Begin 2006 begon de ellende, mijn toenmalige vriend die ik verder "hij" zal noemen, begon zich anders te gedragen.
Hij moest opeens na thuiskomst uit zijn werk nog even sigaretten halen, of even naar de videotheek en bleef dan erg lang weg.
Op een middag vroeg ik hem of er soms iets was, een ander misschien?
Tot 2x aantoe loog hij, tot ik bleef doorvragen en hij vertelde een poosje achter mijn rug om met een vrouw te chatten, die hij via internet had ontmoet. Ook was er sms contact en was dit de reden geweest van zijn escapes in de avonduren om snel smsjes en telefoontjes met haar te kunnen uitwisselen.
Het zou de spanning geweest zijn, het uitproberen van, zo vertelde hij later.
Ik was boos, voelde me gekwetst maar verder dan chatten was hij niet gekomen, als ik zijn woorden moest geloven dus was het zand erover wat mij betrof, al had ik wel mijn vragen maar mocht het er niet meer over hebben en ons leven ging door.
Tot hij later datzelfde jaar op de dag dat ik na operatie uit het ziekenhuis kwam en ondanks mijn napijn toch voor ons had staan koken, opeens uit het niets zei, ik ga je verlaten.
Het ergste was, dat onze woonkamer één grote rommel was, omdat hij onze meubels opnieuw zou schilderen.
Binnen 5 minuten had hij wat spullen bij elkaar gepakt en was weg, mij totaal in paniek achterlatend want ik kon amper bevatten wat er gebeurde. Ook smeet hij nog even een bus verf door de huiskamer.
Een paar weken leefde ik in een soort van roes, ik schilderde de meubels af, en deed wat ik moest doen, ik hoorde amper nog wat van hem.
Tot er op een avond aangebeld werd en hij huilend binnenkwam, hij zei in de war te zijn met zijn gevoelens, zei van mij te houden maar deels ook vrij te willen zijn.
Ik zou ook beter verdienen dan iemand zoals hij, maar hij bleef niet lang, zei hij, en sprong op om wat kleding in te pakken. Of ik hem tijd wilde geven, was zijn vraag voordat hij weer wegging.
Ik zei dat ik hem de tijd en ruimte zou geven en wederom verliet hij het huis.
Maanden van onzekerheid gingen voorbij, soms kwam hij even 10 minuten langs, moest dan weer iets van spullen hebben en ging na een kort gesprekje met mij, weer weg.
Ik kreeg genoeg van zijn gedrag, ik vroeg hem niet meer ongevraagd langs te komen tot hij echt wist wat hij wilde want als hij hier even was, kreeg hij ook telefoontjes waarvan ik zo het mijne dacht.
Ik zag hem een maand niet meer tot hij aan het einde van dat jaar via een telefoongesprek vol emotie vertelde mij ontzettend te missen, en ook weer wist wat ik voor hem betekende, en ook weer inzag wat zijn relatie voor hem betekende.
Een paar dagen later was hij weer thuis en besloten we helemaal opnieuw te beginnen.
2007 kwam en langzaam maar zeker zag ik dat alles om hem draaide en ik er een beetje boel bij hing, hij werd lid van een sportvereniging en ging daar helemaal in op, zijn overige vrije tijd ging hij overwerken, en de zondagen hing hij op de bank met de stick van de playstation in zijn hand. Of maakte ruzie op donderdag en liep vervolgens boos de deur uit, om zondag terug te komen, alsof er niets gebeurd was.
Ondertussen beloofde hij me gouden bergen maar kwam niets na.
En als er wat gekocht werd, was het gebasseerd op zichzelf. Mooie sportkleding, dure sportschoenen, nog een spelcomputer en een hoop spellen, een scooter, een helm, dvd's met films die alleen hij graag zag en zo verder.
Heel af en toe mocht ik ook iets kopen, maar zei hij dat het toch "zijn" geld was en dat als ik iets wilde, ik daar zelf maar voor moest gaan werken. Iets wat ik niet kon vanwege gezondheidsproblems.
Door de weeks als hij thuis was, riep hij als mededeling dat hij film ging kijken en als ik dan in de huiskamer kwam was de film al begonnen. Heel af en toe nam hij om de goede vrede te bewaren een film mee die ik zeker goed zou vinden, maar viel daarbij 9 van de 10x zelf halverwege bij in slaap.
