Hoe ver sta ik nu?
5 jaar terug had ik een relatie van 3 jaar.
Mijn vriendin (ex vriendin) heeft mij laten staan omdat ik voor haar teveel werkte, veel moest reizen, een te sterke band had met mijn familie, ze voelde haar niet opgenomen in die familie en weinig of geen tijd had volgens haar. Ze heeft mij na mijn laatste zaken reis gebeld om te zeggen dat ze niet verder kon met mij. Zonder enige uitleg heeft ze mij de bons gegeven.
Ikke bellen en smsen, mailen,… noem maar op om toch met haar nog eens te kunnen praten. Als ze dan al eens reageerde was het meestal met een leugen.
Heb je een nieuwe vriend??? NEEN zegt ze , maar iedereen fluisterde mij toe dat het wel zo was.
Woon je al samen??? NEEN zegt ze, maar op de deurbel stond wel hun beide namen.
Ik dacht dat ze nooit zou liegen tegen mij maar blijkbaar heb ik mij daar wel in vergist.
Na 6 maanden liet ze plots iets weten en wou ze weten hoe het met mij ging. Op die moment ging het al beter en had ik mijn leven toch al terug een beetje in de plooi.
Ze vroeg om nog eens af te spreken en wat bij te praten. Daar ben ik natuurlijk op ingegaan. Wat wil je ze was tenslotte jouw meisje waar je echt mee verder wilde gaan. Waarmee je kinderen wou.
Uit haar gesprekken kon ik afleiden dat ze mij wel degelijk miste en dat ik de enige was voor haar.
Voor dat ik het goed besefte was er veel meer aan de gang maar ik voelde mij slecht omdat ze nog steeds met haar vriendje was met wie ze tenslotte samenwoonde.
Ik stelde haar voor de keuze… Tis hij of ikke…Haar antwoord was teleurstellend.
Ze zei letterlijk…Hij is de man van mijn leven (daar stond ik dan met een tweede gekwetst hart).
Voormij was toen de maat vol ik moest en zou verder gaan. Nu denk ik maar alleen aan mijn eigen.
Maar ondanks alles bleef ik ze missen en hoopte ik nog steeds dat ze op haar gedachte zou terug komen.
Op 21 augustus (2 maanden na haar teleurstellende antwoord en stil zwijgen) smste ze mij de volgende boodschap: “Veel sterkte vandaag ik weet dat het moeilijk is voor u deze dag. Ik denk aan je”. Ik verklaar even: op 21 augustus verjaart mijn oudere broer die toen ongeveer 2 jaar was overleden.
Het overlijden van mijn broer heeft mijn ex samen met mij mee gemaakt en misschien daarmee ook dat ik ze moeilijk kan lossen.
Op die dag was ik inderdaad heel zwak en smste ik haar dat ik haar miste en leuk vond dat ze daar aandacht. Van dan af hoorde ik ze maandelijks.

Op 1 januari belde ze mij om mij en gelukkige Nieuwjaar te wensen. Ze vroeg mij op dat moment ook of ik een vriendin had. Ik vertelde haar om mij sterk voor te doen ja ik ben al 2 weken samen met iemand. (een leugentje om toch maar duidelijk te maken dat ik verder wilde met mijn leven).
Toen gebeurde iets wat ik niet had verwacht. Ze is aan de telefoon flauw gevallen. De lijn werd verbroken. Na een uur belde ze mij terug op om te zeggen dat alles goed was en dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Ik biechte eerlijk op dat ik niemand had. Ze vroeg me of ik na haar reis ( ze was toen met haar vriend in tenerif) tijd wilde maken om toch bij te praten en misschien nog eens over het verleden te praten.
Als goed gelovige jonge en toch nog misschien verliefd op haar ben ik op dat voorstel in gegaan.
Toen ik ze ontmoete was ze van plan om het met haar ex te breken. Ik heb haar uiteindelijk ook geholpen om te verhuizen en haar nieuwe appartement in te richten. Meubels in elkaar steken, schilderen,…. Noem maar op. We brachten veel tijd met elkaar door en het ging steeds beter en beter. Ze wou nog geen relatie omdat ze eerst zelf sterk wilde worden en ze vroeg om haar tijd te geven.
Rond September begonnen we meer en meer te leven als een koppel maar we hielden het nog stil voor de buitenwereld.
Rond november wou ik het bekend maken en ook niet meer zo geheimzinnig doen. Ik wou laten zien met wie ik gelukkig en oud wilde worden. Maar ze stond er weigerachtig tegen over.
Ze liet steeds minder weten en ze sprak minder met mij af. Ik kon niet altijd komen,…..
Ik vroeg haar of we Nieuwjaar samen konden vieren om de vorige keer toch maar te vergeten.
Maar ze vertelde mij dat ze dat al beloofd had aan een bevriend koppel van het werk.
Ik stelde mij wel wat meer vragen waarom ik ze minder hoorde, waarom ze steeds meer en meer afstandelijk deed.
Ze vertelde mij toen, na lang aandringen, dat ze iemand had leren kennen… een contact via het werk van haar ma.
Ik begon haar steeds minder te horen en ze stuurde mij alleen als ik zelf eerst stuurde.
Op nieuwjaarsnacht liet ik haar niets weten. Ik lag al vroeg in mijn bed omdat ik geen zin had Nieuwjaar te vieren. Om 3 uur snachts kreeg ik een berichtje…” Gelukkig Nieuwjaar hopelijk alles goed met U”…
Ik reageerde niet omdat ik toch sliep. Om 3u30 nog een berichtje “ zeg waarom laat je niets weten ben ik niet belangrijk meer voor u?”.
