Hallo allemaal,

Eigenlijk lees ik al een aantal maanden stiekempjes mee op ldvd.nl, en ik moet zeggen dat het me zeker goed heeft gedaan om te weten dat ik niet de enige ben die zo kapot is over het verlies van een geliefde. Want laten we eerlijk wezen, op zulke momenten denk je altijd dat jij de enige bent die zo een pijn ooit gevoeld, dat er niemand is op de hele wereld die weet wat jij nu doormaakt. Dat blijkt dus niet zo.

Twee jaar lang ben ik samen geweest met wat voor mij nog steeds de liefde van mijn leven is. Hoewel het op het eerste moment niet eens mijn type was en ik mij nieteens durfde voor te stellen samen met hem, is het toch gebeurd en heb ik de 2 mooiste jaren van mijn leven beleefd. Maar zoals ze vaak zeggen: je weet pas wat je hebt wanneer je het kwijt bent. Dat is echt ZO waar! Ik denk (weet eigenlijk wel zeker) dat ik hem die 2 jaar lang een beetje als ''vanzelfsprekend'' heb beschouwd, en daar ook naar gehandeld heb. Ik hield ontiegelijk veel van hem, maar eigenlijk ben ik er sinds dat het over is pas achtergekomen hoe veel dat eigenlijk wel niet is. Ik heb hem vaak pijn gedaan tijdens de relatie, ik ben de beroerdste niet om dat toe te geven, en ik zal dan ook nooit alle schuld op iemand anders schuiven, zoals hij nu wel bij mij doet. Ik heb hem tevaak en te snel ''aan de kant gezet''. Ik weet niet wat het was maar uitpraten kon ik nooit zo goed, het was voor mij dan meteen over. En ook al kwamen we dan ALTIJD de volgende dag weer samen, wat hij wist, ik weet dat dit erg fout is geweest van mij. Daarnaast heb ik hem vaak wantrouwd, wat volgens hem de doorbraak gaf om de relatie te laten voor wat het was. Oke, heeft ie gelijk in, maar heeft hij ooit weleens nagedacht over de reden van mijn wantrouwen? Ik mag dan wel foute dingen hebben gedaan, maar zelf was hij ook geen lieverdje. Hij deed aan emotional cheating. Vreemdgaan als in zoenen of met iemand anders naar bed gaan zou hij nooit doen, al probeerde de hele wereld mij hiervan te overtuigen, ik weet wel beter. Daar ken ik hem te goed voor. Maar hij deed me toch een geheimzinnige dingen achter mijn rug om. Zo ging ik eind 2008 in het buitenland studeren, en hij bleef natuurlijk hier. Alles leuk en aardig, heeft me zelfs daar opgezcoht, maar toen ik eenmaal thuis was ontdekte ik een hyves profiel onder een andere naam, maar met taalgebruik wat aardig op dat van hem leek. Meer dan 200 meiden stonden er in zijn vriendenlijst. Hij natuurlijk meteen ontkennen, vervolgens zeggen dat het een profiel van zijn vriend was, en uiteindelijk toch toegeven. Want hij weet: mij belazer je niet zo gauw. Ik dacht dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Waarom? Vooral door de aanmaak datum van dat profiel: November 2008, toen zat ik dus een half jaar in het buitenland. Dan gaan er natuurlijk duizenden vragen door je hoofd heen: met hoeveel meiden heeft ie lopen praten, waarover, heeft ie ooit met ze afgesproken (lijkt me wel als je precies zo een profiel aanmaakt als je vriendin niet in het land is). Wat is het doel er anders van? Hij had dus al over een jaar dat profiel, en aangezien ik zijn wachtwoord had van het ene emailadres en daar nooit iets verdachts op gemerkt had, moest ie wel een ander emailadres aangemaakt hebben.
Dit was overigens niet de eerste keer. Een aantal maanden later ontdekte ik in zijn schoolmail dat hij een privebericht had op 1 of andere chatsite, en die wilde ik dus graag lezen. Hij probeerde er onder uit te komen maar heeft toen toch maar het bericht geopend, waaruit bleek dat hij gezellig over koetjes en kalfjes zat te kletsen met een onbekend (en zeer mooi) meisje. Die HIJ nog eens aangesproken heeft, uit het niets. En weer met een emailadres waar ik het wachtwoord niet van had.

Vervolgens heb ik ruzie gekregen met mijn beste vriendin, die ik (voorgoed) had verbannen uit mijn leven. Mijn ex bleek namelijk achter mijn rug om haar op te stoken, zielig te doen, ''waarom heb ik haar (mij dus) leren kennen etc. etc. Allemaal stokerij. Dat ie dat doet is al erg genoeg, maar tegen MIJN beste vriendin>?!!! Dat zij meepraatte was natuurlijk ook niet goed, maar hij was de aanstichter van dit alles. Hoe durfde hij. Mijn beste vriendin dus kwijt door hem, en weer vergaf ik hem. Omdat ik wist dat ik hem zelf ook genoeg pijn had gedaan en daarom vond ik het nieteens gegrond om hem te dumpen (niet dat ik het wilde, daarvoor hield ik teveel van hem). En dan nog te bedenken dat ik hem altijd meenam wanneer we weggingen met MIJN vriendinnen, en hij mij in die 2 jaar nieteens 1 keer heeft voorgesteld aan de zijne.

