Aan verjaardagen heb ik eigenlijk nooit iets gedaan. Niet van mezelf, niet van anderen, ok, je ouders, broers en zussen, maar dan houdt het wel op (en je partner en kids natuurlijk).
Het waarom, ja weet ik eigenlijk niet, ben niet zo'n verjaardagloper om het maar zo te zeggen.

Mijn verjaardag valt altijd in een vakantie periode, de meesten zijn weg, klein groepje selectieve mensen hou je dan over, en dan heb ik zoiets van, ok, als je een belletje geeft, is het voor mij al goed.
Behalve voor mijn partner, dan ben ik ineens de ideale partner (), want ze zal weten dat ze jarig is dan.

En nu zo aan de vooravond van mijn eigen verjaardag, die morgen, noodgedwongen, gevierd gaat worden, heb ik eigenlijk maar 1 wens.
Jarig of niet, morgen zal niet anders zijn dan de afgelopen weken, verdriet overheerst toch wel, dat zal niet ineens weg zijn.

Voor mij hoeft al die poppenkast niet, maar als er door anderen moeite wordt gedaan, dan waardeer ik dat enorm.
Dat houdt in, dat ze ondanks dat ze niet kunnen toveren, niet dingen kunnen regelen, die ik zo graag zou willen, er op hun manier mij het naar mijn zin willen maken. En dat verdient meer dan een lach alleen. Dat verdient respect voor hun, die het mogelijk maken.

Maar, mijn grootste wens en het dierbaarste cadeau dit jaar, dat ik morgen, op mijn verjaardag gebeld wordt door mijn zoontje.
Ik weet dat het niet gebeurd, maar dat zou mijn mooiste cadeau zijn.
Even zijn stem horen, al is het maar eventjes.

Krom eigenlijk als ik dit opschrijf, want in een normale situatie hoort hij er gewoon bij te zijn.
Normaal hoor ik hem morgen op te halen
Normaal mag ik mijn zoontje een kus geven
Normaal mag hij bij zijn vader zijn
Normaal hoor je respect te hebben voor elkaar, als er kind(eren) in het spel zijn.
Normaal, gun je ELKAAR het allerbeste.

Maar de hele situatie is niet normaal, helaas.
Dan maken we er maar een speciale verjaardag van, waarin ik hoop, dat mijn zoontje mij een "normale" verjaardag geeft.

Ik mis je jongen!
Liefs

Ron
x