Als ik ook maar iets zei over zijn gedrag, dan zeurde ik teveel en had hij weer reden om na zijn werk meteen weg te lopen en mij met het eten te laten stikken., zo vaak gebeurd dat ik eten weg kon gooien!
Als ik dit nu lees, wordt ik weer flink pissig op mijzelf dat ik dit zolang heb laten doorgaan. Ik denk nu, had hem bij kop en kont gepakt en hem eruit gesmeten, weg met dat ongedierte wat je leven tot één grote hel maakte.
Maar je moet goed begrijpen dat hij het zo draaide dat ik met een schuldgevoel bleef zitten, want het weglopen van hem kwam door mijn gedrag en mijn gezeur, zo zei hij dan.
De spontane vrouw die ik gelukkig nu weer heb teruggevonden, maakte plaats voor een vrouw die zich totaal aanpaste aan zijn stemmingen, zijn behoeftes en alles zodat hij maar niet weg zou lopen.
Later kwam daar nog het schelden bij, het kleineren, en het schreeuwen dat het schuim tussen zijn mondhoeken stond.
In 2008 wilde hij wederom van de ene op de andere dag weg, dit keer kwam in nietsvermoedend uit de douche en zag ik aan zijn gezicht dat er iets mis was.
Ook nu was hij binnen 10 minuten weg.
Een hele poos bleef hij weg, maar begon druppelsgewijs weer terug te krabbelen, als ik toch niet zo zou zeuren, dan hadden we het samen fijn kunnen hebben, en believe it or not, maar wederom trapte ik in zijn relaas.
Hij boekte een vakantie voor het hele gezin maar vlak voordat we op reis zouden gaan, wilde hij wederom weg, toch maar vrij zijn, was zijn korte commentaar voordat hij de deur weer achter zich dichttrok.
Mijn kids teleurgesteld want mijn ex man en vader van mijn kids, zag het idee niet zo zitten dat mijn kids alleen met mijn vriend op reis zouden gaan, zonder hun moeder.
Of we dan niet als vrienden toch op reis konden gaan, zo stelde "hij" in een telefoongesprek.
Want "ik" was het toch flink aan het verpesten, nu ik hem luid en duidelijk had gezegd niet meer mee te willen, als we toch uit elkaar waren.
Een dure reis en ik was zo ondankbaar, hoe durfde ik!
De reis ging door, ik dacht op dat moment aan mijn kids die voor het eerst het geboorteland van hun opa zouden zien.
Hoe vreemd het ook klinkt maar het werd een leuke vakantie waarin hij en ik goede en lange gesprekken hadden, hij zag in dat hij fout bezig was geweest, en beloofde mij hulp te gaan zoeken, want er was eerder al eens Borderline door een hulpverlening bij mijn vriend geconstateerd en ik had daar inmiddels meer over gelezen. Gezien de problematische jeugd die hij achter de rug heeft, zag hij zelf ook in, dat hij hulp nodig had.
Ik was ontzettend blij met zijn woorden en zag dat hij enorm zijn best deed, om liefdevol met mij om te gaan.
We waren nog niet koud terug van vakantie of ik zag op een ochtend zijn mailbox openstaan, waar ik een 8 tal mails van één en dezelfde vrouwenpersoon zag staan, compleet met naaktfoto's gericht aan mijn vriend, en mails waarin ze hem de liefde verklaarde.
Laaiend was ik, woest, hoe kon hij?
Hij bezwoor me dat hij de vrouw in kwestie slechts één keer post had gestuurd nadat hij zomaar uit het niets post van haar begon te ontvangen. Dit keer geloofde ik niet meer in zijn smoesjes en zei dat ook.
Om de één of andere reden stuurde ik hem niet de deur uit, maar leefde mijn eigen leven, hij deed dit ook steeds vaker, dit keer verbleef hij de weekeinden vaker bij een familielid die hem steeds claimde dan dat hij thuis ook maar enigzins zijn best deed, om mij eens aandacht te geven.
Via via kwam ik erachter dat meneer breeduit had verteld op zijn werk, over zijn adresjes met vrouwen die hij achter de hand had, en kwam ik er ook achter dat er iets gebeurd moest zijn, tussen een vrouw in de vakantie en hem, toen ik nietsvermoedend lag te slapen in de hotelkamer en er een middag niet was.
