Ik ben nieuw hier en ik weet niet of het toepasselijk is mijn verhaal hier neer te zetten,
misschien ben ik niet degene met liefdesverdriet, maar degene die het veroorzaakt.

Haast 8 mnd geleden gebeurde er iets wat niet de bedoeling was, de verstandhouding tussen mij en mijn collega liep als het ware uit de hand,
we waren hele goede vrienden, en we zijn beide getrouwd.
Enkelt was ik een maand van tevoren al weg bij mijn man waar ik nu mee in scheiding lig,
hij daar in tegen is nog wel getrouwd en op dat moment was zijn vrouw 6 mnd zwanger van hun eerste kindje.....
Onze huwelijken liepen allebij niet goed, dus konden goed met elkaar praten en we smste ook aardig wat, de smsjes werden wat uitdagender en we plaagde elkaar ook wat meer, en toen we een ker afspraken om te praten gebeurde er iets anders.....Onze eerste zoen werd gedeelt en dat was het gevolg van vele andere gebeurtenissen...

Zijn vrouw kwam er na 2 maanden achter dat haar man het bed deelde met een andere vrouw..ik dus
Maar wat ieder zou denken dat ze op ons af zou stappen en ons een confrontatie zou geven, bleek niets minder waar ze deed helemaal niets en accepteerde het eigenlijk.

We hebben geprobeerd het te stoppen en elkaar met rust te laten, maar we waren ook vrienden en collega's en we konden goed praten met elkaar en ons ei kwijt bij elkaar.....
Dus alles ging door, maar zijn vrouw wist het dat liet ze duidelijk merken......

Ons affaire als ik het zo even kan noemen nam een andere wending aan op het moment dat we tegen elkaar zeiden dat we van elkaar hielden en dat deden en doen we.
Zijn vrouw had op een gegeven moment een instelling van zolang je maar thuis slaapt in de avond vindt ik het best en mijn "vriend" stond voor een dilemma.....

we zijn nu haast 8 maanden verder en 2 weken geleden stelde ze hem voor een keus,
zij of ik.............
In die 8 mnd hebben ze veel gesproken met elkaar en ze weet waar het fout is gegaan en waardoor, ze heeft zelfs gezegt tegen hem dat ze weet dat het haar fout is dat zij hem heeft laten vallen en teveel bezig was met haarzelf.
Maar niets is gedaan of gebeurt om het te veranderen en ook heeft ze alles toegelaten, ik wil niet zeggen dat wij goed bezig zijn dat zeer zeker niet.
Maar hij moest dus een keus maken en hij heeft ervoor gekozen om bij haar weg te gaan, nu woont hij twee weken al bij mij.
Zijn keus is niet makkelijk, met name dat zijn dochtertje mee speelt en het heel moeilijk heeft haar niet om zich heen te kunnen hebben, maar de verstandhouding tussen hem en zijn vrouw is nog steeds niet onverandert.
Ik heb hem zelfs gezegt terug te gaan al is het alleen voor zijn dochter, maar schiet hij daar iets mee op, Ja ik denk van wel hij is bij zijn kind.....maar is dat genoeg....

Ik weet dat ik de grootste factor ben dat ik haar zo'n verdriet heb gedaan en nog doe, maar ik kan niet ontkennen dat ik zo ontzettend veel van hem hou, we wonen nu twee weken samen en het is geweldig, hij gaat elke dag 2 keer naar zijn vrouw om zijn dochter de fles te geven en haar te helpen, waar zij hulp bij nodig heeft.
bellen doen ze vaak en smsen ook tevens zitten ze nog vaak op msn....
maakt mij dit jaloers, ja natuurlijk zo ging het ook bij ons,
MIjn grootste angst zal zijn dat hij terug gaat naar haar, en daarnaast heb ik weer zoiets dat hij dan is herenigt met zijn dochter....

Voor haar is het niet makkleijk voor hem ook niet, voor mij ?
hm ik heb nu even zoiets van ik wil hem nooit meer kwijt maar mocht het gebeuren dan zal ik weer overeind moeten krabbelen ik heb geen andere keus en ik kan hem niet dwingen bij mij te blijven als zijn hart het niet aankan.

wie heeft er nog wat advies, mensen die boos zijn vanwege mijn acties mogen eveneens reageren ik weet dat ik fout zat dus.....
dank jullie alvast.

groetjes Oceann