Na 5 jaar elkaar weer gezien

afbeelding van Mayonaise

Hoi vreemde,

Daar zat je dan weer, recht voor mijn neus. 5 jaar ouder, vijf jaar wijzer, net als ik. Ik voel het gat, maar tegelijkertijd is het als de dag van gisteren. We zouden elkaar ontmoeten, zo spraken we af. Impulsief, naïef. Ik dacht er niet bij na, het enige dat ik me kon bedenken is dat het wellicht mij iets goed zou brengen. Een echte afsluiting, en dat na al die jaren - en zelfs na een andere relatie van jaren. Nog steeds zit jij in mijn hoofd. Nog steeds heb ik het nog niet 100% verwerkt. Ook al dacht ik nog van wel.

We raken weer aan de praat. Ook flirten hoort daarbij, we vinden elkaar namelijk nog steeds oogverblindend aantrekkelijk. Opeens zijn we heel open, hoe we het beide verwerkt hebben. Jij had een paar jaar nodig om even niets serieus te hebben, je ding te doen. Ik zat er jaren doorheen en nam me alles kwalijk, had eigenlijk naar een psycholoog gemoeten. Want nu voel ik - nu ik zo tegenover je zit - hoeveel ik stiekem toch geleerd heb. Van ons. Van toen.

Ik was 16. 16 jaar jong. Toen wij begonnen. En jij... 19? 18? Te jong. Ik zou willen dat ik je later was tegengekomen. Dat we een goede basis zouden hebben om onze relatie te hebben. In mijn ogen was hij zo mooi, die relatie die we hadden. Maar ik zie ook hoe wispelturig ik was destijds, hoe snel ik het alweer uitmaakte voor een paar dagen als we even ruzie hadden. Ik was een kind. Een kleuter.

En toen na een aantal jaar, dat ik dacht dat wat wij hadden niet goed was. Ik maakte het uit en meteen daarna zocht ik iemand anders op. Wat was die een messensteek in je rug, zo vertel je mij opnieuw na al die jaren. En graag geef ik je hierin gelijk. Eindelijk kan ik zeggen dat het niet netjes van me is geweest. Eindelijk kan ik zeggen dat ik volwassen ben geworden, ben gegroeid. Mijn eigen keuzes kan maken en daar mijn moeder niet meer voor nodig heb. Want ook zij had een grote rol, ik had haar toen nog nodig. Zoals ik zei, ik was een kind. Een kleuter.

Jij wilt me zoenen? Nee, dat wil ik niet. Simpelweg omdat ik ook niet single ben, maar ook al zou ik het willen: wat zou het betekenen? Voor mij een nieuwe start, een nieuw begin. Voor jou ook? Pak je me daarom zo stevig beet? Voel ik daarom dat je me zo krachtig een knuffel geeft? En nog een? Waar komen die emoties vandaan?

Maar ik voel ook dat het iets anders voor je betekent. Jij hebt ons echt afgesloten. Eind. Punt. Geen nieuw begin. Jij wil wellicht even voelen wat het was, je wilt wellicht even een oude liefde voelen om jezelf te troosten. Meer wil je niet. En kan ik je dat kwalijk nemen?

Hoi bekende. Wat is het als de dag van gisteren. Het voelt zo vertrouwd. Is dit wat ze zeggen dat echte liefde is? Ik ben er van in de war. Ik voel ergens diep van binnen dat ik weer terug wil in de tijd. Dat ik weer verder met je wil. Dit is wat mij zo heeft verpest. Onze breuk, die vanuit jou kwam. Ook al zijn we het er over eens dat het toen wel moest. Het was nodig, uit elkaar gaan. Maar wat nam ik het jou kwalijk. Jij die het definitief stopzette, destijds. Terwijl het eigenlijk zo bijzonder was. En nu voel ik het weer. Het voelt allemaal zo bekend, zo vertrouwd. Ik ben eindelijk weer helemaal mezelf bij een man. Bij jou kan ik echt mezelf zijn. Dat heb ik zo gemist in die vijf jaar. Die eindeloze zoektocht naar wie ik ben, wie ik was, wie ik wil zijn, wie ik moet zijn. Dat ik niet goed genoeg ben. Dat ik stomme fouten maak.

En later - na onze afspraak - hebben we het erover. Gaan we op onze verlangens in? Ik geef aan dat ik dat niet zomaar wil. Iemand anders zit in mijn hoofd, maar dat weet hij niet. Maar ook: stel ik was vrij, dan wil ik dat nog niet zomaar. Zomaar zoenen, zomaar de " liefde " bedrijven. En dan? Ik zou dan meer willen. Een nieuwe start. Ik geef je dit aan, maar jij wijst rigoureus af. Jij vindt iets opnieuw opbouwen angstaanjagend. Angstaanjagend. Een no go, want je wilt mijn ouders niet meer zijn. Mijn moeder die op bepaalde punten een grote rol heeft gespeeld, volgens jou. Jij denkt dat het echt niet meer zou kunnen. Een relatie zit er niet meer in. Optie 3 wordt het: we blijven vrienden.

