Dag allemaal,

Het is heel erg lang geleden dat ik hier geschreven heb. Heb mij hier aangemeld in maart omdat mijn ex-vriend met wie ik 2 jaar lang samenwoonde, plotseling uitmaakte terwijl ik in het buitenland zat (via de tel en msn nog wel). Dit heeft voor nodige pijn gezorgd en dusdanig ben ik op deze site beland (terug te lezen in mijn blogs).

En nu? Ben dus ruim 6 maanden verder na de breuk en heb nu eindelijk antwoorden op mijn vragen gevonden die ik toendertijds zo erg naar zocht. Het antwoord: HIJ HAD EEN ANDER! Ja hoor, mr. Ex heeft met mij uitgemaakt zodat ie met een andere mokkel aan kon pappen en hij gaat zelfs samenwonen binnenkort (vertelt ie bijna glimlachend). Toen hij uitmaakte, zei hij doodleuk: 'ik denk niet dat wij bij elkaar passen'! Joh, kom je daar na 2 jaar achter? Uitmaken en dan nog geen waarheid kunnen vertellen. Misschien wilde hij mij de pijn besparen om zoiets te vertellen, tja, truth hurts, maar onwetenheid en afvragend wat je zelf mis gedaan hebt is ook geen pret. Had het dan gelijk gezegd: 'ik heb een ander', maar dan had ik misschien nog een beetje respect voor zijn eerlijkheid gehad.

Ok, ik ben over hem heen, hoef hem ook niet meer en zou voor geen meter dood gevonden willen worden bij hem in bed, maar fijn was het niet om te horen en word hier nog steeds boos om eigenlijk! Wat is er mis met mij dan? Ik, vrijgezel, bang om het woord 'relatie' uberhaupt in mijn mond te nemen, littekens in mijn hart, geen vertrouwen in mensheid meer, emotioneel beschadigd en mr. Ex heeft het doodvrolijk over samenwonen met zijn nieuwe vriendinnetje. Het is pas 6 maanden uit! 6 maanden is toch een lange periode, hoor ik jullie denken. Ja, het is zeker lang genoeg, maar nu realiseer ik mij pas wat de echte reden was dat hij uitmaakte en dat doet gewoon nog steeds pijn, gek, want ik heb totaal geen liefde gevoelens voor elkaar. Is mijn ego meer gekwetst dan mijn hart of heb ik toch meer om hem gegeven dan ik dacht? Ben ik wel helemaal over hem heen? Op dit moment weet ik eigenlijk niet eens meer wat ik voel of denk. Frustratie en boosheid en onbegrip maakt toch een groot onderdeel van.

Wat is dat toch? Waarom zien wij graag ex-en lijden ipv te weten dat ze door zijn gegaan met hun leven? Tja, door financiele redenen moet ik hem soms spreken, dus daar kom ik niet onderuit.

Waar ik ook niet meer intrap, als partner gaat roepen: 'ik weet het niet ', 'ik weet niet of ik hier aantoe ben' 'laten we het toch proberen' 'ben er niet aan toe om een relatie beginnen' (waarop ik dan zeg: hoezo? ben ik niet leuk genoeg om relatie mee te beginnen dan?gevolgd door een stilte) bla bla. Bij alles wat een twijfelende toon heeft, wijs ik lekker de deur uit zonder bij na te denken. Heb nu door dat sommige mensen allerlei zwakke smoesen vertellen om de andere aan de lijn te houden of dat er 'misschien' nog wat kan worden. Onzin. In feite hebben ze gewoon een ander! of geen lef om eerlijk te zijn. Hoe dan ook, allebei slecht scenario.

Het hele gebeuren met mijn ex heeft mijn dag goed verknald iig, maar eindelijk ligt de waarheid op tafel!
De waarheid die allang gezegd kon worden...

xxx