Mijn motivatie achter deze blog heeft verschillende kanten, ik wil van me af schrijven, ik wil jullie deelgenoot maken, ik hoop inzichten van anderen te krijgen en wellicht strekt het je tot steun als je dit leest.
De situatie in vogelvlucht; dit weekend heb ik na 10 jaar m'n relatie met een vrouw beeindigd waar ik nog steeds zielsveel van hou, niet voor het eerst want in die 10 jaar is er veel de revue gepasseerd en zijn er meerdere pauzes geweest. Wij zijn gestart vanuit liefde op het 1e gezicht, beiden single en beide ervan doordrongen dat we een groot leeftijdsverschil hadden en dat een relatie als levenspartners niet ons doel zou zijn.
Het liep anders, het werd intens, compleet, verliefdheid werd houden van, er kwamen toekomstplannen, er ontstond een band met de kinderen en ik kreeg een vaderrol met ze... Na ongeveer een jaar kwam ik erachter dat zij een heimelijke relatie had met een andere man, er waren mail wisselingen en sms'jes die niets aan de verbeelding overlieten.
Doordat ik verwijdering voelde kreeg ik bange vermoedens en ben ik gaan zoeken, de mailtjes en sms'jes maakten alles duidelijk. Ik stond op dat moment voor een keuze; doorgaan of de relatie beeindigen, ik koos voor de confrontatie en zou mijn besluit laten afhangen van de uitkomst van het gesprek.
Zoals gebruikelijk is bij het rijden van een scheve schaats ontkende zij alles, toen ik mijn bevindingen vertelde zwakte ze alles af, bagatelliseerde zij het en was er volgens haar niets gepasseerd wat niet door de beugel kon.
Ik vroeg naar haar redenen om op avonturenpad te gaan, die waren samen te vatten in verveling, op zoek zijn naar aandacht en dus surfen op datingsites wat ze overdag deed (ze is financieel onafhankelijk en werkt niet..).
De verveling kon ik plaatsen want geen hobbies, er was een huishoudster, een tuinman, de boodschappen werden thuis bezorgd, shoppen was niet haar ding en met vriendinnen had ze een oppervlakkige band. Het enige wat ze als dagvulling had was haar uiterlijk, de sportschool en de beautysalons.
Het gemis aan aandacht kon ik niet duiden, we hadden een enorme "mannetje/vrouwtje" band, we hadden goede gesprekken, we gingen wekelijks samen uit, ik omringde haar met alle egards, sex was intens, de beleving bovengemiddeld en verre van standaard...( dit was ook haar mening, die ze tot vorige week vaak en uitvoerig met me deelde..).
Wat haar drijfveren waren werd me later pijnlijk duidelijk, het bleef niet bij een enkele misstap... het werden er vele! Ze ging ver over mijn grenzen heen, na haar 2e avontuur ben ik opgestapt. (ik had nog steeds mijn eigen huis).
Niet voor lang, ze wist me terug te winnen, toonde spijt, verdriet, ik zag haar wanhoop en ik was de grote liefde in haar leven.... Ik was er niet tegen bestand, ik voelde ook geen haat en hield van d'r, miste haar en haar kinderen en ging terug.
M'n vertrouwen in haar was beschadigd en nam me voor dat dit de laatste keer was... In 10 jaar tijd zijn er 18 kortstondige relaties met mannen geweest, voor zover ik heb kunnen ontdekken, waarschijnlijk waren het er veel meer want alles gebeurde heimelijk.
Mijn relatie met haar werd een helse rollercoaster met diepe dalen, depressies, schade aan alles wat beschadigd kon worden.
En steeds weer die intense hoogten die we samen beleefden, het onafscheidelijk willen zijn, haar uitspraken dat niemand tussen ons kan komen... En toch...
Het werd me duidelijk dat zij sinds haar jeugd een beeld had ontwikkeld dat ze later zou trouwen met een paar jaar oudere, rijke man, kinderen met 'm zou krijgen en nog lang en gelukkig zou leven. Een soort sprookje waarin zij de prinses is..
Dat beeld is nooit weggegaan bij haar en werd steeds weer nieuw leven ingeblazen, want in haar relaties waren het altijd zeer rijke mannen die een paar jaar ouder zijn...
De wens voor rijkdom begrijp ik en is goed te plaatsen als je zelf niet veel geld hebt; mijn vriendin is echter vermogend en heeft aan geld geen gebrek.
Ik ben niet vermogend maar ook niet onbemiddeld, daarbij ben ik 12 jaar ouder en dat is meer dan 2 of 4 jaar..Ik voldoe niet aan het plaatje..
Ook nu blijkt ze al enige tijd contact te hebben met een 2 jaar oudere man die goed is voor vele miljoenen, zijn er heimelijke ontmoetingen en liegen de sms'jes er niet om.
Afgelopen weekend heb ik haar gezegd dat zij haar zoektocht nu moet gaan afmaken, dat het tijd is om definitief bij haar weg te gaan. Ik dacht dat het makkelijk zou zijn want het gemis, het verdriet, de leegte heb ik al zovaak ervaren.. Het went nooit en ook nu waren er hartverscheurende scenes waarin ik me moest losrukken van de vrouw die diep in m'n hart zit, de kinderen die me willen tegenhouden... Ook nu zijn er de berichtjes vol spijt en beloftes dat het nu anders gaat worden, mailtjes met foto's uit gelukkiger tijden, smeekbeden en manipulaties dat de cv uit is, nachtelijk telefoon gerinkel...
Ik neem niet op, beantwoord geen mails of sms, omdat ik weet wat het vervolg is als ik het wel doe.
Ik moet nu sterk zijn en voor mezelf kiezen, iets wat ik lang geleden al had moeten doen want ik ben leeg, ik heb niets meer om te geven.
Het is hard en ik hoop dat ze naast geld ook liefde, warmte, respect en geluk gaat vinden. Voor mij zijn dat de belangrijkste dingen die ik met een partner wil delen.