Waarom mannen dat doen? Dat weet ik niet. Waarom ik dat doe? Das duidelijk. Omdat ik er anders volledig kapot aan ga. Weg uit de paniek moet. Omdat ik de enorme afstand nodig heb om mezelf weer te gaan snappen. En als ik die ander tegenkom, of berichten van krijg, dan lig ik weer volledig overhoop. Dus, het is een keihard medicijn om mezelf weer overeind te krijgen. En,.... voor zover ik weet, het enige medicijn dat helpt. Voor mij. Ik ploeter effe door, en ineens slaat no-contact toe. In heel zware mate. Ik ga lang in volledige no-contact. Daar kan ik op vertrouwen, en dat sleept me er ook weer door.

Soms doen mannen (mensen) het omdat ze niet meer weten hoe ze verder moeten. Ze dumpen het gewoon. Shit.. ik weet het niet meer. Ik dump het hier ter plekke op de grond. Mannen zijn soms slechte praters, he. En worden in dit soort situaties geconfronteerd met dingen die ze (nog) niet onder woorden kunnen brengen. Omdat ze eigelijk niet zo goed snappen wat er met hunzelf aan de hand is, en er helemaal geen woorden voor hebben. Of er geen woorden voor bestaan. En als dan de andere partij wel wil praten, dan kan dat erg confronterend zijn. En dan is no-contact veiliger. Want dan hoef je er niet over te praten. Effe wegvluchten, zeg maar.

Soms kan no-contact helpen om de ruimte te creeren die je nodig hebt om weer te kunnen denken. Dat je weg kan vluchten uit de paniek, een heel klein beetje rust kunt vinden, om je eigen hoofd weer ietsje op orde te krijgen. Zodat je zelf ook weer snapt wat er aan de hand is. De andere partij krijgt die ruimte dan ook. Kan ook weg uit de paniek. En daarna kan je misschien weer een beetje praten. Want de paniek is wat weg. En heb je misschien nog een klein beetje vaste grond over.

Als het moet gebeuren, dan moet het gebeuren, hoor. Als hij blijkbaar in no-contact zit, dan moet dat maar. Ik geloof niet dat jij dat dan kunt verbreken. Misschien zijn er mensen met een volledig andere mening hierover, maar ikzelf geloof dat no-contact wel een functie heeft.

PS... soms is no-contact ook gewoon een botte manier om het uit te maken en niks meer van je te laten horen.... komt ook voor...

Omdat ze duidelijk liet merken niks met me te maken te willen hebben... maar ook een stuk zelfbescherming! Tevergeefs proberen of zelfs stalken de baas te blijven! Gevoelens zijn niet heilig, maar het resultaat van een chemisch en cognitief proces, en als zodanig te veranderen door gedrag: No-contact is een bevestiging aan mezelf dat ik afstand neem van mijn gevoelens!

Maar had het aan mij gelegen, dan was ik naar haar toe gegaan...

Maar goed, de situatie is bij mij ook niet vergelijkbaar met de meeste anderen op dit forum...

Mijn (praktijk) ervaring is dat no-contact niet zo zeer alleen gerelateerd is aan mannen. Ook vrouwen kunnen het toepassen. Volgens mij, als ik hier ook zo lees, is er een diversiteit aan redenen dat iemand het besluit kan nemen om verder geen contact meer te onderhouden.

De ene keer kan er inzicht in meespelen van de ene partij, dat het beter is om geen contact meer verder te hebben. Iemand heeft de relatie verbroken,na goede of twijfelachtige overweging met zich/haar zelf tot de conclusie is gekomen dat een partner-relatie geen toekomst heeft, maar de ander nog als een prettig persoon/vriend kan ervaren. En dit ook keurig allemaal besproken heeft met de andere partij. Maar dat er toch nog een vorm van hechting/gewenning naar elkaar zit, waardoor er bij de ander nog hoop kan blijven knagen. Wat het gevolg kan hebben bij contact dat de achtergeblevene toch gaat lopen trekken, zoeken, en smeken om/naar mogelijkheden om de relatie te kunnen herstellen. Erg vermoeiend als je voor jezelf al een besluit hebt genomen, het zelf ook nog moet verwerken en iedere keer die emotionele lading (drama) van een ander nog in je nek hebt. Hoe hard het ook mag lijken, in mijn ogen een besluit tot geen contact waar ook een vorm van zelfbescherming en liefde naar de ander uitspreekt.

Volgens mij kan er ook simpelweg een vorm van emotionele armoede in meespelen. Om het maar even op zijn torn's te benoemen. Tegen jezelf en de ander aanlopen in een relatie, dermate met jezelf geconfronteerd worden en niet het vermogen hebben om je daarin kwetsbaar op te stellen en daar door middel van communicatie samen een weg in te vinden. Vervolgens ineens de relatie verbreekt en geen contact meer wil omdat de ander, die totaal overvallen is door de )plotselinge) besluitvorming en mogelijk de manier waarop, toch nog de behoefte heeft om gehoord en gezien te worden met zijn/haar beleving, en het dermate confronterend/spiegelend naar de persoon zelf zou kunnen zijn en dat liever niet wil horen of weten. Op naar het volgende dramaverhaal.

Of,......dit is geweest, een gepasseerd station. Relaties komen, relaties gaan,.....part of live. Geen contact is voor mij alleen maar een belasting, ik ben niet verantwoordelijk voor jouw gevoel, het leven gaat verder, zoek daar zelf je weg in. Klinkt hard, maar volgens mij wel het meest zuiver en leerzame weg, mits op de juiste manier verwerkt, op weg emotionele onafhankelijkheid voor de achtergeblevene.

Is even mijn invulling uit eigen ervaring van beide zijden. Zoals wij dat allemaal hier doen.

*klapt zijn kick-ass nieuw aangeschaft keyboardje voor de Ipad dicht, gooit er nog wat zonnebrand-creme overheen voor het kleurtje, bestelt een portie calamares en kijkt wat verlekkerd ondeugend om zich heen.*