Omdat ik merk dat ik het na negen maanden nog steeds moeilijk vind verder te gaan nadat ik verlaten ben voor een ander na bijna negen jaar, heb ik besloten ervaringen en gedachten van me af te gaan schrijven in een blog. Wellicht hebben mensen die ongeveer hetzelfde is overkomen wel tips, of geeft mijn verhaal herkenning voor anderen.

Afgelopen februari ben ik plotseling opzij gezet. Na een relatie van bijna negen jaar, waarin we ontzettend veel hebben meegemaakt en gedeeld. Ik was 15, onzeker en afhankelijk toen ik hem ontmoette op de plaatselijke manege. Hij was erg in trek bij alle jonge meiden en 18 toen ik hem voor het eerst zag. Hij kreeg kort nadat ik hem ontmoette een relatie met een meisje van 13, dat erg opkeek tegen hem. Ondertussen was hij graag in de weer met alle anderen, zo ook met mij. Hij plaagde je en gooide je daarbij vaak in het stro of kietelde je. Het was gek maar ook heel normaal voor iedereen; zo was hij nou eenmaal. Onze vriendschap werd hechter, we stapten een paar keer per week samen op de fiets naar de manege en reden tegelijk paard. Volwassenen hadden niet veel met hem op merkte ik, maar ik was ondertussen al smoorverliefd en vond het plagen maar al te leuk. Hij begon na een paar maanden te vertellen dat hij minder begon te voelen voor zijn vriendin. Ik vroeg of hij dat niet moest bespreken, maar dat vond hij te moeilijk. Een vriend van hem wees hem erop dat het erop leek alsof wij elkaar erg leuk vonden. Met oranjenacht heeft hij me daarop gezoend. Ik voelde me ontzettend rot omdat hij nog met dat meisje was maar was zo overrompeld door mijn eerste zoen en het feit dat hij dat zomaar deed... dat ik het niet stopte. Een week later belde hij me op; ik heb gekozen voor jou. Zij heeft ook al een ander.
Een roerige tijd brak aan. Hij bleek erg claimerig en liet me weinig los om mijn eigen ding te doen. We hebben veel ruzies gehad maar ik bleef staan voor het doen van eigen dingen. Zelf had hij naast die vriend op de manege en wat meisjes om mee te klooien geen vrienden.
Na een tijd ging het steeds beter en leek het of we meer naar elkaar toe groeiden. Ik was minder aanhankelijk dan hij gewend was maar daar kwamen we samen uit. Hij wilde het liefst continu zoenen en aan me zitten, ik was iets nuchterder. Later heeft hij nog weleens gezegd dat ik dat vele knuffelen eruit geramd heb bij hem, dat hij het was afgeleerd. Zo zag ik het Zelf niet. Ik had er niet zoveel behoefte aan om bij ieder afscheid 10 min te zoenen op straat, of met zijn hand in mijn broek mijn billen aanraken, ook midden op straat. Verder gaf ik hem graag af en toe een knuffel of een zoen, en liep ik graag hand in hand.

hij is een tijd in het buitenland geweest voor zijn opleiding. Dan verzorgde ik zijn paard dat na jaren steeds meer van ons werd. Ik heb hem er opgezocht en het waren geweldige ervaringen. Hij liet me maar wat graag zien ook wat voor geweldige tuin aan het water hij thuis had, de boot van zijn ouders in het buitenland, zijn paard, zijn vaders audi. Ik kon hem dat allemaal niet showen. Ik woonde in een huis met normale tuin, had geen paard of dikke auto, of boot. Wat dat betreft heb ik me altijd minderwaardig gevoeld. Mijn thuis was voor hem niet interessant genoeg en op alles was wel wat aan te merken. Waar ik een band opbouwde met zijn familie deed hij zijn best niet bij de mijne. Ik sliep altijd bij hem en we waren nooit bij mij. Zijn ouders waren makkelijk, hij had nog nooit gewerkt en alles werd altijd voor hem opgelost. Toch kon hij met respect spreken over mij.

Na zijn opleiding zat hij zonder baan en met een enorme schuld. Na een paar maanden op kantoor nam hij ontslag, hij vond er niks aan. Vader of broer betaalden dan zijn rente wel. Die periode, een jaar of drie terug nu, raakte hij depressief. Ik probeerde te helpen en zei zoek hulp! Maar dat gebeurde niet. Alles kwam vrijwel altijd vanuit mij, hij pakte niet aan en schoof alles voor zich uit. Dat ik wel aanpakte noemde hij burgerlijk en veel te netjes. Ik moest meer gaan zien ipv regelen. In die periode maakten we samen bijna een eind aan de relatie. Maar allebei moesten we zo huilen van de gedachte dat we door gingen. We hebben eraan gewerkt samen.

