Moeder theresa complex

afbeelding van Moerbei

Ik heb een ding dat als een rode draad door mijn liefdesleven heenloopt...ik val voor mannen die zorg nodig hebben.
Eigenlijk, als ik terug kijk op mijn relaties zie ik maar twee uitzonderingen. Overigens waren die twee uitzonderingen mijn meest langdurige en gezonde relaties en weet ik door die relaties dat ook ik een goede evenwichtige partner kan zijn.
Maar alle andere relaties hadden een aantal dingen gemeen:
1) ik cijferde compleet mezelf weg
2) de mannen waren zwaar verwond (geestelijk dan)
Ik heb het zelfs ooit gepresteerd om een relatie aan te gaan met een man na een dramatisch auto-ongeluk waarbij zijn moeder omkwam (hij had gereden en het op een haar na overleefd). Voor het ongeluk vond ik hem 'wel interessant'. Na het ongeluk ben ik nota bene naar het ziekenhuis gesneld om me als reddende engel op te werpen en een relatie in te springen met een man die intens diep in een rouwproces verkeerde.
Mijn huidige ex kan ik moeiteloos in hetzelfde vakje stoppen, al herken ik wat meer van de problematieken van deze man omdat ik ze deel. Helaas kunnen twee mensen met dezelfde issues ze niet van de ander oplossen.

Ik begin me echter af te vragen waarom ik op zulke moeilijke mannen val.

Ze brengen moedergevoelens bij me naar boven, ik krijg de neiging om te willen beschermen, zorgen voor, alles goed willen maken.

Is het een vervangende moederliefde door het niet hebben van kinderen?
Heeft het te maken met een verstoord zelfbeeld en het moeten zorgen voor een ander om me goed te voelen over mezelf? Bestaansrecht door onmisbaar te zijn voor een ander? Een leegte op te vullen?
Is het vrouwen eigen?
Is hier aan te werken of komt er een leeftijd waarop je gewoon maar moet accepteren wat de aard van het beestje is?
Hoe voorkom ik eindeloze herhaling?

Ik verlang wel naar een partner, ik ben niet gemaakt voor een leven alleen, ben geen einzelgänger.
Diep in mijn hart wil ik gewoon weer een niet-complexe lieverd die net zo veel voor mij zorgzaamheid voor mij heeft als ik voor hem. Net als een jaar of 7 geleden. Toen ik die lieverd tegenkwam was ik in een fase van mijn leven waarin ik me goed en krachtig voelde. Ik was helemaal niet op zoek naar een relatie. Ik had zelfs net een relatie beëindigd omdat deze me te zeer benauwde ( met ook weer een complexe verwarde man).
En toen kwam ik dus wel een krachtig persoon tegen.
Misschien sta ik nu weer kwetsbaarder en zelf verwond in het leven en trek ik dus ook soortgelijke partners aan. Het is allemaal spiegelen, niet? Je hebt lief wat je kunt herkennen en herkent enkel hetgeen in de ander wat je ook een onderdeel van jezelf is.

Ik breek mijn hoofd wederom met verwarrende existentiële vragen....

afbeelding van christ

chris@moerbei

nee je hebt geen complex ik denk dat jij gewoon een gevoelige vrouw bent met een hoge sensiviteit.
dat heb ik ook ik cijferde mezelf ook helemaal weg voor mijn ex.
en leefde me helemaal in haar situatie en ja natuurlijk ben je verwond.
liefs chris

afbeelding van mrpither

Re:

Jeetje, wat herkenbaar.... Ik doe precies hetzelfde...
En ik weet waar het aan ligt!
Het zit allemaal in het verleden, opvoeding, ervaringen, alle dingen die je als persoon vormen.
Mijn therapeut zei "je geeft alleen maar cadeautjes, je neemt niets voor jezelf!" En dat komt omdat ik niet weet hoe dat moet, domweg omdat dat in mijn opvoeding ontbrak. Als liefde en aandacht kinderen ontzegd wordt geeft dat problemen in de toekomst....
"wat je niet kent, herken je ook niet"
Uit de therapieën kwam dus ook naar voren dat zij eigenlijk mijn vader was.... een vreselijke man.... heb de herkenning opgezocht
Maakt me in die zin volledig ongeschikt voor een volgende relatie, kan mezelf niet meer vertrouwen.
Moet mijn leven inrichten op het alleen zijn, is geen probleem want "wat je niet kent, mis je ook niet"

