Even mijn hart luchten...

Het botert thuis al een tijdje niet meer zo. De fut is er wel uit, maar uit verantwoordelijkheidsgevoel of eigenlijk meer de ooit gewaande droom van het huwelijk, durfde ik er nog geen einde aan te maken.

Vier maanden geleden leerde ik een waterman-vrouw kennen. Al snel sloeg de verliefdheid toe en vlogen de vonken eraf. Maar er waren ook die twijfels; iemand met extra bagage, zou een relatie wel lang stand kunnen houden, enzovoort. Op enig moment hebben we de twijfels beproken en temeer volgde een passievolle tijd vol plezier en kriebels.

Ik heb haar van het eerst af aan verteld dat mijn huwelijk niet liep en de problemen al voor haar speelden. Ondertussen zijn we zelfs in relatietherapie gegaan. Ik durfde geen eind te maken aan mijn huwelijk, maar heb daarmee misschien een fout begaan.

Waterman-vrouw draaide plots van 'ik vind het wel even best zo' naar 'ik trek dit niet langer en doe een stap terug'. Sinds dat moment van nu dik een week geleden, ligt heel mijn gevoel overhoop. Ben even alles kwijt. Ik ben onwijs gek op haar maar het afstandelijke knaagt enorm. De eindeloze stroom berichtjes en vele telefoontjes is gereduceerd tot een enkel berichtje per dag (waarmee ik dan doorgaans begin..). Ik denk dat ze ter bescherming van zichzelf de knop heeft omgezet. En wellicht is een waterman-vrouw hierin een standvastig type.

Ik verblijf niet meer 'thuis' omdat ik het even helemaal niet meer zie zitten. Maar voel ook even niet veel aansluiting bij mijn waterman-vrouw. Misschien is het mijn liefdesverdriet, maar ik zou zo graag bij mijn waterman-vrouw in haar armen willen vallen. Maar durf ook haar ook niet teveel berichtjes te sturen. Zucht wat moet ik doen? Krijg haar niet uit mijn hoofd...