Wanneer hij me dan uiteindelijk dumpt met als reden je vertrouwd me niet en ik wil die pijn niet meer, is tot daar aan toe, maar hoe hij mij toen heeft behandeld is gewoon iets waar je maag zich van omdraait. Via de MSN, ik smeken om een gesprek in real life, maar dat wilde hij niet. Dat zou HEM teveel pijn doen. Ik ben godverdomme degene die gedumpt word en dan is een gesprek om het af te sluiten zelfs al teveel gevraagd?
Dat was trouwens een aantal weken nadat hij het had uitgemaakt. Daarvoor hebben we nog een paar keer afgesproken waarin hij me behandelde als een stuk vuil. Elke keer opmerkingen dat we nooit meer samen komen maar wel durfen vragen ''zoenen als gewone vrienden kan zeker niet?''.
Ik: Nee, mag alleen met gevoel.
Hij: Maar dan laat ik mijn gevoel toch merken daardoor.
Ik: Dan mag het. Waarop hij me zoende.
Na afloop vraagt ie: En, voelde je wat?
Ik: Nee.
Hij: (zonder enig gevoel): O dan klopt het!

Lieve mensen, vertel mij HOE iemand zo wreed kan zijn tegenover iemand waarmee je 2 jaar lang lief en leed heb gedeeld? Terwijl die gene er kapot van is, nog een paar trappen na geven. Op facebook en hyves met opzet teksten neerzetten als je boeit me niet meer, ik ben nu gelukkig, ik ben lekker vrijgezel. Meteen 100 vreemde meisjes toegevoegd en aan het flirten geslagen. Tegen mij zeggen ''Al val je dood je boeit me niet meer''. ''Al zou je zeggen dat ik je zo vaak als ik wou zou mogen pakken en weer dumpen dan nog deed ik het niet. Wil niks van je.''
Wat heb ik hem in hemelsnaam misdaan om mij zo te behandelen? Ik ben fout geweest, maar NOOIT zou ik hem zo kunnen behandelen, al was hij vreemdgegaan. En het ergste is: hij heeft zelf ook dingen gedaan waardoor ik hem had kunnen dumpen. Al heb ik het vaak uitgemaakt; dat deed ik in boze buien, en altijd kwam ik weer tot de conclusie dat hij de ware was voor mij. Dat hij daarentegen na 5 maanden (want zolang is het geleden), nog steeds bij zijn besluit is en mij helemaal geen contact meer gunt van de ene op de andere dag, zegt voor mij genoeg.
Ik begrijp dat iemand het op een gegeven moment beu is, maar als iemand ALLEs eraan wilt doen om te veranderen en er echt oprecht spijt van heeft (en hij weet dat ik dat heb!), dan geef je diegene nog een kans. Helemaal als je zelf ook genoeg foute dingen gedaan hebt. En al geef je die kans niet; behandel iemand op zijn minst met respect. Als het weer eens uit was en hij was er zo kapot van was ik er ALTIJD voor hem, no matter what. Ook al wilde ik hem niet meer, hij kon met me praten, wanneer die wilde. Ik beloofde hem elke keer dat ik er voor hem zou zijn, en zelfs na die woorden als ''al val je dood'', beloofde ik hem dat nog. Want uiteindelijk had ik hem alles vergeven, al was hij vreemdgegaan.
Ik heb alles in mijn eentje moeten doen, ''veel succes in je leven'', zei hij. En weg contact. Nooit meer iets gehoord. Ja van zijn vriend; ik zag mijn ex namelijk weer eens lopen, flirtend met wat meisjes om hem heen. Savonds belt zijn vriend mij op, dat het niks voorstelde. Mijn ex durfde zelf niet te bellen volgens hem. Oke, dus hij wilt me niet maar stuurt wel zn vriend om te zeggen dat ie niks met anderen heeft? Hij wil gewoon voor iedereen heilig lopen doen. Want ik weet dondersgoed waar hij mee bezig is. Moet ie zelf weten inerdaad, maar mijn maag draait al om bij de gedachte aan andere jongens, zelfs na 5 maanden, dus naar mijn mening is het ziekelijk en was dit dus geen echte liefde.

Oja, de enige 2 mailtjes waar ik in het begin nog antwoord op had gekregen (mijn smeekbedes om in ieder geval een vriendschap of een laatste gesprek, die hij afwees), kwamen van zijn vriend. Vertelde die vriend mij zelf. Die had hij getypt. Dus niet alleen een face to face gesprek gunde mijn ex me niet, zelfs de mailtjes liet hij zijn vriend typen. Had ie het zelf te druk voor, de moeite nam hij blijkbaar niet eens.

Ik heb alles zelf moeten doen, ik ben er ZO kapot van geweest. Ik zag echt het nut van mijn leven niet meer in, zat aan de antidepressiva, ging wekelijk naar de psycholoog, ben 10kg afgevallen, heb mijn studie verkloot en sliep niet meer. Al moet ik zeggen dat ik me beter voel dan een aantal maanden geleden, het herstel gaat mij nog te langzaam. Ik heb momenten dat ik hem haat, momenten dat ik mezelf haat, momenten dat ik hem zo graag terug wil, en momenten waarop ik helemaal NIETS voel. Ik ben het zat mij zo te voelen, voor iemand die het blijkbaar niet eens waard is. Het is toch te absurd voor woorden dat wij hier allen zoveel aandacht schenken aan mensen die gezellig doorgaan met hun leven, en niet weten wat echte liefde is....