afbeelding van EricO

Mooi verhaal, en zeker iets

Mooi verhaal, en zeker iets om over na te denken. Op deze site kom je allemaal "lotgenoten" tegen, je probeert elkaar te helpen maar de vraag is idd of dat kan. zoals je schrijft, spiegelen, je eigen situatie en die van de ander.
Ik voel me ook sterk als ik het gevoel heb nodig te zijn, ik weet net als zovelen hier heel goed wat voor een ander goed is, maar toch druk ik mezelf de vernieling in omdat ik mezelf blijf kwellen met gedachten aan mijn ex, die lieve vrouw waar ik het zo fijn mee had, en die nu haar liefde aan een ander geeft...
Op een of andere manier blijf ik ook bepaalde vrouwen aantrekken die "iets" hebben, maar is dat wel zo, ligt het niet aan mezelf. ik zie dat pas als het uit is, zoals nu, en mijn omgeving komt nu ineens met verhalen van; ja ik vond ze altijd al apart, of ja ik had zoiets wel aan zien komen, dat soort opmerkingen....

Ben ik dan zo blind geweest? Naief?....1 ding is zeker, ik word er verschrikkelijk onzeker van, ik wil geloven in de ware liefde, en mijn ex was voor mij de ware, ik was er van overtuigd dat de problemen die ze beschreef te handelen waren, maar na een paar, achteraf zinloze pogingen geloofde ze er niet meer in, en mijn geloof in het vinden van de ware, waar ik tot aan mn dood mn leven mee wil delen, heeft een flinke deuk opgelopen..

sinds ik een paar dagen geleden op deze site kwam, heb ik vaak gedacht dat we elkaar wellicht zouden helpen door elkaar uit de put trekken, uit die sleur van blijven piekeren over onze exen, niet in woord, maar in daad, maar ja, hoe pak je zoiets aan, en is het uberhaupt doenbaar....

afbeelding van HugoBos

@moerbei

Denk dat je t prima door hebt, als ik je zo lees. De juiste mate van zelfinzicht. Er wat aan doen is een ander verhaal. Gelukkig heb je net als ik ook de ervaring dat het anders kan (je sterke man). Ik heb ook een (vader) Theresa complex en hoewel complex misschien voor velen een te zwaar woord is, het dekt de lading denk ik wel. Bij mij door mijn jeugd in elk geval en tot de dag van vandaag werkt dat door.

En ik denk, zoals jij ook al zegt, dat het een patroon is dat volledig is ingesleten. Of het nu vanuit een zelfbehoefte wordt getriggerd of niet. En het is aan ons om het roer om te gooien. Mijn ex (reden van t hier zitten) was de eerste relatie met iemand die niet emotioneel labiel was. Ook ik kwam haar tegen toen ik niet op zoek was, het best goed met mij ging (ondanks een nasleep van een langdurige burn-out) en mezelf gevoelsmatig helemaal had 'opengesteld' nadat ik een reiki-cursus had gedaan, waardoor ik anders tegen dingen ging aankijken. Beetje wazige uitleg misschien, maar voor mij werkte het als een speer.

En toch...nu ga ik met een meisje om dat erg sterk en slim en autonoom is, maar ook wel de nodige emotionele kwetsuren heeft opgelopen. Wie niet zou je bijna zeggen.

Maar goed, het is wat anders als je steeds dat soort mensen aantrekt. "I'm like flypaper for the emotional unstable", hoorde ik ns in een film. Sprak me wel aan Glimlach
Maar hoe doorbreek je die eeuwige cirkel? Ik denk door jezelf open te stellen voor een andere energie. Liefde wordt met liefde beantwoord, behoeftigheid met behoeftigheid. Of zoiets. Blijft makkelijker gezegd dan gefixed.

afbeelding van Zaza

Misschien toch handig om iets

Misschien toch handig om iets selectiever te zijn in je partnerkeuze. En dat bedoel ik niet veroordelend. Ik trap (ook) steeds in dezelfde valkuil wat betreft mannen. Juist andersom dan bij jou. Heb me nu voorgenomen dat ik echt moet opletten de volgende keer. Niet zomaar met de zonnebril op in iets stappen. Maar ik vraag me af of dat gaat lukken.