Tjah...
Ben ik weer,
Ooit schreef ik dat ik zo ongelooflijk gelukkig was dat het weer goed was gekomen tussen mijn ex en mij.
En jah.. het is ook anderhalf jaar goed gegaan, tot we weer in het zelfde patroon terug vielen.

Ik was 15 toen ik hem leerde kennen.
JOng en onzeker.
Hij was de eerste jongen die mij echt het gevoel gaf speciaal te zijn, ik vond dat helemaal geweldig! En werd stapeldol op hem.
2 jaar lang heb ik hem aanbeden en vond alles wat hij deed leuk en tof!
OP een gegeven moment gingen mijn ogen open en zag ik ook zijn andere kanten zoals brutaal, bot en overheersend.
Ik heb toen de verkering verbroken.
Ik was totaal kapot, echt kapot.
Ik heb dagenlang gejankt en geschreeuwd.
Ik zat vol zelfmedelijden en we gingen zo weer verder.

Weer ging het een poos goed tot het weer misging.
En jah, ik maakte er weer een eind van.
Het zelfde verhaal herhaalde zich, ik weer zielig, hij zielig en daar gingen we weer.
Dit hebben we anderhalf jaar nog volgehouden, maar nu ben ik helemaal op.
Ik was doodongelukkig en wist niet meer wat ik moest.
Ook tussen hem en mijn familie ging het steeds slechter.
Altijd meningsverschillen, ruzie en gezeur.
Ik heb er nu eerst maanden over nagedacht voordat ik weer de beslissing heb genomen om een einde aan onze relatie te maken.

En na 4 jaar voel ik mij opgelucht, ik kon wel janken van geluk!
Natuurlijk voelt het rot dat ik nu geen verkering meer heb, en het gemis is wel groot!
Maar ik weet nu zeker dat ik door moet gaan..
AL klinkt het nu heel moedig, het is wel heel moeilijk!
het is ook nog maar net een week uit, en 4 jaar was lang.
Maar ik moet blijven vechten voor mezelf!
Ik hoop er ooit over heen tek omen.
En voor iedereen: vecht voor jezelf en voor je eigen geluk!