Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Misschien herkenbaar.
Vandaag voel ik me enorm kl#te, en wat ik me afvraag? Waarom doe ik me dit zelf aan?
Op een of andere manier denk ik dat ik het verdriet en de pijn vasthou, en het gaat allang niet meer om mijn ex, maar om het gevoel van eenzaamheid, het altijd maar alleen moeten doen, wat ik bijna mijn hele leven heb gehad.
Blijkbaar is die ellende die ik nu vasthou "beter/bekender" dan me gelukkig voelen.
Gisteren merkte ik dat ik gewoon geen mensen meer dichtbij durf te laten, gewoon verschrikkelijk bang om weer zo gigantisch gekwetst te kunnen worden.
Ja want hij (en andere mensen) hebben me zo in de steek gelaten.
En elke keer probeer ik hetweer om me op te pakken en positief over mezelf te denken, en netzo als vandaag is er een stemmetje in mijn hoofd die me zo de ellende in duwt met die negatieve gedachten dat het niks met me zal worden.
Nou het is weer genoeg geweest, pak mezelf weer bij kop en kont, en ga weer op zoek om mijn geluk toe te laten, maar ik vind het zo moeilijk om het toe te laten.
Ik weet dat ik het zo enorm verdien, maar elke vezel in mezelf lijkt op dit moment me tegen te werken.
Het ga jullie goed, Principessa
- principessa's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van principessa
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@principessa
Herkenbaar wat je schrijft.. ellende die beter en bekender voelt dan gelukkig zijn, raar mechanisme.. Heb zelf ook het idee dat het om meer gaat dan het gemis van mijn relatie, hoewel dat zeker meespeelt... Je bent goed bezig echt, je vecht, maar soms wordt je teruggetrokken.. door wat, geen idee, maar ik herken het wel. Alsof zorgen voor jezelf en vechten voor je geluk wordt tegengewerkt en dan wel door (iets in) jezelf. Heel apart
Geniet nog even van het zonnetje als het kan
enne, we zijn allemaal niet alleen! Hoewel ik een beetje hier lijk op te doen, dat velen zich dat op het moment wel voelen... ook wel logisch rond feest-/familiedagen......
Dikke knuf en het gaat echt wel wat worden met jou, om niet te zeggen: dat is het al EN I love je nieuwe plaatje
prachtige film ook.
Sterkte, je komt er, wij allemaal....... liefs!
@hurt-girl
Hoi Hurt-Girl.
Lief hoor die bemoedigende woorden.
Daar kan een mens weer mee verder, soms is er niet eens zoveel nodig om de draad weer op te pakken, even gehoord te worden.
Ik zelf denk dat mijn relatie en de dingen die het verbreken van mijn relatie heeft losgemaakt, een trigger was, waar ik zelf nog het een en ander in moet doen.
Dus misschien moet ik hem daar wel dankbaar voor zijn, omdat ik hierdoor een nog mooier mens zal worden, alleen is de weg ernaar toe de afgelopen tijd wel heel erg zwaar.
Ik denk trouwens dat je wordt terug getrokken door angst, angst voor het onbekende.
Misschien zelfs angst voor geluk. Mensen zijn rare wezens.
Het feit dat wij die mechanismes herkenen is volgens mij al een enorm plus punt.
Liefs, Principessa
@principessa
Graag gedaan hoor
Wat jij zegt herken ik ook, bijv. dat ik me te afhankelijk opstel; een ander 'maakt' mijn geluk.. (is niet waar) ga dingen uit de weg (door te schuilen bij mijn relatie) en zo kom ik meer tegen nu.. leren we weer van! Maar tis soms zwaar.......
Yep, angst voor het onbekende, kan zeker zo zijn.
Stapje voor stapje tegemoet treden..
Zo heb ik nu heel erg de neiging om haar sites op te zoeken; wat doet ze nu? met wie? (niet willen loslaten van het vertrouwde dus...) maar ik doe het niet!
Liefs!
voor mij ook zooo herkenbaar
Hoi Principessa,
Wat jij schrijft is voor mij oo zo herkenbaar. Ook ik houd het gevoel enorm vast. En of het nou mijn ex is of niet dat weet ik niet.
Vandaag had ik een voetbaltoernooi van één van de kinderen. Hij is trainer. Ik heb hem dus weer heel de middag gezien. Ik heb heel de middag met zijn vader opgetrokken. Wat voelt dat vertrouwt zeg. Ik voel me dan prettig. De klap komt op het moment dat hij naar huis gaat en ik alleen met de kids de andere kant op rijd.
Weet je, hij is al zes jaar weg, heeft al 4½ jaar een relatie met zijn vriendin en woont sinds een week of 4 samen. Ik voel me rot en heb het daar ontzettend moeilijk mee. Ik mis hem gewoon nog elke dag. Heb tussendoor zelf een relatie met een ander gehad van 1½ jaar maar deze man belazerde mij. Ik verlang zo ontzettend terug naar mijn complete gezin. We hebben zonet het paasdiner gehad met zijn drieën, die lege stoel aan tafel doet nog steeds zeer.
Ik weet niet hoe ik dit gevoel ooit kwijt moet raken, kan vanalles doen om mijn aandacht van hem af te leiden, maar ik denk dat deze man zo diep zit bij mij, hij was vanaf mijn 16e mijn grote liefde. Ik heb de hele scheiding niet aanzien komen en de klap was voor mij bijzonder hard. Ik wil wel verder met mijn leven maar voel mij op de een of andere manier geblokkeerd.
ik weet het af en toe gewoon ff niet meer........