Vorig jaar ben ik in maart voor het eerst zelf drie en halve maand weg geweest voor een stage. Ik leerde daar dat ik gewaardeerd werd om wie ik was, niet doordat ze hem kenden of hij met alle aandacht er vandoor ging. Altijd voelde ik me een beetje de onzekere stille naast hem. Hij kwam me er opzoeken maar langzaam veranderde er iets. Ik keek niet meer tegen hem op en ik zorgde meer voor mezelf. Mijn engels was beter dan dat van hem en toen hij allerlei lodges wilde regelen buiten mijn stage adres schoot ik uit mijn slof. Dit was eindelijk eens mijn plek die ik hem wilde laten zien maar hij wilde het weer overnemen. Het paardrijden was niet leuk genoeg en hij was er om het land te zien, niet mijn werkzaamheden. Toen ik weer thuis kwam later, was Dit gevoel er nog. Ik voelde dat ik niet tegen hem op keek en klaar was met het idee dat hij meer waard was dan ik. We zijn volgens mij allemaal even veel waard. Hij verwachtte dat ik elke dag op hem wachtte en nu hij eindelijk zijn baan had als piloot, alles om hem draaide. Ik zorgde elke dag voor ons paard en wilde graag samen af en toe nog iets leuks doen. Als hij vrij had vroeg ik dan of we wat konden gaan doen, altijd moest ik zelf iets bedenken en vaak had hij nergens zin in, was hij moe of moest hij leren.

Vanwege de drukke tijd verhuisde ons paard naar een andere stal en toen ging het mis. Hij ontmoette iemand die erg geinteresseerd was in hem. Haar eerste vraag was of hij een lief vriendje was. Hij liet mij daar na meerdere malen alles alleen doen terwijl hij ging praten met haar. Het voelde niet goed, ik gaf het aan en vroeg ben je verliefd. Maar moest normaal doen en ik belemmerde hem in contact met anderen. Hij had altijd met meisjes gepraat en alhoewel dit anders voelde en eruit zag (hoe ze lachte en deed), dacht ik dat ik inderdaad spoken zag.

Met oudjaarsavond aten we bij zijn ouders thuis en toen hij continu zat te appen vroeg ik hem eens te stoppen. Hij liet zien dat hij met haar appte en toen barstte de bom bij mij. Hij had eerder die week stiekem afgesproken met haar en ze wisten van elkaar dat ze elkaar leuk vonden. Hij wiste snel het hele gesprek en ik ben huilend naar huis gegaan. Die avond appte Zij mij nog dat er niets aan de hand was, Zij ook een relatie had en ze ons leuk vond samen. Hij zou afstand nemen van haar maar dat "lukte" niet. Tot hij begin februari afstandelijk begon te doen. Hij had smoesjes en vertelde dat hij afsprak met iemand van zijn opleiding. Achteraf kan dat best met haar geweest zijn.
Toen hij weer weg ging voor zijn werk vroeg ik wat er was maar dat hield hij stil. Op skype drong ik aan en toen zei hij dat het vuur uit was, iemand als zij gaf hem meer energie. Een week later kwam hij thuis, hij vroeg om een maand rust, wilde die dag nog wel seks maar ging die avond snel naar ons paard. Ik mocht hem niet berichten maar dat voelde zo raar dat ik zondag weer wilde praten. Hij zei me dat het hem speet maar we dan een andere oplossing moesten zoeken. Die middag kwam ik ze samen tegen en omdat zij gelijk weg liep klopte er wat mij betreft niks van. Ik heb het uitgemaakt, en gezegd dat ik niet een maand ging wachten, dat ie met haar maar verder moest. Dat wilde hij niet zei hij. Ik heb mijn spullen opgehaald en die avond bleek hij weer bij haar te zijn om in ieder geval te zoenen. Hij hield dat achter en schold me uit toen ik er naar vroeg. Hij wilde zijn telefoon niet opnemen en ging weer een week weg. Een week later praatten we op mijn aandringen. Het enige dat ik te horen kreeg was dat ik een minder wild iemand nodig heb en hij zijn twijfels al maanden eerder had uitgesproken tegen zijn broer. Zijn broers en vader zijn de besten, er heerst een soort hierarchie bij hen in de familie waarbij zij het hoogst in rang staan en de rest lager. Dat heb ik altijd gevoeld en als meisje van 16, laagst in rang, pestten ze me ook graag. Hij deed er niets tegen, deed zelfs mee, want hij keek tegen hen op. Na een aantal nare ervaringen heb ik daar dan ook de angst te gaan blozen door ontwikkeld. Ik heb het eens uitgesproken maar na fijne beloften ging het gewoon door. Toch voelde ik me vaak wel goed bij hem. Zeker toen ik hem net leerde kennen leek hij de enige die me begreep en omdat hij de halve wereld al was rond geweest en zijn ouders een andere levensstijl hadden dan de mijne, was dat voor mij erg aantrekkelijk. Hij deed alles voor me en toen het claimen minderde en we allebei groeiden voelde het voor mij als onlosmakelijke verbondenheid.
Mijn stage deed mij echter beseffen dat ik niet houd van leven met hierarchie, iedereen is gelijk en ook door veel dure spullen wordt iemand niet beter in mijn ogen. Hij was daarnaast niet in staat vriendschappen te onderhouden, vond mijn familie niets waard en vond aandacht van meisjes dankzij mooie praatjes erg belangrijk.