Woedend was hij toen ik hem mijn bevindingen vertelde, hoe durfde men zo over hem te praten? Wie was die grote leugenaar?
Als ik dat wenste te geloven, dan zou hij zijn spullen pakken en weggaan, maar ik geloofde hem niet meer en dus vertrok hij weer.
Inmiddels had ik deze site ontdekt en vond ik steun bij overige ldvd-ers.
Zo kreeg ik zicht op de situatie, door reakties te lezen van ldvd-ers die via de zijlijn konden meelezen wat hier speelde.
D.m.v telefoontjes bleef hij herhalen dat het allemaal gelogen was, dat hij inmiddels ook hulp had, maar dat er niets van het verhaal klopte en er geen andere vrouwen in het spel waren.
Hij kwam met bloemen aan mijn deur, maar ik hield afstand, het werd november en december en of we het niet langzaam weer konden opbouwen. We hielden toch van elkaar, was ik dat dan allemaal vergeten? Ik heb niet gelogen, er zijn geen andere vrouwen en ik wil de kerst met jou doorbrengen, was zijn relaas.
Weer trapte ik er met beiden benen in, (ik weet, het is om ontzettend boos over te worden, hoezo naïef maar zo is het nu éénmaal gegaan) Het vreemde was, dat hij zei het langzaam weer te willen opbouwen maar nu als LAT relatie maar wanneer hij hier kwam, was er geen intimiteit op welke manier dan ook, geen aanraking, geen toenadering van zijn kant, helemaal niets.
Tot het zomaar van de ene op de andere dag, opeens wel weer kon, de intimiteit die ik maanden had moeten missen.
Ik vond zijn gedrag ontzettend vreemd.
Het werd 2009, het leek wat beter tussen ons te gaan, we deden wat meer samen, en hij leek wat meer rekening te houden met mijn gevoelens en verlangens.
Tot ik via een familielid van hem, moest horen dat hij in de periode in 2008 dat we het weer langzaam aan het opbouwen waren, een relatie had gehad, met een Buitenlandse vrouw, maar omdat er een communicatieprobleem was, en ze even het land uitmoest omdat haar visa verlopen was, zouden ze een einde hebben gemaakt aan hun korte relatie.
In dat telefoongesprek met het familielid van hem, heb ik een paar keer gevraagd of dit echt zo was, maar het antwoord bleef ja.
2 maanden lang bleef hij ontkennen, kafferde zijn familielid helemaal uit door de phone, zat vol met agressie waardoor ik ook lichamelijk door hem mishandeld ben.
Ik was op, ik was compleet overstuur, in de war, geestelijk helemaal leeg, en had geen kracht meer hem weg te sturen.
Pas toen hij zag dat ik er niet goed aantoe was, zei hij dat het een one night stand was geweest, die hij niet helemaal voltooid had, dus hij zou niet all the way zijn geweest.
Ik geloofde hem niet meer, want zijn familielid waar ik overigens nog steeds telefonisch contact mee had, bleef bij het verhaal dat hij echt een relatie zou hebben gehad, met die vrouw in dezelfde periode dat hij tegen mij verkondigde het langzaam weer te willen opbouwen.
Ook vond ik een weggepropt briefje met een mailadres erop, van een vrouw waarvan ik de naam nooit eerder had gehoord, maar ook hier had hij weer een passende smoes klaar.
Ik was achterdochtig want dat adres had hij voor zijn moeder even opgeschreven, was een kennis van haar.
Het duurde lang, maar eindelijk werd ik wakker, dingen gingen mij dagen, de ruzies die hij altijd vlak voor een weekeind gemaakt had, de laatste klusjes die hij avond aan avond had, waarvan hij op een avond zei dat het helemaal klaar was, maar een avond daarop moest er toch nog iets afgemaakt worden en liet hij me zonder afbellen met mijn eten zitten.
Om later te zeggen, ik heb al gegeten in de stad met iemand, was heel gezellig en het gaat je niets aan met wie.
Heel langzaam begon mijn liefde voor hem, af te brokkelen en kwam er afkeer voor terug.
Ik kon niet meer van de man houden, hij had alles maar dan ook alles kapot gemaakt met zijn leugens, zelfs mijn oprechte liefde voor hem had hij verpest en stukgemaakt.
