Edwin,

Klotegevoelens, die heb ik hier genoeg staan. Als je wat hebben wil, ze gaan weg per container. Je bent niet alleen in je verdriet. Je vrienden hebben gemakkelijk praten. Zij gaan gewoon weer terug naar hun eigen partner. Jij zit alleen. Jij zit vast op een punt in je bestaan. Kijk nooit om naar het verleden. Dat is gemakkelijk gezegd, als het goed gaat. Maar als het verleden prettiger, beter, gezelliger lijkt dan de plaats waar je je nu in bevindt, dan kun je niet anders dan terugkijken.

Hoop heb ik ook. Hoop tegen beter weten in. Zoals in de films. Zoals in Jerry Maguire: "You had me at hello". En het erge is, mijn ex weet dit. Mijn ex weet dat als ze me nu zou opbellen en me dit zinnetje zij, ik over twee seconden in de auto zit. Mijn ex weet dat mijn leven de afgelopen drie maanden stil gestaan heeft, terwijl zij alweer een nieuwe relatie begonnen is.
Ik heb haar geschreven dat ik hoop dat ze gelukkig wordt, maar eigenlijk dacht: WAAROM NIET MET MIJ.
De persoon die zegt dat geluk een keuze is kan een dreun krijgen van me.

En nu. Op de grote weide van de losers is plek genoeg. Genoeg stenen om onder te kruipen, genoeg putten om in te vallen, genoeg sloten, waar oude koeien uit gehaald kunnen worden. En o ja, vergeet de zoutplek niet, waar je lekker je wonden mee insmeren. En doe je het zelf niet, dan wordt het wel voor je gedaan.

Ik voel me ook ronddwalen in deze wei. Ik voel ook het gemis van haar. Ik word gek als ik bedenk dat ze nu misschien met haar nieuwe vriend...
En inderdaad, ook ik kwel me met herinneringen en aandenkens. Ook ik vraag me tig maal per dag af, wat er was gebeurd als ik het anders aangepakt had.

Verwerken is iets moeilijks. Verwerken is het open stelen voor het einde. Het afsluiten van een periode, waaraan je veel prettige herinnereingen hebt gehad.

Praten helpt. Geloof me. Praat het van je af, schrijf het van je af. Maar waarschijnlijk zijn je vrienden niet de juiste personen hiervoor. Misschien zijn lotgenoten beter, en dan zit je hier goed. We zijn allemaal op weg naar het zelfde doen. Sommige zijn al wat verder, anderen moeten er nog helemaal aan beginnen. Maar elk van ons kent wel de pijn, die jij doormaakt. Elk van ons weet hoe het is om zo diep in de put te zitten, en iedereen weet dat er ooit een dag komt dat dit alles achter hem ligt.

Wij mannen worden gezien als sterk. We mogen geen emoties tonen, mogen niet doen als we het even niet meer weten. Helaas klopt dat niet. Ik voel me zwak. Ik voel me klein, en vooral, ik voel me verslagen. En toch. Toch ga ik proberen om de ladder te vinden om uit deze put te klimmen. Met met jullie hulp gaat mij dat lukken. En met onze hulp lukt jou dat ook.

Ik wens je sterkte, hoe afgezaagd dat ook klinkt,
Angelo