Mijn hartje staat in het teken van iemand anders, iets pril. Maar toch is mijn hart weer gebroken. Door jou. Voor de laatste keer. Het komt niet meer goed. Wat geweest is, is geweest. De fouten die ik heb gemaakt, zijn niet meer goed te maken. Het komt niet meer terug. Het is klaar. Is dit dan het ultieme einde, het ultieme afscheid? De laatste knuffel, de laatste keer dat ik me zo mezelf voel, het zo vertrouwd voelt.

Ik denk het wel.

afbeelding van waterman

Hoi Mayonaise

Ik vind dit een mooi blog. Je beschrijft het mooi.

Citaat:

Mijn hartje staat in het teken van iemand anders, iets pril. Maar toch is mijn hart weer gebroken. Door jou. Voor de laatste keer. Het komt niet meer goed. Wat geweest is, is geweest. De fouten die ik heb gemaakt, zijn niet meer goed te maken. Het komt niet meer terug. Het is klaar.

Kijk vooruit, he. Niet alleen achteruit. De toekomst ligt voor je. Het verleden ligt achter je. Het was goed, zoals het was. Het was onvermijdelijk, zoals het was. Het was zoals het was......

Doe het verleden in een doosje. Doe er een heel mooie strik omheen. Maar laat die strik verder dicht. Ga blijmoedig je toekomst tegemoet. Zoals je zelf ook zegt.

Ik vind dit een mooi blog Knipoog
Waterman

afbeelding van Mayonaise

@Waterman

Ik vind het, ten eerste, zo leuk dat je blijft reageren. Hoelang ik ook niets van me laat horen soms.

Die strik niet opendoen, dat vind ik zo moeilijk. Zeker nu ik hem weer gezien heb. En zeker nu ik echt voel en weet dat hij echt niet meer wil. Terwijl ik altijd stiekem dacht dat, omdat we zóveel van elkaar hielden, we wellicht ooit wel weer bij elkaar zouden komen. Maar schijnbaar is onze ervaring samen hem achteraf toch niet zó goed bevallen dat hij weer voor me valt. Ja, zoenen oid wil hij wel. Eerder een keer naar bed gaan samen ziet hij wel zitten, maar een relatie niet (letterlijk zijn woorden). Terwijl hij me zo stevig knuffelde toen ik laatst vertrok bij hem (toen ik dus langs was gegaan).

Het doet ergens pijn, want stiekem hoopte ik toch ergens op een nieuwe start, schijnbaar. Terwijl ik zelf ook vooruit ga, stom hé? Maar wat ik met hem voelde was echt speciaal en ik voelde het bij het weerzien opnieuw. Dat ik zo mezelf kan zijn bij hem, echt gek op hem ben.

Het valt me ergens tegen dat het niet meer wederzijds is, die overtuiging. Terwijl hij juist altijd zo voor me vocht. Daarom vind ik mijn eigen fouten die ik destijds heb gemaakt moeilijk te accepteren, omdat ik denk dat door die fouten hij di enieuwe kans niet meer wil.

Terwijl ik het misschien moet relativeren en daardoor alles in een wat meer helder perspectief zet en daardoor zelf wellicht beter vooruit zou kunnen (kijken). Snap je...? Maar nu denk ik telkens: was ik maar zuinig destijds...

afbeelding van waterman

Hoi Mayonaise

Pas op, hoor.... Je bent veel te hard bezig met je ex. Een onbereikbaar persoon, die zelf ook steeds aangeeft dat het niks wordt tussen jou en hem. Ja, hij wil wel af en toe de lusten, maar hij zegt heel duidelijk dat hij geen relatie wil. Kijk naar de feiten. Er is niets wat jou hoop zou kunnen geven. Er ligt alleen maar een pad met problemen voor je open. Jij wordt meer en meer afhankelijk van je ex, en hij is niet bereid tot enige commitment. Dat geeft een enorme onbalans. En hij zegt heel duidelijk dat het niks wordt. Waarom loop jij er dan toch achteraan? Je hoeft dit soort vraagjes niet te beantwoorden, hoor. Maar je moet je jezelf wel dit soort vraagjes stellen.

