Niet fijn (even van me afschrijven)

afbeelding van Akemi

Bleeh... voel me afgestompt nu. Bijna drie weken geleden heb ik alle contact met mijn ex verbroken. (Inmiddels is hij bijna negen maanden weg bij mij) Ik weet dat ik er goed aan heb gedaan. Elke keer als ik iets over hem hoorde of zag (weblogs, foto's op Flickr, hyves) kreeg ik vreselijke buikpijn, kotsmisselijk. Soms heb ik nog de zenuwen als ik mijn mail open... ook al verwacht ik eigenlijk nooit meer iets van hem te horen.

Het is op zich ook niet zo moeilijk nu om dat non-contact vol te houden. Ik hoef maar even te denken aan die fysieke reactie van mij en verlies meteen alle nieuwsgierigheid en verlangen naar hem. Ik belde of mailde hem als ik verdrietig was, hij hoorde me wel aan maar zei daarna niets meer tegen mij... ik werd er alleen maar verdrietiger van.

En toch blijft hij door mijn hoofd spoken. Hij is het eerste waar ik 's ochtends aan denk. En dan gaat hij de rest van de dag niet meer weg. Ik mis hem niet. Het is meer alsof hij me achtervolgt, in gedachten staat zijn schaduw altijd achter mij. Ik word er dof en afwezig van. De tijd gaat langzamer en mijn lijf voelt zwaar aan. Heel onprettig.

Misschien is het een nieuwe fase in het afkicken. Ik heb al een tijdje geen huilbuien meer gehad. Daarvoor in de plaats is nu wat meer rust gekomen, maar dus wel een soort afgestompte rust. Een nare vermoeidheid.

De afgelopen drie nachten heb ik telkens over hem gedroomd. Geen nachtmerries of zo, maar hij stak telkens weer de kop op. Bah.

Ga alsjeblieft weg. Echt weg nu. Voorgoed. Ik wil niet meer schrikken als ik iemand zie lopen die op jou lijkt. Ik wil niet meer met hoofdpijn achter mijn bureau zitten. Ik wil niet meer dat het moeilijk is om mijn aandacht bij gesprekken met vrienden te houden omdat jij mijn gedachten in de war schopt.

Je bent stilletjes van me weggegleden. Je kunt er niets meer over zeggen. Leeft in een totaal andere wereld. Ik begrijp niet hoe het allemaal zo kon gebeuren. Ik begrijp jou niet, wat jij nu eigenlijk nodig hebt in een relatie, in het leven. Wat jou gelukkig maakt. En jij begrijpt mij niet. Waarom ik nog zo'n pijn heb. We maken onszelf allebei maar wat wijs over wat onze relatie eigenlijk inhield. Ieder zijn eigen waarheid, om jezelf mee te beschermen.

afbeelding van littleme

akemi

snap hoe je je voelt.. onaangenaam verdoofd... he is always there.. even if your happy.. always in the back of your mind.. ik denk en hoop dat het inderdaad een nieuwe fase is.. be strong..

afbeelding van Akemi

dank je little me :-)

Waarschijnlijk heb ik hem nog niet losgelaten. Dat is het toverwoord volgens de mensen hier die hun ldvd inmiddels te boven zijn gekomen. Ik heb het al zo vaak tegen mezelf gezegd: 'Laat hem gaan. Hij kan geen enkele rol meer in mijn leven spelen.'... En dus ook al geen contact meer... Ben zelfs al een beetje verliefd op een andere jongen... Wat kan ik nog doen? Ik begin een beetje cynisch te worden. Werk al zo lang zo hard aan mezelf, ook toen het nog aan was. Maar ik lijk de knop niet om te kunnen zetten zoals anderen dat kunnen... Begin 'loslaten' een beetje een zweverig verhaal te vinden... Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb toch behoorlijke vraagtekens bij het idee dat iedereen zijn of haar eigen psyche helemaal 'fit' kan trainen.

Poeh... Nou ja. Sorry dat dit zo'n grumpy postje is geworden. Ik ga maar lekker vroeg naar bed vanavond. Glimlach

afbeelding van eeffie

Akemi, Loslaten is heel

Akemi,

Loslaten is heel zweverig. Als je het nog niet kan, of zo voelt roept het misschien zelfs weerstand op. OOh wat was ik boos hier, als ze dat weer tegen me zeiden, ik probeerde ook net als jij en het ging niet.

