Gisteren een hele zware dag op het werk gehad. Zijn moeder belde me op het werk, zij heeft mijn gsm-nummer niet. Beetje rot zo op mijn werk en ik zag dit telefoontje helemaal niet aankomen. Zij bedankte mij voor het verjaardagskaartje die ik gestuurd had. Ze vertelde me hoe erg ze het allemaal vond en dat hij altijd al onzeker is geweest. Dat het meeste wel zijn schuld was en dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Zij hoopt heel erg dat het weer goed komt.
Niet lang daarna ontving ik van hem een email. Hij vroeg hoe het met mij gaat, en hij schreef nog lang niet het evenwicht heeft hervonden, hij niet lekker in z'n vel zit maar dat dat tijd kost. Hij vroeg aan mij of ik het goed vind om af te spreken..om te horen en te zien hoe het met mij gaat, om te kijken of er nog een vorm van contact haalbaar is en om gewoon lekker een wijntje te drinken.....
Naar mijn gevoel luisterend wil ik jou het liefst NU zien, wil ik je weer vasthouden, je stem weer horen, je ruiken....
Maar ik ben nu al 17 lange moeilijke dagen verder, en ik weet dat ik weer naar 0 ga als ik je weer zou zien of spreken.
Dus in de avond heb ik je email beantwoord; "wanneer jij je evenwicht nog lang niet hebt hervonden, dan lijkt het me niet verstandig om af te spreken".
Pfff...moeilijk en misschien ook wel laf van mij om me te verschuilen achter zijn emotionele gesteldheid, maar ik wil geen enkele informatie aan hem kwijt over hoe slecht ik me voel.
Waarom doet hij dit eigenlijk?