Beste bloggers,

Ik zal me even voorstellen voordat ik me verhaal zal doen. Ik ben een jongen van 19 jaar die al meer dan iets langer dan 2,6 jaar een relatie heeft. Wonend in het mooie Friesland en helaas nog thuis wonend. Militair in opleiding en sporten is dan natuurlijk ook me hobby. Nou genoeg over mij.

Al 2,6 jaar een relatie met een lieve spontane vrolijke meid die net iets jonger dan mij is. In het begin waren we dol gelukkig, maar langzamer zakt alles een beetje weg. We zitten momenteel op een dun draadje qua onze relatie van beide kanten. Het loopt niet soepel meer, veel gedoe uit het niks en de ruzie's slaan werkelijk nergens op. We beginnen ons te ergeren aan elkaar om de kleinste dingen. Vaak gedacht de laaste tijd dat dit geen zin meer heeft omdat het even weer goed gaat en uur later weer fout gaat om bijna het zelfde onderwerp. Zo makkelijk om het even te zeggen; sorry maar het gaat niet meer. Maar ik wil, zij wil er allebei juist geen einde aan maken terwijl het echt bijna niet meer werkt, of naja op dit moment even niet meer. Ik weet van me eigen en van haar dat we er samen uit kunnen komen door goed te praten en zeker niet zonder elkaar kunnen. Zij is nu al mij steun in toe verlaat in alles en zeker een meisje die ik moet koesteren. Maar als we proberen te praten loopt het natuurlijk weer uit op een hevige ruzie. Al verschillende dingen geprobeerd bijvoorbeeld even tijd voor ons zelf nemen, even alleen met vrienden weg, even geen contact maar niks van al dat helpt. Ik wil haar niet kwijt, zij mij niet, maar ik heb ook geen zin dat we elke keer dat we elkaar zien ruzie krijgen om de meest onneuzele dingen. Wat moet ik nou doen? Er toch een einde aan breien en het wel bekende LVDV progres te gaan overleven? Of onze relatie te redden? Enige tips hoe wij dit zouden kunnen doen redden zijn van harte welkom.

Vriendelijke groet,
Praatpaal