Hallo allemaal,

Ik ben ziek van liefdesverdriet, dit heb ik nog nooit meegemaakt en weet op voorhand dat ik dit ook nooit meer mee WIL maken!!

In januari ontmoette ik een jongen waarmee ik voor mijn gevoel gelijk een klik had. Ik ben iemand die zich, voor ik helemaal voor iemand gaat, afvraagt of hij wel helemaal leuk is en zoek dan ook graag de negatieve dingen in iemand, maar bij hem lukte dit niet en ja hoor, ik was verliefd.

Wat een onrust gaf dit gevoel mij. De ene keer belde hij wel, de andere keer hoorde ik helemaal niets. Ik liet het ook aan hem over want ik wilde niet trekken maar hij bepaalde wel wat er gebeurde. Kwam hij naar mij toe dan was ik heel blij maar de volgende dag hoorde ik amper iets van hem. Voor mezelf had ik het besluit genomen geen sex met hem te hebben zolang hij zichzelf zo gedroeg. Na ongeveer een maand werd hij wat losser en kreeg ik hele lieve smsjes, hij moest een weekend naar het buitenland en belde mij midden in de nacht voor een gezellig praatje, het gaf me een goed gevoel, ik dufde het aan.

Hij gaf altijd aan dat hij een relatie na 3 maaden meestal al zat was en dat al die wijven niet sporen. Hij vertelde wel eens een verhaal over een ex-verkering en dan dacht ik bij mezelf dat ik me nooit zo zou gaan gedragen. Nu begrijp ik de reacties van zijn ex-verkeringen iets beter.

In de eerste 3 maanden was ik wel wat voorzichtig, de uitspraak van 3 maanden zat natuurlijk in mijn hoofd. Maar hij gaf mij snel het vertrouwen dat het met mij allemaa zo anders was, ik was geen zeikerd, ik wilde gelukkig alles niet zo snel, hij had dit gevoel nog nooit gehad dat alles zo vanzelf ging, geen irritaties en niet met tegenzin naar mij toe te komen. Wat mij wel irriteerde was dat hij bepaalde op welke momenten we elkaar zagen, maar was hij eenmaal bij mij dan was ik dit ook zo weer kwijt want het was altijd leuk en gezellig. Ik ben nooit spontaan naar hem toegegaan, ik wist dat hij dit niet wilde, best jammer want ik ben wel een spontaan iemand. Ik dacht dat dit nog wel een keer zou komen. Als hij me toeliet om naar hem toe te gaan, was hij altijd blij. Dit zei hij dan ook en ik voelde me in de zevende hemel. Het was zo fijn dat hij nu iemand had wie hij vertrouwde, waar hij zichzelf bij kon zijn.

Ik ben iemand wie het niet van de daken schreeuwt dat het allemaal zo fantastisch is, ik heb altijd mijn reserves maar nu had ik dit voor het eerst niet, ik kon gewoon tegen iedereen zeggen dat ik het zo leuk heb met hem. Nu heb ik het gevoel op mijn bek te zijn gegaan. Heb ik me dan zo voor de gek laten houden, ben ik echt zo naief????
Ik kan me niet voorstellen dat ik me zo kan laten gaan als ik het gevoel niet zou hebben, op een of andere manier voelde het goed.

Tot aan vorige week, we gingen inmiddels 5 maanden met elkaar om. We hadden een bruiloft, ik was ceremoniemeester. Deze bruiloft was in het buitenland en duurde dus een dag of vier. Hij was wel iets stiller dan normaal maar ik dacht dat hij gewoon relaxt was. Als hij iets dronk werd hij altijd emotioneel. Ik was zooooooo leuk en dit had hij nog nooit met iemand meegemaakt, als hij 2 kinderen met mij had gehad dan had het allemaal wel goed geweest en als ik straks mijn appartement heb, kom je lekker bij me wonen. Nou dat belooft wat, dacht ik bij mezelf, maar heb hem ook verteld dat hij zulke dingen over kinderen beter niet kon zeggen want dat kun je niet weten. Ik zeg maar zo, met beide voeten op de grond blijven staan. Ook vroeg hij in een emotionele (door een borrel) of dit nog wel even zou blijven aanhouden en dat hij dacht dat het eigenlijk nooit meer uit zou hoeven raken. Nou als je dan geen vertrouwen in iemand heb, dan weet ik het ook niet meer !!!!!!

De dag voor we terug vlogen naar huis, was ik nog zoooooo leuk. Hij hield niet van mensenmassas en we hebben 2 middagen samen gehad. Dat vond hij zo fijn want al die andere mensen was hij zat. Thuis gekomen, zei hij, ik ga lekker naar huis, dit viel bij mij in het verkeerde keelgat, ik heb er dan ook iets van gezegd (voor het eerst welteverstaan). Hij werd heel stil en ging toch. De volgende dag ben ik naar hem toegegaan om verhaal te halen, ik vond het niet kloppen. Ik kreeg als antwoord, ik denk dat jij gekker op mij bent dan ik op jou, ik vond het fijn op vakantie samen met jou op het strand maar kon er net zo goed met mijn beste vriend liggen, ik heb een broer en zus gevoel. Nou dat was het dan !!!! Ik ben weggegaan maar heb zoveel vraagtekens, vraag mezelf zo af hoe dit kan !!!!. Ik heb nooit dergelijke uitspraken gedaan welke hij wel deed. 3 Dagen daarvoor zei hij nog, als ik om me heen kijk, ben ik zo blij met jou !!! Schiet mij maar lek, ik weet het niet en word gek van al die gedachten in mijn hoofd.

Ik ben nog een keer naar hem toe geweest. Hij vertelde dat er mensen bestaan die gewoon lekker alleen willen zijn. Ik vroeg wat hij voelde toen ik binnen kwam, helemaal niet zei hij, het zweet brak me uit. Ik voel aan hem dat hij om me geeft als hij me vast heeft. Ik loop hier te malen en maak mezelf gek, zijn leven gaat gewoon door en hij heeft het naar zijn zin, echt dit is niet te bevatten.

Misschien zijn hier mensen die mij kunnen vertellen hoe hiermaa om te gaan. Ik heb mezelf voorgenomen om niets meer te laten horen, maar dit is zoooooo moeilijk.

Help me !!!!!!