De omstandigheden waarin ik mijn prinsesje ontmoette waren zo bizar (en uniek, dus herkenbaar voor intimi), dat ik het prilste begin maar achterwege laat. Mijn verhaal begint dus twee maanden later, toen ik haar weer zag: een vrouw die veel jonger is dan ik maar waarmee het gigantisch klikte. Ik werd smoorverliefd die avond. De dagen er na schaamde ik me dood, voelde me een pedo: Een kerel van begin 40, met grote kinderen, tot over zijn oren op een vrouw van 26. Maar als je "het" te pakken hebt, ga je er voor: Je moet! Drie dagen wachten, afspraakje maken: ze zei direct ja!

Diverse dates volgden, dates die direct langer dan 8 uur duurden: afscheid nemen was onmogelijk voor ons beiden. Werkelijk dui-zen-den appjes werden in die eerste anderhalve maand tijd over en weer gezonden. We wisten alles van elkaar, vertrouwden elkaar volkomen, het was volmaakt. Op de fysieke intimiteit na. Maar zij had (heeft) een enorme rugzak en ik had zeeën van tijd en begrip.

Toch was ik zeker van mijn zaak: we zagen elkaar inmiddels drie keer per week en we hadden dagelijks urenlang contact. De beroemde "schok" had ik al lang gezien (bij het staren), grote pupillen, handen door haar haar, voetjes richting mij: hoog tijd voor mijn bekentenis. Een domper volgde: Ze zei niet verliefd op me te zijn, maar me slechts als een goede vriend te zien. Au.

Een afscheid volgde, maar niet voor lang: nog geen dag later volgden alweer de eerste appjes van haar kant en niet veel later begon het daten weer. Het daten veranderde in wandelen, thuis koken voor elkaar, bankhangen en daarmee kwam er meer intimiteit. Kussen, knuffelen, strelen, zoenen, voelen... Stapje voor stapje: iedere date kwam er iets bij. Voor haar een overwinning en voor mij natuurlijk ook. Maar het rare was: hoe intiemer en fijner de date, hoe langer ik niets hoorde van haar. Iedere keer van fijn naar pijn dus. Tot de volgende date: want zodra we elkaar zagen was het weer helemaal goed. Dan verdronken we weer uren in elkaars ogen, tot... Seks? Eindelijk?

"Sorry, ik ben niet verliefd op jou." WTF ?!?

Er uit jij! En kom niet meer terug voor je wel weet wat je voor me voelt. Kapot was ik inmiddels door al dat geduw en getrek. Ik was meer dan 10 kilo afgevallen, niet alleen door de stress, maar natuurlijk ook omdat ik als veertiger weer mee wilde komen met een 26-jarige. Vrienden en familie maakten zich zorgen om me en adviseerden me zeer dringend te stoppen (onder het mom: zoek iemand van je eigen leeftijd die geen bagage heeft). Jaja...

En toen kwam de bekentenis: Ik ben wel verliefd op je. Maar het leeftijdsverschil is zo groot. En je hebt ook nog kinderen en dat maakt het voor mij heel moeilijk toe te geven aan mijn gevoel. Geef me een paar dagen... Ik was geschokt, maar natuurlijk wel dolgelukkig te horen dat ze verliefd op me was!

De volgende dag stond ze voor mijn deur. Ze had een cadeautje mee genomen: een bordje met een spreuk a la "Geluk is een keuze". Ze zei daarbij: Ik heb het geluk gevonden, dus ik ga voor jou. Ik belandde in de hemel!

Maar de volgende dag: NIETS. Gewoon echt he-le-maal niets! Dagen verstreken. Appjes bleven urenlang onbeantwoord en als er al een antwoord kwam, was dat heel kortaf. Tot ik het na een week niet meer trok. Bij het stellen van een hele normale vraag zag ik dat ze online was, maar ze negeerde me volledig. Ik ben boos in mijn auto gestapt en naar haar toe gereden. Het hoge woord kwam er uit: Mijn verstand zegt harder NEE dan mijn gevoel JA zegt. Een relatie zie ik niet zitten. Einde verhaal dus

Ik verbood haar nog contact met me op te nemen. Zelf heb ik ALLES weg gegooid: telefoonnummers, chatgeschiedenis, foto's, ontvriend op Facebook. Dat bordje heb ik zelfs ritueel in stukken geslagen. Dat was vandaag op de kop af twee weken geleden. Ik zette met die handelingen mentaal een knop om en het leek te werken. Ik ben zelfs alweer 2 kilo aangekomen. Op sleeptouw genomen door mijn beste vriend naar de kroeg. Nieuwe vrouwen ontmoet. Alles ging goed. Tot vannacht:

Ik schrok na anderhalf uur slapen wakker en kon niets anders doen dan huilen om haar. En ik kon er niet meer mee stoppen. Niet geslapen verder. De hele nacht, de hele dag, en nu al de hele avond: Overal waar ik kijk zie ik haar gezicht, zie ik ons de dingen doen die we samen deden, voel ik de geweldige klik die we hadden als we samen waren... Ik mis haar verschrikkelijk.

Het is bizar. Ik ben begin 40 en natuurlijk ben ik vaker verliefd geweest. Bijna even zo vaak heb ik een gebroken hart gehad. Maar dit is voor mij ongekend. Slechts één keer eerder was ik zo gruwelijk verliefd (gelukkig werd dat wel, vele gelukkige jaren lang, in gelijke munt terug betaald). En hoewel dit verhaaltje maar 2,5 maand duurde, is de pijn die ik van haar heb (en had) echt onbeschrijfelijk... Soms heb ik het idee dat mijn hart niet meer klopt, maar trilt! Het ene moment heb ik het steenkoud en een uur later heb ik zweetaanvallen van de hitte.

Uit ervaring weet ik dat als je verstand A zegt en je gevoel B, je gevoel jarenlang kan blijven protesteren als je je verstand volgt. Andersom weet ik ook dat je verstand zich er bij neer zal leggen als je je gevoel volgt. Daarom ben ik een gevoelsmens.

Op een dag zal ik haar weer tegenkomen. En ik weet nu al dat de klik er nog steeds zal zijn: we hebben unfinished business en we zullen als magneten op elkaar afvliegen. Maar ik weet ook dat het nooit zal worden waar ik op hoop. Dat zou het in theorie makkelijker moeten maken haar te vergeten. Maar ik kan het niet. Ze zit zo diep dat ik eigenlijk iedere tip wel kan gebruiken. Anyone?

Onderstaand liedje komt trouwens uit mijn jeugd. De tekst spreekt boekdelen: Life goes on...