Lieve Ron,

Ik denk dat het loslaten misschien wel het meeste werk vergt--en, ook al zegt dat nu niet veel, en maakt het 't gevoel niet minder erg, uiteindelijk zal loslaten de grootste beloning brengen (bv. vrede, rust, berusting, acceptatie). Het loslaten-aspect is voor mij altijd het grootste obstakel geweest in (ook vorige) relaties; zelfs zo groot dat ik me er zelf niet toe kon zetten om een relatie te beindigen, ook al wist ik gevoelsmatig dat dat uiteindelijk beter zou zijn. Loslaten heeft misschien ook wel veel te maken met de kracht (de moed?) een deel van jezelf los te weken. Zeer zeker wanneer juist DAT deel van je leven, je gevoel en je 'zijn', zo innig verweven is met degene die is weggegaan. Want het loslaten laat een leegte achter, en een leegte voelen is zo'n oneindig gevoel--het begint nergens en eindigt nergens. Een grote leegte van niets. En dus hou je vast aan iets; hoop misschien, verdriet, herinneringen, kwaadheid, bitterheid, de 'ja maar, als ik nu had, als zij nu maar, als hij maar gewoon...', je gedachten die altijd op die persoon terugkomen--gewoon iets dat je doet voelen dat er nog iets zit daar, in plaats van die allesomvattende leegte.

Ik krijg wel het idee dat je de acceptatie al hebt binnengelaten. En da's al een flinke weg de goeie richting in...

Bellis X

Het rottige is dat je in'de eerste fase altijd denkt: DIT GAAT NOOOOIT MEER OVER!!! Zie het maar als bewijs dat je eigenlijk heel normaal bent! Echt! Als het anders zou zijn, kortom, je bent er binnen no time overheen, zou er toch wel echt een steekje los zitten. Het is alleen gewoon zwaar klote (excusez le mot) dat dit zo is. Dat je er voor je gevoel niets aan kunt doen. Alleen maar overleven. Doorgaan met ademhalen. En je tegelijkertijd afvragen waarom je het in godsnaam nog doet. Weet je, behalve dat het godsgruwelijk veel pijn doet, is er niks mis mee. Verzet je er niet tegen, ga jezelf niet in de weg zitten. Verwen jezelf een beetje met dingen die ondanks dit alles toch soms een klein beetje goed voelen. En je zult merken dat er elke dag een beetje meer, een beetje vaker, momenten zullen zijn waarop je het even bent vergeten. En op een gegeven moment, ergens in de toekomst, als je het niet verwacht, zul je je beseffen dat het beter gaat, dan denk je, verrast... ik ben weer gewoon gelukkig!