Naast je wakker worden en je niet meer aan mogen raken....

afbeelding van Dee

Hoe bizar eigenlijk. Elke morgen wordt ik 'gewoon' naast je wakker, drinken we samen koffie en ga jij de deur uit. Net alsof er niets veranderd is terwijl mijn en ook jou leven helemaal op zijn kop staat. Het zou mischien makkelijker zijn als we ruzie hadden of als jij niet hier zou wonen maar toch ben ik ook heel blij dat je nog een poosje om me heen bent. Over bizar gesproken.

Weken heb je ergens anders gewoond en eindelijk was je er uit, je had besloten niet meer met mij verder te willen. Helemaal kapot was ik er van. En twee dagen daarna sta je weer op de stoep, kom je binnen, hou je me vast en kus je me.

Nu zou het weer precies zo gaan. Je gaat weg, woont ergens anders en staat dan hier weer regelatig opeens voor mijn neus. Je wilt me wel vergeten, je wilt niet meer van me houden maar houden van is niet iets wat je uit kunt zetten en dat besef je zelf ook.
Je krijgt het Spaans benauwd alleen al bij de gedachte dat ik iemand anders tegen kan komen, iemand waar ik verliefd op kan worden want dat wil je niet maar jij wilt me ook niet meer zeg je.
Is het raar dat ik niet meer weet wat ik hiervan moet denken?
Is het raar dat ik iedere nacht mezelf moet dwingen om niet tegen je aan te kruipen?

Zijn er mannen op deze site die mij kunnen vertellen wat ik hier van moet denken?
Ik wil zo graag weten hoe jullie hier tegen aan kijken.