Daar zijn we weer.. na een lange periode van het punt dat het uit ging, twee maanden terug tot en met vrijdag vorige week nog iedere dag contact gehad. Aan elkaar lopen trekken en weer loslaten. Bang om in het verwering s proces te komen? Van geen contact, tot wel contact werden we beide niet gelukkig van. Een relatie zit er niet in. Althans niet op dit moment. Een emotionele rollercoaster, van woede tot verdrietig van wanhopig tot alleenzaamheid. Een rollercoaster die ze rondjes maar bleef rijden zonder een einde inzicht.

Door vele adviezen heb ik toch de moeilijke beslissing genomen om alle contacten pet vrijdag te verbreken. Waarom? Omdat ik het niet meer aan kon. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Tijd om me zelf op de rails te krijgen. Want eerlijk is eerlijk, ben je aantrekkelijk voor je ex als je haar 1000 keer zegt dat je leven voorbij zonder haar en dat je der mist? Nee niet bepaald.. ik zal aan haar laten zien dat ik verder kan zonder haar. Mijn leven houd niet op, is net pas begonnen. Tuurlijk mis ik haar ontzettend en heb ik nog steeds de neiging om haar te bellen. Maar ik doe het niet.

Ik ben momenteel gewoon heel sterk. Zal zeker nog wel een terugval krijgen. Maar ik ga aan MIJN toekomst werken. En zal dat nu alleen moeten doen. Zoals zij het ook alleen moet doen omdat ze vrijdag pas echt de klap kreeg dat het over is. Zij heeft er een punt achter gezet, dus zij moet het maar oplossen. Dat zij depressief is is niet mijn probleem op dit moment. Afgelopen twee maanden waren een hell, zette haar op de eerste plaats en dan kwam ik pas. Dat is vanaf nu afgelopen en zij is nu verleden tijd.

Of we ooit bij elkaar terug komen? Weet ik niet en ga er ook niet opwachten. Heb tegen haar gezegd vrijdag dat ik hoop dat ze iemand tegen komt die der wel gelukkig kan maken. Aangezien ik dat het laatste half jaar niet kon. En dat ze er voor moet gaan, dat zou ik ook doen als ik eraan ben. Ik hoop dat ze uit die depressie komt en gelukkig word. Met of zonder mij in een later stadium.