Totdat er iets gebeurde en ik niet losliet, maar ik besloot!!!!: Genoeg, Ik zie het nu zo, over klaar af. En daar is heel veel pijn en verdriet voor nodig geweest om te zien wat ik nu zie, hoe het nu in elkaar steekt en de pijn is minder. Tuurlijk ik denk nog aan hem, sterker nog ik hou van die klootzak, maar niet zo dat ik met hem oud wil worden. Omdat hij leeg is en wil blijven en ik wil verder.

Je komt er wel, ik vind dat je het goed doet
Eeffie

afbeelding van Akemi

Herkenbaar!

Lastig he, dat loslaten... Het is net als met vergeving: je wil het graag doen, je spreekt het desnoods hardop uit, maar toch blijft je gevoel zeuren. Het moet groeien, maar het komt wel.

En inderdaad, ik zal misschien wel altijd van hem blijven houden, maar hij is een zwart gat... Een lieve en bijzondere man, maar gaf tegelijk zo weinig vertrouwen en genegenheid. Uiteindelijk had ik ook niet de hele rit met hem kunnen uitzitten, denk ik achteraf. Hij kiest er bewust voor om dingen 'simpel' te houden... Ja, dan gaat het op een gegeven moment ook gewoon nergens meer over. En heeft hij ook niets meer om te geven.

afbeelding van Fool

loslaten kost tijd Akemi...

Het heeft me 11 maanden gekost gewoon om te beginnen loslaten, en het is nog steeds niet simpel, ik hou nog steeds van haar, zelfs na al de shit en pijn die ze me aandoet...
De tijd die het kost om te kunnen loslaten verschilt bij iedereen, maar iedereen komt wel aan op dit punt...

Death will not part, only lack of love...

Broken promises for broken hearts

afbeelding van Akemi

tijd en geduld

Dank je Fool. Ik ben misschien ook ongeduldig... Bang dat als ik er blijkbaar langer over doe om er overheen te komen, dat betekent dat ik niet zo'n sterk mens ben... Nou ja, da's onzin. Ik moet er geen waarde-oordeel over mezelf aan gaan hangen. Ik vind het wel moeilijk om onderscheid te maken tussen dingen die je moet/kunt accepteren ('het kost nou eenmaal tijd, dus laat dat nare gevoel gewoon komen en weer gaan') en dingen die je moet/kunt aanpakken ('laat dat nare gevoel niet toe, buig het om, want anders kom je er nooit uit').

Ik heb jouw logjes de afgelopen tijd gelezen en ik bewonder je hoor. Alles wat jij voor je kiezen krijgt en je slaat je er toch doorheen... Veel sterkte!

afbeelding van Dearest

Heey Akemi,Je blog is heel

Heey Akemi,

Je blog is heel herkenbaar. Ook ik kan niet loslaten. Zat oog gehad op andere jongens. Maar mn ex bleef
toch altijd in me hoofd zitten. Dat wilt niet zeggen dat je zwak bent. Want heel veel mensen
zeggen dat ik ongelooflijk sterk ben. Ik voel me aan de ene kant zo veel sterker, maar ook zo veel zwakker.
Zodra ik zijn naam hoor krijg ik kriebels en een btje een schrikreactie. Help het gaat over K.

Ook in de stad idd, elke keer als je iemand ziet die erop lijkt dan ben je even verlamd, of ik heb het idee
dat ik door mijn kni?ɬ´n zak, heel vreemd is dat.

In ieder geval, ik wil loslaten maar het lukt niet echt. Misschien omdat ik nooit echt antwd heb gehad op mijn vragen. of omdat hij zoch altijd zo dubbel bleef gedragen...

Sterkte meid!

Liefs,
Dearest...

afbeelding van Akemi

hoi dearest

Lang geleden dat ik je hier zag! Gaat het goed met je?

Dat laatste is denk ik heel belangrijk: geen duidelijk antwoord krijgen. Ik heb moeten accepteren dat het er ook nooit van zal komen, omdat hij het niet goed kan uitdrukken en ook omdat ik me niets kan voorstellen van zijn gevoelsleven. Maar het vertraagt de verwerking / het loslaten wel sterk, is mijn idee. Het bepaalt de uiteindelijke vorm van mijn herinneringen: zelfs de mooiste momenten dreigen hun betekenis te verliezen. Ik heb nu 'lege' rust, geen 'goede' rust.

Maar volgens mij worden de schrik en de zenuwen steeds minder. Je hebt meer tijd nodig, maar je komt er wel!