Dag allen,

Het is inmiddels 9 jaar geleden sinds de breuk van mijn samenwoonrelatie. Ik was toen 26. De meesten van jullie zullen mij niet kennen, sommigen wel.

In een vlaag van verstandsverbijstering had ik destijds, jaren geleden, ook al mijn blogs verwijderd. Geen idee meer wat ik toen dacht en voelde, want de blogs zijn weg.

Man wat is er ontzettend veel gebeurd in die tijd. Ik ben door diepe dalen gegaan, ik ging dood en moest mezelf helemaal opnieuw uitvinden. En ben uiteindelijk op een punt gekomen waarvan ik dacht "Ik ben 100% gelukkig met mijn leven en 100% gelukkig met mijzelf." Wat dat betreft ben ik stiekem ook wel trots op mezelf dat ik dat allemaal heb bereikt.

Wat is er concreet gebeurd? Een jaar of zes geleden was ik de woning zat die mij herinnerde aan de pijn en teleurstellingen en ben ik verhuisd naar een andere stad. Intussen nieuwe mensen ontmoet, en banden met bestaande vriendschappen hechter gemaakt. Ik word omringd door warme, aardige mensen.

Via gezamenlijke vrienden kwam ik erachter dat mijn ex inmiddels getrouwd is en twee kinderen heeft, naast een succesvolle carriere. Ik ben heel blij voor haar, dat is wat ze altijd heeft gewild en daar is zij ook voor in de wieg gelegd. Als zij bij mij was gebleven, dan was dat haar vanwege mijn omstandigheden waarschijnlijk niet gelukt. Wat dat betreft, achteraf gezien, heb ik vrede over de breuk. Ik zie haar liever gelukkig met een ander dan ongelukkig bij mij. Of nog erger: dat ze voor de rest van haar leven kansen voorbij moest laten gaan omdat ze bij mij bleef.

Zelf heb ik een paar keer gedate en geflirt, maar nog geen relatie daaruit ontstaan. Deels omdat ik het moeilijk vind om een vrouw te vinden die ik helemaal geweldig vind, (en die mij ook geweldig vindt) en deels ook omdat ik liever vrijgezel ben dan om mijn leven te delen met iemand die totaal niet bij mij past.

En dat ben ik ook: happy single. Ik ben zo gelukkig met mijn leven en mijn vrijheid, dat ik eigenlijk geen relatie nodig heb. Een relatie voor mij zou betekenen dat er iemand is met wie ik altijd rekening mee moet houden, en ik ben zo gehecht aan mijn vrijheid dat het maar zeer zelden gebeurt dat ik me tot een vrouw aangetrokken voel. Zo was ik een keer zo lang terughoudend dat toen ik een keer een meid op een date vroeg, zij zei dat ze sinds kort een vriend had. Ik was net een paar weken te laat. Ach ja, maar ik red me wel. Ik ben happy, een relatie mag alleen een aanvulling zijn, niet een opvulling.

Ik heb nieuwe hobby's: salsadansen, piano spelen, zenmeditatie, wildvreemde mensen ontmoeten, en ik blijf nieuwsgierig naar nieuwe dingen om te doen. Weliswaar is het voor mij misschien te laat om een gezin te stichten, maar voor al dat soort hobby's heb ik zonder gezinsleven nu wel ruimte. Soms hoor ik van vrienden: "Jelle, je zou een geweldige pa zijn." Een pa worden is voor mij wellicht te laat, maar ik kan wel een geweldige oom zijn. Wel het plezier van andermans kinderen, maar niet de ongemakken.

Nieuwe mensen ontmoeten is leuk, vooral als ze totaal anders in het leven staan dan jij. En helemaal als het mensen zijn die je helemaal niet liggen, die kunnen onverwacht dingen zeggen waar je veel van leert.

Van afgelopen jaren heb ik geleerd dat je de dalen in je leven kunt waarderen. Al die pijn en ontreddering brengen wijze lessen met zich mee, als je maar blijft kiezen voor het positieve. Zit je in een lange duistere tunnel, zoek dan het lichtpuntje aan het einde van de tunnel op. Ga erop af. Het kan weken, maanden, misschien jaren duren, maar ooit wordt dat lichtpuntje zo groot dat je hele leven verlicht wordt. En door die barre tocht, eenmaal aangekomen bij je overwinning, weet je: ik ben een beter mens geworden dankzij die tocht door het duisternis. Maar blijf kiezen voor het positieve, blijf op dat lichtpuntje afgaan. Leer pijn en verdriet te waarderen, het zijn wijze lessen in vermomming.