Opzoek naar troost op internet, kwam ik jullie verhalen tegen. Graag deel ik die van mij omdat ik het maar niet verwerkt krijg. Ben erg benieuwd naar jullie meningen ..

Eind december heb ik iemand leren kennen via een datingsite. Na een maand gemailt te hebben kwam de eerste date en verliep goed. We wilden elkaar graag een tweede keer zien.
Deze tweede date zouden we wat gaan eten en naar de film gaan. Als een date perfect zou kunnen noemen was het deze wel. Alles ging vanzelf en natuurlijk... hand in hand lopen, knuffelen, eerste kussen en zoenen enz. (we hadden zelf over dat we zo een typisch succes verhaal zijn van die sites..) de date duurde 13 uur!! en heb heel de nacht bij haar gezeten. We hadden bijna al bij elkaar geslapen maar door bepaalde redenen zouden we dit pas de volgende keer doen (met die woorden kwam zij).
We hebben toen eigenlijk meteen 3 volgende dates geplant.. waarbij ik haar moeder zou ontmoeten, zij mijn familie en we elkaar Valentijn waren.

Omdat ze de dag na onze 3de date mijn familie zou ontmoeten had ik haar gevraagd of we nou echt een stelletje waren (misschien niet de meeste slimme keuze maar het gebeurde.. ik had zoiets van anders ontstaat er een rare situatie met de familie). Toen begon het twijfelen, ze wist het nog niet zeker en had nog niet echt die verliefde gevoelens. (ik overduidelijk wel na zo een perfecte 2de date..) Het ging nog iets te snel en bij haar moest het eerst nog groeien want dat duurde lang bij haar. Wel snapte ze dan niet waarom ze al bij me zou blijven slapen 's avonds.
Dus dat deed ze wel en je snapt natuurlijk al wel wat er gebeurd is.
Volgende ochtend hadden we het er nog over wat we mijn familie zouden vertellen en toen was het eigenlijk zonder aarzeling 'ik ben je vriendin'.
Verder leuke middag gehad (familie die zegt jullie zien er echt gelukkig uit enz.)
's avonds ging ze weg omdat ze naar een vriendin moest maar ze miste me echt wel enz. Dus ik denk alles zit goed ik heb haar gevonden. Volgende dag kwam ze weer en zou blijven slapen. Toen kwam ze er toch nog op terug dat ze met de vriendin over had gehad en dat het allemaal wat te snel ging en ze het wat rustiger aan wilden doen. Het koste gewoon wat tijd voor haar.

Een wat rare week brak aan, zij had het druk en contact werd naar de volgende date minder. Ze belde ook een dag ervoor op dat het misschien niet slim was om te blijven slapen omdat we wat rustiger wilde doen. De dag zelf hadden we besloten om het toch maar te doen dat ze bleef slapen omdat het weer slecht was, ik stelde voor ik slaap wel in de logeerkamer (5x) maar dit wilde ze niet. Toen een goed gesprek gehad en kwam er toch uit dat ze niet echt die verliefde gevoelens voor mij nog had en dat het nog moest groeien.. maar het doel was wel een relatie (dit zij ze zonder aarzeling). Want als we samen waren dan was alles goed en voelde ze zich op haar gemak maar zodra ze thuis was, ging het weg.
We zouden dan de volgende date 3 dagen later hebben, we hebben in die 2 dagen nog wat leuke en lieve berichtjes gestuurd totdat het zondag was.. toen belde ze de date af omdat ze echt super druk had met school. Goed kan gebeuren dacht ik. Ze wilde verschuiven en ze zou mij bellen...
ik bijna een week gewacht en contact was echt minimaal ineens, ik uiteindelijk zelf maar achter gevraagd hoe het ging en ze wilde geen antwoord hierop geven. Totdat ik vroeg hoe het met onze date zat, ze voelde zich slecht en wist niet goed wat ze nu voor mij voelde ze wist het even totaal niet wat ze moest doen. Het feit dat ze nog geen contact had opgenomen was voor haar iets van het zit niet goed. Ik heb die verliefde gevoelens niet... het was dan ook niet eerlijke om nog een date te doen enz.. maar ik was wel echt super lief enz. De dag erna gebeld en er overgehad en ik natuurlijk nog geprobeerd het te redden.. ze liet ook blijken dat ze echt wel graag alles had gewild maar het enigste wat haar tegen hield was "het niet verliefd zijn.."
Ik was kapot toen ik dit hoorde... zo iemands moois en al die mooie herinneringen deden ineens enorm veel pijn..

Week later is er af en toe nog eens een berichtje gestuurd, geprobeerd nog ergens hoop te zoeken en toch na een paar dagen nog gevraagd of ze echt niet verder wilde proberen of er echt een punt achter wilde zetten (ze had een bepaald muziekje gepost op FB met de tekst die ze letterlijk tegen mij had gezegd en nog meer van die toevalligheden die net iets teveel bij elkaar waren). Toen zij ze laten we eerst gewoon vrienden zijn? Want ik was echt wel een hele lieve jongen.

2 weken verder is het vandaag... en het blijft maar door mijn hoofdspoken.. afgelopen weekend nog eens duidelijk gevraagd wat ze nu wilde omdat ik vond dat het nooit duidelijk was gezegd wat ze nu wilt.. zij vond van wel en toen kwamen die pijnlijke woorden..
Ze kon niet zijn wat ik van haar wilde... ze voelt niet hetzelfde voor mij... maar ik wilde het gewoon te graag.. ik ben een geweldige jongen maar het gevoel van verliefd zijn is er niet...
Maar ze had het er wel moeilijk mee gehad die week.

Ik ben er helemaal kapot van al 2 weken... de periode dat we elkaar ontmoeten en gedate hebben was zo goed.. alles voelde perfect aan en de klik was er zeker.. alleen blijkbaar de vonk bij haar niet. En ineens sloeg het bij haar om.. ze wilde het niet meer verder proberen of tijd geven.. ineens was het over na wat er allemaal gebeurd is en gezegd is (er is veel gezegd en gebeurd wat je niet zomaar doet bij iemand die je wel 'aardig' lijkt.. En zal niet alle details hier zetten)

Nu zoek ik een manier om het te verwerken.. soms gaat het.. soms niet.. het blijft spoken naar de vraag Waarom? en hoe kan zoiets nu ineens stoppen.. ik ben letterlijk in een gat gevallen en kom er niet uit wat mensen ook tegen me zeggen.. ze was echt precies degene die ik zocht en dat maakt het zo moeilijk... ik heb er zoveel verdriet van en ken mijzelf ook zo helemaal niet.. kan moeilijk het een plaatsje geven en dingen oppakken wat ik leuk vind. Heb het er zo erg moeilijk mee.. en blijf hopen dat het ergens goed komt. Niet goed ik weet het maar het doet zo ongelofelijk veel pijn, onmacht en er gaat van alles door mij heen. Blijf ook het gevoel houden dat ik het ergens niet moet opgeven..
Ik weet gewoon niet goed wat ik er mee aanmoet.. iemand tips om deze verschrikkelijke tijd door te komen..