Twee dagen ging het fantastisch met me. Mijn examens zijn wonder boven wonder goed verlopen (opsteker van formaat). Geen tranen, geen woede, maar berusting.
Maar ik voelde het aankomen, dat sluimerende gevoel van verdriet. En ineens was het er. Gehuild heb ik, als een klein kind, tot er geen traan meer over was. Daarna een fikse woedebui overleefd. Net alsof ik vanbinnenuit ging uiteenspatten. Er is nix gesneuveld hoor, er was enkel oorlog in mijn hoofd... Ik ben weer leeg, en hoop nu weer een paar dagen voort te kunnen.

M, ik zie je doodgraag, en toch haat ik je grondig... Hoe kan het allemaal zo dicht bij elkaar liggen?
Wanneer gaat dit alles overgaan, en kan ik weer zonder jou aan mijn toekomst denken?
En toch gaat het beter met me... Ik voel me elke dag sterker, elke dag kan ik wat langer lachen... Dit alles zal me niet klein krijgen, ik word er alleen maar groter door...

Bedankt, diegenen die aan mijn zijde blijven staan, nu...