Ondertussen ben jij een nieuw pad ingeslagen. Een nieuwe liefde, misschien, een nieuwe relatie? Maar je geeft jezelf eigenlijk heel weinig kans om daar wat van te maken. Want eigenlijk ben je ook nog eens ergens anders mee bezig. Met een onbereikbaar, onbevredigend, onrustmakend ander gevalletje.........

Als je niet oppast zorgt dit voor een blokkade voor het aangaan van nieuwe relaties. Wil je dat? Uiteindelijk is het vraagje zo hard, he.... Wil jij je nieuwe, toekomstige, potentieel waardevolle relaties blijven blokkeren voor een onbereikbare, niet-in-een-relatie-geinteresseerde-verleden-tijd gevalletje? Ik zeg het bewust zo hard, want ik vrees dat dat eigenlijk is wat je aan het doen bent. Maak hier een andere keuze, hoor. Laat je ex varen. Laat hem los, en ga je eigen leven leiden. Anders kom je te bungelen. En bungelen? Dat moet je niet willen......

Citaat:

Ik vind het, ten eerste, zo leuk dat je blijft reageren.

Thx Knipoog

Sterkte!
Waterman

afbeelding van Hetlevenismooi

@Mayonaise

Ja, echt een heel mooi blog vanuit je hart geschreven. Gevoelig...!!!!

Dat vertrouwde gevoel, de band, wat je bij de 1 veeeeel langer kunt hebben dan bij de ander, niet uit het systeem weg te krijgen. Hardnekkig, heeeeel langzaam verdwijnt dat uit je lichaam. Of nooit helemaal? Vast wel! Heeft het alleen wat langer nodig?

En dan ben je het weerzien een plek aan het geven, na zo een tijd, zo herkenbaar!

Sterkte!

afbeelding van Mayonaise

@Hetlevenismooi

Dankje voor je reactie.

Dat vertrouwde is idd zo'n gek gevoel. Alsof er helemaal geen gat van 5 jaar bestaat.

Terwijl uiteindelijk dat toch geen reden blijkt om het weer op te pakken. Misschien heb ik dat met elkaar verward.

afbeelding van Dirk30

Mooi geschreven. Ik voel hier

Mooi geschreven. Ik voel hier enorme empathie. Ik kan je gevoelens zelf voelen. Jeetje. Het is zelfs zo beangstigend. Ben je nu nog steeds van het idee dat elkaar ontmoeten een goed idee was?? Ik zou daar persoonlijk schrik voor hebben. Zoals je zelf beschrijft, je hebt nu echt een gevoel dat het nooit meer wat wordt, dat het ECHT gedaan is. En dat terwijl er nog een sluimerend verlangen is naar die ene. Goh, ik vind zoiets heel ingrijpend in je gevoel. Kan een mens nog zoiets plaatsen?? Dit is toch veel meer dan puberliefde. Veel sterkte nog.

afbeelding van Mayonaise

@Dirk30

Hi Dirk, lief dat je weer reageert, zoals altijd. Ik vind het echt fijn te weten dat e rmensen zijn die me volgen, om de een of andere reden. Alsof ik niet alleen sta.

Wat je schrijft.... Het is bijzonder dat je haast voelt wat i kvoelde. Ik schreef het ook vlak na de ontmoeting dus het was één en al púúr gevoel.

Ik weet inderdaad niet of het slim was om hem te ontmoeten. Het opent opnieuw oude wonden. En ik dacht dat hij hetzelfde zou hebben als ik: weer voelen wat we toen voelden. Maa rhij was duidelijkj uit op iets anders, en dat gaf hij ook duidelijk aan (wat dan weer goed was en respectvol, hij maakte er geen misbruik van).

Inderdaad, het is moeilijkj te plaatsen. I kdacht, nadat i hem zag, dat dit de war emoest zijn. Maar schijnbaar is het dat toch niet en dat doet dan voor een laatste keer nog eens pijn. Maar misschien ook maar beter. Dat sluimerende gevoel wordt hiermee wel vernietigd en dat is wellicht nodig om écht door te kunnen.

afbeelding van torn

@Mayonaise:Repeterend Patroon

Mayonaise schreef:

Mijn hartje staat in het teken van iemand anders, iets pril.

Misschien een heel andere reactie dan je hier inmiddels van anderen ontvangen hebt.
Inmiddels je blogs zo af en toe scannend en volgend hebbend komt het op mij over alsof je steeds, zonder het 'oude' echt emotioneel afgerond te hebben, alweer een nieuw iemand in je leven aan het toelaten bent. En als het 'oude' (een ex) weer in beeld of even in je leven verschijnt dat er verwarde gevoelens bij je optreden of oud verdriet.

Als je even met wat afstand je eigen blogs terugleest, zie je zelf daar dan ook een terugkerend patroon in bij jezelf?