Zelf mocht ik niets, als ik eens iemand aardig vond, zei hij dat ik het al 10 met die persoon gedaan moest hebben, maar puntje bij paaltje deed hij zelf alles en ben ik hem al die jaren trouw gebleven.
Op een middag, inmiddels 4 maanden geleden heb ik zelf een einde aan de relatie gemaakt, door eerlijk te zijn, eindelijk durfde ik er een einde aan te maken.
Het is mij die middag niet in dank afgenomen, hij heeft me toen flink mishandeld waardoor ik in het ziekenhuis behandeld moest worden.
De klappen en schoppen die ik kreeg deden pijn, maar ik had het ervoor over, want ik wilde niet nog één minuut langer met hem doorbrengen, ik walgde van hem, haatte hem zelfs.
Hij heeft me gedreigd te zullen vermoorden, die middag was afschuwelijk.
Maar ik wist dat hij hiertoe in staat zou zijn, mij uit wanhoop om zijn gratis hotelletje te verliezen, te slaan en te schoppen of mij idd te vermoorden uit onmacht dat hij geen smoesjes meer achter de hand had. Hij wist heel goed dat ik mijn woorden meende.
Ik kon niet meer verder met hem, ik moest kiezen voor mijzelf en mijn eigen geluk.
Ik gunde het hem niet één dag langer, mij nog in de maling te nemen.
Ik heb geen traan gelaten en toen ik die middag het ziekenhuis verliet, heb ik alleen maar genoten van de rust.
Ik ben nog naar de politie geweest, ook daar ligt het hele verhaal vast.
Nog geen week nadat hij weg was, kwam het laatste stukje van de puzzel ook boven tafel.
Er stond nog een mailadres van hem in mijn pc, die iemand van de politie heeft gegoogled, wat bleek?
Hij stond ook nog eens open en bloot op allerlei sekssites, in allerlei poses, waarbij ik hem meteen herkende.
Ook had hij al contacts en had ook al gereageerd op verschillende dames.
En niet van, eej hallo hoe gaat het met je.
Ik heb alle links naar hem toegestuurd, want hij had vast wel gedacht dat hij ooit wel weer een ingang zou vinden hier.
Zoals vanouds heeft hij het allemaal proberen goed te praten, want het zou allemaal wel meevallen en zou een grap geweest zijn tussen vrienden.
Iets wat hij nog steeds doet, want ik hoor via via hoe hij zichzelf schoon aan het praten is.
Ik gooi het maar over mijn schouders, want ik weet beter, en ergens weet hij zelf ook beter maar hij moet toch wat!
Het ergste vind ik, dat ik jaren van mijn leven kwijt ben, door zijn leugens.
Ik kan hem niet meer zien of horen, ik krijg echt een misselijk gevoel wanneer mijn kids het over hem hebben.
Want mijn oudste zoon, wil hem ondanks alles nog in zijn leven.
Die is nog blind voor de leugens die hij mijn zoon nog steeds blijft vertellen. Dat het allemaal wel meevalt.
Ik weet dat hij voor mijn kids altijd goed is geweest, en dat vooral mijn oudste zoon hem altijd heeft gezien als vader/vriend figuur die voor hem dan wel op de juiste manier klaargestaan heeft.
Ergens weet mijn zoon heel goed, wat hier gebeurd is, maar kan toch geen afstand nemen.
Ik kon dat wel in the end, al heeft mijn relatie veel te lang voortgeduurd, maar wanneer je zelf ergens heel diep in zit, kom er dan maar eens uit. Zie de dingen dan maar eens helder en vanaf een afstand.
Dat werkt helaas niet zo, wanneer je handeld uit liefde, liefde maakt blind, en hoe.
Ik vond deze site, ik ben er sterker door geworden, wijzer ook door de steun die ik vond, die ik op dat moment zo nodig had.
Ik kon niet vanaf de zijlijn kijken naar mijn eigen situatie, anderen wel en hebben mijn ooglappen afgedaan.
Maar dan nog, is het zicht niet meteen scherp, dat heeft tijd nodig.
Vandaag de dag ben ik happy met het leven wat ik nu leidt en dankbaar met alles wat ik heb, en blij met de vrijheid die ik na jaren teruggevonden heb.
Ik bleef terugkomen op de site, om andere mensen tot steun te zijn, en later werd ik ook Moderator van deze mooie site tot op de dag van vandaag.
Hier was mijn verhaal, verpakt in één blog.
Liefs van Layla