag of we al dan niet zouden samen blijven. Maar dit alles veranderde toen hij mij vroeg in 2008 om te gaan samenwonen. Ik was super blij want had toen echt de indruk dat hij het echt meende en dat we samen een toekomst zouden uitbouwen. We kregen het huis van zijn mama om te gaan inwonen. We hebben dan zelf hard gewerkt in het huis om alles op punt te zetten en hier en daar toch een beetje op te frissen.

In juni verhuisde hij van zijn flatje naar het huis. Op dat ogenblik behaalde ik mijn diploma en had een job aangeboden. Ik heb toen met B. besproken om zelf nog tot het eind van het jaar thuis te blijven om een beetje geld te kunnen sparen voor we samen intrekken.
Deze drie maanden werden er uiteindelijk 5, ondertussen zijn we nog samen op reis gegaan en gingen we steeds nog op zoek naar leuke meubeltje en decoratie artikelen om on huisje in te richten.

Op 1 februari was het zover, ik trok in bij hem of eerder gezegd in ons huisje. Wat toen een heel gelukkig moment moest zijn was voor mij eigenlijk een droevige gebeurtenis. Had het heel moeilijk om mijn liefdevolle ouders achter te laten. Maar al bij al had ik beslist om mijn best te doen omdat ik B. heel graag zag.

Sinds dan is alles fout gegaan! hoewel ik B. goed kende bleek het samenwonen met hem toch anders te zijn dan wat ik mij had ingebeeld. De euforie van een koppel die net gaat samenwonen hebben wij totaal niet gekend. Daarbij was het duidelijk dat onze levenstijlen heel verschillend waren. Hij ging vroeg slapen en dus zat ik 's avonds alleen in de zetel, onze plannen voor het weekend waren ook vaak verschillend,...

En dan was het zover, na en ruzie op 23 februari heeft hij de knoop doorgehakt en er dus een eind aan gemaakt. Dus daar stond ik dan na 23 dagen samen te wonen heb ik opnieuw alles mogen inpakken. Ineens kreeg ons verhaal van 4 jaar en een half een eind. In het begin dacht ik dat het niet definitief zou zijn, maar we zijn ondertussen meer als een maand verder dus weet ik zelf niet goed wat ik er allemaal van moet denken.

Zelf ben ik er helemaal niet goed van, ook al besef ik dat hij misschien niet altijd even goed is geweest voor mij, toch zie ik hem nog altijd graag en zie ik af van de situatie.

Ik hoop dat ik hier steun ga kunnen vinden en misschien tips kan ontvangen om mezelf weer in handen te nemen en wie weet hem terug te kunnen winnen.

afbeelding van tharobboos

Voelt als machteloos

Dag tinkerbelletje..

Uit je teksten haal ik uit dat je een belgische bent? (heb zelf een relatie met een belgische gehad van 2 jaar) Het is altijd een rot situatie dat een ander de keuze maakt en dan komt het altijd "plots" en onduidelijk aanzetten, meestal heelt de tijd dat gevoel en misschien ook je visie op je relatie die nu dan toch weer voorbij is. Misschien wil je het niet horen, maar om de hoek wacht weer geluk..

Bij het lezen komen er trouwens wel wat vragen in me op.. wat was precies hetgene waarom het eigenlijk uit is gegaan, want alleen hij vroeg slapen en jij laat slapen wil niet meteen zeggen dat een relatie niet kan werken.
Heb je nog eens geprobeerd met hem te praten over het waarom? Is het gevoel tussen jullie gewoon over gegaan of zit hij met zichzelf wat in de knoop?

Hoe dan ook ik wens je veel kracht en sterkte toe de komende tijd.

Gr. R.

afbeelding van tinkerbelletje

onbegrip

hey R.

Wel het waarom is eigenlijk hetgeen ik zelf zo moeilijk kan aanvaarden. Het is wel zo dat we de laatste maanden eigenlijk naast elkaar leefden in plaats van met elkaar. Wat eigenlijk raar is aangezien we alles aan het plannen waren om juist te gaan samenwonen. Toch was het zo dat hij niet meer met mij wou uitgaan, dus stelde hij dan voor om ieder langs zijne kant iets te doen. Wat in begin wel leuk leek hoor. Ook nieuwjaar stelde ineens een probleem, blijkbaar wouden we allebei iets anders doen. Toen ik dan bij hem introk werd het alleen maar erger. We zagen elkaar niet veel in de week, ik kwam thuis om 18u, we aten samen deden de afwas en om 20u ging hij al gaan slapen. Dus hadden we een gemiddeld van 2u per dag samen. En in het weekend maakte hij plannen met zijn vrienden waar ik dan niet echt aan wou deelnemen waardoor we ook nog is in het weekend apart dingens deden en elkaar dan ook niet zagen.

Maar toe hij het dan echt uitmaakte gaf hij als reden dat hij mij niet kon geven wat ik van hem verlangde namenlijk liefde, affectie en respect. Hij wou op zijn gemak door het leven, en zei dat het feit dat ik bij hem was hem stress bezorgde. Hij had de indruk niet meer te kunnen doen wat hij wou. Past op heb hem nooit verboden om iets te doen met vrienden ofzo hé. Maar toch had hij dat gevoel. Hij zegt wel nog steeds dat ik een heel goeie partner ben geweest en dat hij mij niks kan verwijten dat ik in het algemeen het beste ben wat hem ooit is overkomen. Daarom dat ik zijn beslissingen maar niet kan aanvaarden.

Als ge u goed voelt bij iemand, en als je zelf zegt dat die persoon tegenkomen het beste is wat u is overkomen dan maak je toch geen eind aan de relatie? Maar het is wel zo dat hij op dit ogenblik niet goed weet wat hij wilt, waar hij naartoe wilt. Dus ja hij ligt in de knoop met zijn eigen. Maar ja dat maakt het natuurlijk allemaal moeilijker voor mij!

Ik wil hem al bij al zo graag terug hé. Zou er echt alles voor doen. En zou echt willen weten wat ik zou kunnen doen om hem terug te hebben ipv hoe ik alles moet verwerken.

groetjes