Hallo allemaal,

Allereerst wat fijn dat er zo'n website bestaat. Ik heb er al veel van gelezen en nu ook zelf besloten om mijn ervaring te delen / kwijt te kunnen.
1.5 maand geleden heeft mijn ex het na een relatie van 3 jaar het heel onverwachts met mij uitgemaakt (ik 21, zij 20). We kregen op het feestje voor haar verjaardag erge ruzie, dit terwijl we dat eigenlijk nooit zo heftig hadden. Ik ben toen thuis in mijn eigen bed gaan liggen, maar midden in de nacht kreeg ik een appje dat ze toch graag samen wou slapen. Ik was hier blij mee en ben direct naar haar toe gefietst. We hebben de hele nacht geknuffeld en zelfs toen we wakker werden gaf ze me nog kusjes en kwam ze op me liggen. Het was alsof er nooit een ruzie had plaatsgevonden, maar dat was er wel dus ik wou er graag die ochtend nog even over praten. Ik begon erover, en van het een kwam het ander... een uur later was het plotseling uit. De dag erna is ze nog naar me toe gekomen en heeft ze gezegd dat de vlam gewoon uit was en dat we te verschillend zijn.

De week erop was de heftigste week van mijn liefdesverdriet, wel heb ik die week tegen al mijn beste vrienden en ouders open durven te zijn over al mijn problemen. O.a. dat ik me depressief heb gevoeld en de redenen waardoor dit kwam. Ik heb daardoor veel inzichten gekregen en heb diezelfde week een brief geschreven naar mijn ex toe waarin ik alles eerlijk heb verteld over wat ik voel, wat ik dacht en dingen die ik voor haar heb verzwegen (depressiviteit en dingen die daar bij kwamen kijken). Nou lang verhaal kort, ze was best erg van die brief geschrokken en wou nog een keertje praten. Het gesprek dat daar uit kwam was eigenlijk heel positief. We hebben 1.5 uur gepraat en het was ongelooflijk fijn, alles voor mij is uit dat gesprek duidelijk geworden en ik heb dus ook nooit meer gedacht 'waarom, en wat als?'. We zijn eigenlijk als een soort "vrienden" uit elkaar gegaan. Na dat moment ben ik 'cold turkey' van haar gaan afkicken. De chat verwijderd, foto's verwijderd, geblokkeerd op social media etc. etc. Dat is ondertussen 5 weken geleden en dat betekent ook dat we 5 weken lang 0% contact hebben gehad. Gek genoeg heb ik hier minder moeite mee gehad dan dat ik had verwacht, tijd vliegt zeg...

Het gekke is dat ik me vooral nu, ondanks soms een slechte bui, mezelf best positief voel. Deze afstand was kei hard nodig want we zaten in een enorme sleur, zij had dat wel door maar ik niet echt. Ik ben erachter gekomen dat ik haar geluk boven dat van mij had geplaatst en dat ik mentaal super afhankelijk was van haar. Ik denk dat hier mijn depressiviteit van de laatste maanden vandaan is gekomen. Mijn ex nam de laatste maanden namelijk ook steeds meer afstand en was vaak geïrriteerd. Dit had ik vaak door en als ik dan vroeg: "is er iets, vind je me nog wel leuk"? zei ze altijd dat er niks was, dat ze van me hield en dat ik niet zo dom moet denken. Haha.. achteraf had ik dus toch gelijk

Het punt is nu: zijn er meerdere die zich na 6 weken al zo opgelucht kunnen voelen?
Wij hadden echt een super hechte relatie, zonder erge ruzies, heel liefdevol en we waren behoorlijk afhankelijk van elkaar. Maar na deze periode van stilte voel ik me steeds meer opgelucht. Nu zelfs al op een punt waarop ik haar (ondanks een leuke tijd) niet meer terug zou willen als vriendin. Ze had gelik: we zijn te verschillend. Ik ben avontuurlijk, heel sociaal en wil veel dingen ondernemen. Zij is totaal niet avontuurlijk, wel aardig sociaal maar ook ingetogen en wilt alles het liefst al een week van te voren plannen. Als zij het niet had uitgemaakt was ik voor altijd in die afhankelijke rol blijven zitten en had ik dit nooit zo kunnen inzien. Nu pas zie ik ook dat op bepaalde momenten onze relatie helemaal niet zo gezond was: ik heb me vaak slecht en jaloers gevoeld om de meest domme dingen. Ik ben een rustiger persoon geworden terwijl ik dit helemaal niet van mezelf ben. Misschien was die verliefdheid bij mij ook al iets langer weg... maar heb ik het door de roze bril niet kunnen zien. Het voelt wel heel tegenstrijdig om dat zo te zeggen.
Natuurlijk mis ik haar, er is een leegte en dat voelt soms verschrikkelijk. Maar als ik heel eerlijk naar mezelf ben zag ik ons sowieso niet nog over 20 jaar samen zijn.. Er zijn ook wel af en toe momenten waarop ik alleen maar door die roze bril nog kan kijken, maar de laatste 2 weken is dat steeds minder voorgekomen. Ik vraag me nu af of het slim is als ik haar binnenkort een berichtje stuur. Ik denk niet dat dit gevoel gaat verdwijnen als ik met haar praat, maar ik wil het mezelf ook niet opeens weer moeilijk gaan maken. Wel vind ik dat geen contact gebeuren op dit moment niet super nodig meer.. het was hard nodig maar we hebben ook een leuke tijd gehad en hoeven niet te doen alsof we niet meer voor elkaar bestaan.

Ook ben ik blij met wat de komende maanden mij nu gaan brengen: Ik ga met mijn beste vriend uit australië 3 weken naar Thailand (eigenlijk hadden m'n ex en ik die tickets geboekt maar zij wilt niet meer gaan haha ) en heb ik een stage geregeld in Gran Canaria vanaf september! Mede door dit alles voel ik me steeds vaker echt opgelucht dan verdrietig maar het voelt zo tegenstrijdig.. soms denk ik dat ik verdrietig hoor te zijn maar het ebt plotseling met de dag/week steeds meer weg... is dat geen valkuil ofzo? Sorry rare vraag maar ik snap er niet heel veel van haha. Hoe voelen anderen zich na 6 weken een verbroken relatie?
Ik heb wel enorm veel steun gehad van mijn ouders (met name mijn moeder, ze is psycholoog) en heb al mijn gevoelens en problemen open op tafel kunnen gooien en heb de eerste 2 weken erg veel over de relatie gepraat.

Mijn vrienden/familie hebben ook al tegen me gezegd dat ze ons eigenlijk niet zo heel goed bij elkaar vonden passen en dat ze mij er meer veranderd door vonden.. was gek om opeens te horen maar het bevestigt ook wel een beetje mijn gevoel.

Nouja, ik denk dat dit mijn verhaal een beetje was.. voor iedereen met liefdesverdriet, heel veel sterkte! Je bent niet de enige!!

Groetjes,

Anoniem