Alweer had ik het niet gelezen. Ik kreeg ineens telefoon… Ik werd wakker en nam op. Ze was het: al wenend. Waarom laat je niets meer weten: waarom antwoord je niet meer.
Ze begon echt hysterische te doen en ze vertelde mij dat ze het niet meer zag zitten en niet meer wilde leven. Ik vroeg haar waar ze was en ze kon mij niets concreet zeggen.
Ik besloot om haar te gaan zoeken en terug thuis af te zetten. Ik voelde mij verantwoordelijk en wou natuurlijk niet dat haar iets overkwam.
Ik ben 3 uur aan het zoeken geweest en uiteindelijk vond ik haar terug in een buskotje…Ik herkende haar haast niet.. de manier waarop ze gekleed was gesmikte… dat was mijn meisje niet dat was iemand die ik niet kende…
Ik vroeg haar in de wagen met wie ze nu weg was gegaan… wat ze daar eigenlijk deed en waarom dat ze haar eigen zo liet gaan… Uiteindelijk bleek dat ze een nieuwe vriend had… waar ze mee op schok was. Maar ze miste mij en ze wou bij mij zijn.
Toen we bijna bij haar thuis arriveerde zegde zij mij dat ik haar aan de kerk moest afzetten… 2 kilometer van waar ze eigenlijk woonde. Ik wou dit niet ik wou zeker zijn dat ze veilig binnen was.
Toen we aankwamen zag ik in de tegenovergestelde richting een wagen afkomen. Die stopte op de zelfde plaats als wij… Er stapte daar 2 gasten uit en een meisje… Ik kon al raden wie dat was.
Mijn ex zij ga naar huis… ik wou haar binnen zien gaan zodat ik een goed gevoel had.
Die gasten begonnen mij uit te schelden en onnozel te doen… Maar mijn ex stond tussen ons… Ik was gewoon kwaad dat haar huidige vriend niet voor haar zorgde dat hij haar gelukkig moest maken en niet dat ik haar moest helpen… Dat maakte mij echt kwaad.
Mijn ex keerde met de wind en begon te zeggen dat ze de politie naar mij ging sturen dat ze wilde dat ik weg ging. Ik verstond dit niet… ik mijn best doen om haar veilig thuis te brengen en zij nu zo tegen mij doen… dat raakte mij diep… bovendien begon haar huidige vriend nog te zeggen van ja we gaan naar binnen kunnen we gezellig slapen… (alle ja slapen) Dit kwetste mij zohard.
Ik ben dan maar verslagen als een hond naar huis gegaan… Van die dag heb ik gezegd neen nooit meer ik wil die niet…..
Ik heb van haar de dag daarna een berichtje gehad dat het haar spijt en dat ze dat zo niet had bedoeld . Ik antwoordde niet meer want voor mij was dit te druppel… Er ging 1 maand en half over en op 13 februari (de dag dat mijn broer overleden was) stuurde ze mij een berichtje met de melding dat ze nu vrijgezel was en dat ze deze speciale dag aan mij dacht…. Ik maakte van mijn hart een steen en antwoordde niet…Ze bleef bellen en smsen maar ik kon het gewoon niet… Ze heeft toen een foto boek gemaakt met alle foto’s die we samen hadden…Ze wou mij die persoonlijk afgeven.
Ik heb toegehapt en heb haar terug gezien… Het voelde heel goed en ze gaf mij de indruk dat ze echt verder met mij wilde.. ze vertelde mij dat ze al 2 keer iemand anders had gehad en ze wist nu zeker dat ik de enige was met wie ze verder wilde… Ik geloofde haar en wou dit uiteindelijk ook… er gingen 5 maanden over met afspreken, smsjes,..
De week voor ze op verlof ging hebben we elkaar alle dagen gezien.
De week dat zet terug kwam was ik juist op zakenreis. Ik belde haar alle dagen en wou echt dat het terug goed kwam… Toen ik terug kwam hoorde ik ze ineens weer niet… Ik vond dit raar en belde haar dinsdag op om te vragen wat er scheelde… we hebben aan te telefoon ruzie gemaakt over vroeger… dat ze dat allemaal niet kan vergeten en dat ze niet wist of ze verder wilde…
Ik verstond die niet… eerst ben ik alles voor haar en dan weeral niets….. Ze liet na die telefoon niets meer weten en ikke ook niet… Exact 2 weken na dinsdag mailde ze mij… Ze gebruikte onze koosnaampjes en ze liet me weten dat ze express niets had laten weten omdat ze anders dingen ging zeggen die ze niet meende…Eveneens melde ze dat ze mailde omdat ze aan te tel, of face to face toch maar niet kon zeggen wat ze wou….zeggen…
In de mail stond letterlijk :” ik heb voormij zelf beslist dat we niet verder kunnen NU”…
Ik heb op deze mail niet meer gereageerd en zinsdien heb ik niets meer van haar gehoord…
Ik weet niet goed wat ik moet doen… wat ze eigenlijk allemaal bedoelt….
Wat vinden jullie van dit verhaal… Wat vinden jullie wat ik moet doen????
Gaat ze nog terug komen??? Gaat ze nog iets laten weten????
Mist ze mij eigenlijK???
Mijn vrienden vertellen mij dat het beter zo is. Dat ze genoeg met mijn voeten heeft gespeeld.
Dat ze ooit nog wel terug zal komen en dat ze toch nooit gelukkig zal zijn…
Ik voel me rot… Ik mis ze wel maar weet ook dat het zo niet verder kan… Ik hou van haar maar misschien kan ik dit niet meer…
Kunnen jullie eens zeggen wat jullie zouden doen???
Gaat ze nog iets laten weten?
Graag jullie mening…
Veel liefs STORM