Ondanks dat ik dit allemaal zie was mijn volledige leven bij hem. Ik zag hem altijd en sliep er elke nacht. Ik woonde praktisch in hun huis.
Dat hij mij zo aan de kant schoof en er met een ander vandoor ging was niet te begrijpen voor me. Na al die jaren. Hij liet me in de steek, gaf geen uitleg en zocht geen contact. Hij was zodra hij thuis was elke seconde bij haar en heeft tot op heden nog steeds een relatie. Na die ene keer praten en het verhuizen van het paard ben ik ze bij dat paard samen tegengekomen. Vier maanden nadat hij er van door ging en ik nooit meer iets had gehoord. Ik was inmiddels in therapie, was een maand weg gegaan om tot rust te komen en was 10 kg verloren in een maand tijd. Toen ik ze zag draaide zij zich om met een grijns op haar gezicht. Ze zei me dat dit mijn paard helemaal niet was, zij nu zijn vriendin was en ik wel kon blijven bitchen maar dat haar mening over mij ook veranderd was. Ik had namelijk "onwaarheden" verteld, zo als dat het paard helemaal niet van hem was. Hoe ze daarbij komt weet ik niet, waarschijnlijk hebben mensen er hun eigen verhaal van gemaakt en dat tegen haar gezegd. En waarom ze zich er druk om maakt begrijp ik al helemaal niet. Toen ik me tot hem richtte ging ze het paard uitgebreid staan aaien en stond ze continu te grinniken. Ik heb haar daarop weggestuurd. Zei dat ik me tot hem wilde richten en haar en haar trieste gedrag er niet bij wilde hebben. Ze is weg gegaan waarop ik hem heel hard een paar flinke trappen gegeven heb en uit eindelijk een uur of twee gepraat. Toen ik hem thuis afzette kon hij de auto moeilijk uit. Ik zei laten we elkaar een knuffel geven en ga dan. Toen ik hem aankeek duwde hij me weg. Eerst met het excuus dat hij me nog mooi vond en bang was te willen zoenen, later met dat het een emotionele situatie was en er gekke dingen kunnen gebeuren. Hij wilde dat ik het paard niet op gaf en wilde contact houden via whatsapp. En natuurlijk, veranderde zijn profielfoto in een innig zoenende met haar. Ik heb daarop zijn nummer verwijderd en overal geblokkeerd. Volgens vaders wist hij niet wat hij mij ermee aan deed en daarmee was telkens de discussie gesloten. Het arme jochie, onschuldig en niet bewust van de schade die aangericht was. Toen hij me daar voor berichtte stuurde hij me dat hij een nieuw lief vriendinnetje had Waar ie heel gek op was (nog steeds dezelfde), en dat het zo goed voelde dat het daarom snel gegaan was. Maar daarom kon hij niet te vaak meer met me in contact. Toen ik daarop stuurde dan zoek je het helemaal uit, ik hoef ook geen direct contact meer over het paard... belde hij weer drie uur lang jankend op. Maar hij wist wel zeker dat zij de ware was. Ik was continu verward maar die whatsapp foto was voor mij de druppel. Weer hing ik kotsend van ellende boven de wc. Phoe wat doet zoiets pijn zeg. Afwijzing en meteen ingewisseld worden. Ik merkte dat contact me alleen maar slechte energie bracht. En alle acties, wat er gezegd is en gedaan.. spookt nog dagelijks door mijn hoofd. Ik heb er heel veel last van, zelfs wanneer iemand zegt ik zag hem of ik zag ze samen.. gaat er weer een bom af in mijn lijf. Mijn adem stokt, ik bevries en kan even niks meer. Aangezien we in hetzelfde dorp wonen is de kans groot dat we elkaar tegenkomen maar dat is tot nu toe verder niet gebeurd. De grootste ellende vind ik de manier waarop het is gegaan en het idee dat ze samen happily ever after samenleven. Ik hoop nog steeds al te graag dat het kapot zal gaan en geloof er graag in dat iemand die zo is, nooit verandert. Toch ben ik tegelijkertijd bang dat ie nu bij haar wel verandert. Bang ben ik ook hem te zien. Bang voor hoe hij zal doen (afwijzend, ontwijkend).. niet altijd sta ik erboven, vaak voel ik me de grote verliezer. Bang ben ik voor weer een klap wanneer ik hen of hem zie en ik kijk overal om me heen en naar elke donkere audi. Niet omdat ik hem mis, omdat hij nu voelt als een vijandelijke vreemdeling. De ene keer gaat het redelijk, het volgende moment denk ik aan hoe gelukkig hij vast met haar is en wat ze allemaal samen doen..en dan doet het weer heel veel pijn.