Ik ben al bijna een jaar niet meer hier geweest, maar nu voel ik toch weer de behoefte om mijn hart te luchten. Dit weekend heb ik weer vreselijk gedroomd van mijn ex, werd letterlijk brullend wakker. Het was dezelfde droom die ik wel vaker heb, maar het komt keer op keer weer zo hard aan:

We zitten ergens samen te praten en het gaat goed, totdat hij ineens begint over hoe fijn zijn leven is zonder mij. In het geval van dit weekend liet hij mij een nieuwe roman zien (mijn ex is schrijver en publiceert ook sterk autobiografisch werk) over hoe hij helemaal zichzelf heeft gevonden sinds hij mij heeft eindelijk had durven verlaten... Ik ging door het lint en viel hem aan... Krabben, meppen, schoppen... En toen werd ik dus wakker.

Ik wil mijn ex niet terug, ik houd niet meer van hem, we hebben al maanden geen contact meer. Aan hernieuwd contact zou ik ook niets hebben. Hij reageerde steeds botter op me, heeft gezegd dat hij geen enkele rol meer in mijn leven wil spelen, hij is klaar met me. Ondertussen voel ik me nog iedere dag gekwetst en vernederd. Voor mijn gevoel staat hij me achter m'n rug uit te lachen.

Het heeft niets meer te maken met liefde. Het heeft alleen te maken met mijn eigenwaarde. Die kan ik niet overeind houden als ik aan hem denk. Wat ik ook doe, het zal nooit goed genoeg zijn. Iedere keer krijg ik er buikpijn en een dikke keel van. Ik haat mezelf om hem.

Het is niet zo dat ik hem nog op een voetstuk heb staan. Het probleem is dat ik hem niet begrijp. Ik begrijp niet waarom hij zo ontzettend is veranderd. Van een verlegen jongen naar een succesvolle populaire man. Ik begrijp niet waarom het voor zijn persoonlijke groei nodig was om mij zo ontzettend veel pijn te doen. Ik begrijp niet waarom alle andere mensen die hem kennen, hem zo sympathiek vinden. Ik kan alleen maar concluderen dat het aan mij ligt. Als ik zo kleinzielig ben, heb ik dit waarschijnlijk ook wel verdiend.

---

Sorry dat ik dit zo'n zeurverhaal is geworden. Ik moest even mijn ei kwijt, omdat ik in mijn omgeving hier niets meer van kan laten merken... Rationeel snap ik ook wel dat het allemaal niet zo in elkaar zit als hierboven. Mijn lieve, huidige vriend en mijn ouders hebben me uitgelegd dat het vast niet allemaal zo geweldig met hem gaat als ik denk... Maar ik kom altijd met hetzelfde verhaal, hetzelfde verdriet en ze zijn het beu. Ik ook.

---

Misschien zit het probleem erin dat mijn ex vanwege zijn beroep ook een publiek persoon is. En die publieke persoon hoeft niet overeen te komen met zijn privé-persoon. De privé-persoon die ik kende, is voorgoed verdwenen omdat hij zo is veranderd. De privé-persoon van nu heeft mij niets meer te bieden en wil bovendien geen contact met mij. Daarom is er alleen nog de publieke persoon. En die bevat vooral positieve kanten, omdat hij zichzelf nu eenmaal moet verkopen. Als er iets negatiefs wordt prijsgegeven, is dat om de symapthie van zijn lezers te winnen. Als ik zo'n publiek persoon vergelijk met mijn privé-persoon (die gebrekkig is als ieder ander), wint hij natuurlijk altijd...